Ευρωζώνη και άλλα ανέκδοτα…

Όταν παίρνεις την ευθύνη οι λαοί 17 κρατών να μοιράζονται το ίδιο νόμισμα, πρέπει να έχεις και την προσήκουσα σοβαρότητα. Πόσο σοβαρό είναι, όμως, να ξεχνάς το πρωί τι αποφάσισες το προηγούμενο βράδυ;

Δημοσιεύθηκε: 4 Ιουλίου 2012 - 07:45

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μία από τις επισημάνσεις που συχνά έκανε πριν αφήσει τα ηνία της ΕΚΤ ο Ζαν Κλοντ Τρισέ αφορούσε στη θεαματική («remarkable» νομίζω ότι ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσε) σταθερότητα τιμών που παρουσίασε η ευρωζώνη κατά την πρώτη δεκαετία ύπαρξής της.

Δουλειά μας, έλεγε, εννοώντας την ΕΚΤ, είναι να κρατάμε το επίπεδο του πληθωρισμού κοντά στο 2%. Δουλειά των κυβερνήσεων των κρατών-μελών της ευρωζώνης είναι η τήρηση των στόχων που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας αναφορικά με το δημοσιονομικό έλλειμμα και το χρέος, ήτοι κάτω από 3% το πρώτο και χαμηλότερο από 60% του ΑΕΠ το δεύτερο.

Οποίο ανέκδοτο!

Ελάχιστες ήσαν οι χώρες, ακόμη και του σκληρού πυρήνα, που πραγματικά τήρησαν σε εύρος χρόνου τους στόχους αυτούς, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της Ιταλίας, η οποία είχε κατηγορηθεί για έφεση στη «μαγειρική» των στατιστικών της, αντίστοιχη με εκείνη της Ελλάδας, γεγονός το οποίο, όπως θυμούνται ορισμένοι, είχαν επικαλεστεί ατύπως και κάποιοι από τους Έλληνες διαπραγματευτές, κατά τη διαδικασία ένταξής μας στην ΟΝΕ.

Ακόμη και η φίλτατη κ. Κρ. Λαγκάρντ εμφανιζόταν να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα όρια που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας, λέγοντας τις πρώτες ημέρες της θητείας της στο υπουργείο Οικονομικών της Γαλλίας ότι θα ασχοληθεί με ζητήματα δημοσιονομικής προσαρμογής μετά το 2013…

Αυτά, βέβαια, όταν η κρίση της νομισματικής ένωσης ήταν ακόμη στα σπάργανα και ενόσω το χρήμα έρρεε ακόμη γοργό από τις αγορές προς τα σεντούκια των χωρών-μελών της και προς το τραπεζικό σύστημα.

Όμως, κάποτε, βρίσκεται ένας τρελός ή ένα παιδί, διαλέξτε εσείς ποιος είναι ποιος, ο οποίος αναφωνεί «ο Βασιλιάς είναι γυμνός» και αμέσως μετά όλοι συνειδητοποιούν ότι δίχως ενιαία δημοσιονομική διακυβέρνηση και δίχως μια κεντρική τράπεζα σε ρόλο δανειστού ύστατης προσφυγής δεν γίνεται να έχεις νομισματική ένωση…

Εν τέλει, δεν γίνεται να έχεις νομισματική ένωση, να αναλαμβάνεις δηλαδή την ευθύνη να μοιράζονται οι λαοί 17 κρατών της Ευρώπης το ίδιο νόμισμα, όταν απουσιάζει και η προσήκουσα σοβαρότητα…

Και, βεβαίως, δεν αναφέρομαι μόνον στην περίπτωση τη δική μας, η οποία έχει ξεφύγει κάθε μέτρου, αλλά στην ίδια την ευρωζώνη.

Δύο και πλέον χρόνια και δεκάδες συνόδους κορυφής μετά την έναρξη της κρίσης, οι άνθρωποι που κρατούν τα ηνία της ευρωζώνης αποφάσισαν να αποσυνδέσουν τα προβλήματα του τραπεζικού συστήματος από εκείνα των κρατών-μελών της και ενέκριναν την παροχή της δυνατότητας απευθείας άντλησης κεφαλαίων, για την αναχρηματοδότηση των τραπεζών, από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) αλλά και τη δυνατότητα επαναγοράς κρατικού χρέους μέσω του μηχανισμού αυτού.

Το έκαναν δε αυτό, πρώτον, πριν καν αρχίσει να λειτουργεί ο ESM, δεύτερον, αφού η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Κύπρος είχαν ήδη προσφύγει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και, τρίτον, εξαιρώντας ή για την ακρίβεια αφήνοντας μόνον ένα μικρό παράθυρο ένταξης στη διαδικασία αυτή σε χώρες όπως η Ελλάδα, η οποία καλείται τώρα να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζές της, μετά το κούρεμα του χρέους που η ίδια η ευρωζώνη της επέβαλε…

Χαρές και πανηγύρια στις αγορές προκάλεσε η απόφαση αυτή, η οποία εκτιμήθηκε ότι οδηγεί στην αρχή του τέλους της κρίσης…

Η χαρά κράτησε λίγο όμως…

Πριν καλά-καλά κυλίσουν λίγα εικοσιτετράωρα από την απόφαση αυτή, η Φινλανδία και η Ολλανδία αναφωνούν «σόρι λάθος» και ουσιαστικά ανατρέπουν τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί στις Βρυξέλλες, δηλώνοντας ότι δεν θα επιτρέψουν να αγοράσει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας κρατικά ομόλογα…

Στάση την οποία εμφανίζεται δε να επικροτεί η Γερμανία, λέγοντας διά στόματος της φιλτάτης κ. Μέρκελ ότι «οφείλουμε να αποδεχόμαστε τις αποφάσεις άλλων κρατών-μελών».

Ευτυχώς που βρέθηκε και ο Χάνες Σβόμποντα, επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών της Ευρωβουλής, ο οποίος μιλώντας χθες στο Ευρωκοινοβούλιο δήλωσε πως «Πρέπει να ρωτήσω τους πρωθυπουργούς της Ολλανδίας και της Φινλανδίας: Κοιμόσασταν; Ήταν αργά το βράδυ, το καταλαβαίνω… Μήπως δεν καταλάβατε περί τίνος πρόκειται ή θέλετε να πείτε στις πατρίδες σας κάτι διαφορετικό;», διερωτώμενος και ο ίδιος για τη σοβαρότητά τους αλλά και επαναφέροντας το γνωστό δίλημμα Κίσινγκερ για την ίδια την Ευρώπη.

«Ευρώπη; Ποια Ευρώπη; Ποιον πρέπει να καλέσω στο τηλέφωνο για να συνεννοηθώ για την Ευρώπη;»…

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.