Η Ελλάδα φεύγει, το Δημόσιο μένει

Πώς είναι δυνατόν να ξεφύγει μια χώρα από τη χρεοκοπία, όταν διατηρεί ακέραιους τους μηχανισμούς που την οδήγησαν έως αυτήν; Εν τέλει, ποιος θα εμπιστευτεί ξανά τα λεφτά του σε ένα κράτος που αθετεί τις υποσχέσεις του;

Δημοσιεύθηκε: 16 Ιανουαρίου 2012 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πάνω από δύο χρόνια έχουν κυλήσει από το ξέσπασμα αυτής της κρίσης και η χώρα βρίσκεται σήμερα πλησιέστερα, παρά ποτέ, στο χείλος του γκρεμού, με το φάσμα μιας άτακτης χρεοκοπίας να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας.

Η ύφεση και η ανέχεια εξοντώνουν τον Έλληνα, τα λουκέτα είναι χιλιάδες, η «επίσημη» ανεργία φλερτάρει με το 20% και η πραγματική είναι πολύ υψηλότερη.

Χιλιάδες άνθρωποι στερούνται ακόμη και τα βασικά για την επιβίωσή τους και περισσότεροι είναι με την πλάτη στον τοίχο, ανήμποροι να ανταποκριθούν στις κάθε λογής υποχρεώσεις τους, είτε αυτές αφορούν στην καθημερινή διαβίωσή τους, είτε σε στεγαστικά ή σε άλλα δάνεια, ως αποτέλεσμα της μείωσης του εισοδήματός τους και της φοροεπιδρομής που έχει κάνει το κράτος στην τσέπη τους.

Ποτέ στην Ιστορία αυτού του τόπου αλλά και συνολικά της Ευρώπης δεν ήταν τόσο φανερή η έλλεψη ηγεσίας.

Η χώρα μας, με κύρια ευθύνη δική της αλλά και με υπαιτιότητα των κοινοτικών της εταίρων, σύρθηκε σε ένα κακοσχεδιασμένο και κοντόφθαλμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων, το οποίο η πολιτική της ηγεσία ουδέποτε μπόρεσε ή είχε τη βούληση να εφαρμόσει.

Την ίδια ώρα που σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους στον ιδιωτικό τομέα, ο δημόσιος παρέμεινε, επί της ουσίας, ανέγγιχτος, όπως ακέραιες παρέμειναν και οι δομές που οδήγησαν στη σημερινή κρίση.

Η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να είναι η κυριότερη πηγή κοινωνικής αδικίας, η διαφθορά και η σπατάλη συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και η γραφειοκρατία βασιλεύει, εκμηδενίζοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και τη δυνατότητά της να προσελκύσει επενδύσεις.

Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, όμως, η οποία κινδυνεύει να χάσει ακόμη και αυτό το νόμισμά της, ποιος θα έρθει να επενδύσει;

Ποιος θα εμπιστευτεί ξανά τα χρήματά του σε μια χώρα η οποία δέχεται να διαγράψει τα χρέη της, ακόμη και υπό αυτόν τον «εθελοντικό» από πλευράς πιστωτών μανδύα;

Γιατί να επενδύσει κανείς, Έλληνας ή ξένος, σε μια χώρα η οποία έχει δομήσει κατά τέτοιον τρόπο τους μηχανισμούς της ώστε να λειτουργούν αποτρεπτικά στην πραγματοποίηση επενδύσεων;

Ακόμη και στους πλέον ελπιδοφόρους τομείς, όπως αυτός των εναλλακτικών πηγών ενέργειας, η Ελλάδα ακολούθησε, στη διάρκεια της τελευταίας διετίας, μια συστηματική πολιτική υπονόμευσης όσων είχαν τη φαεινή ιδέα να πραγματοποιήσουν επενδύσεις.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και αφορούν σε έναν ολόκληρο και πολλά υποσχόμενο κλάδο, ο οποίος γίνεται συχνά-πυκνά σημείο αναφοράς, ακόμη και από τους δανειστές μας, ως μία από τις λίγες «ευκαιρίες» που ακόμη υπάρχουν για να βγούμε από την παρούσα δυσπραγία.

Παρ' όλα αυτά, το Δημόσιο δεν χάνει ευκαιρία να επαναβεβαιώσει το μέχρι τώρα αποτρόπαιο πρόσωπό του.

Χαρακτηριστικό αυτού το παράδειγμα που επωνύμως περιγράφει αναγνώστης της στήλης, αναφορικά με, μικρού έως μεσαίου βεληνεκούς, επένδυση, την οποία διανοήθηκε να κάνει στον τομέα των φωτοβολταϊκών.

Από τους πρώτους, στα μέσα του 2006, κατέθεσε αίτηση ένταξης στον αναπτυξιακό νόμο, με πρόταση κατασκευής φωτοβολταϊκού πάρκου σχεδόν 100 ΚW, κάπου στην ελληνική επαρχία, με επιδότηση 50%.

Η πρότασή του, περισσότερο από έναν χρόνο μετά, ελέγχθηκε και εγκρίθηκε.

Αφού πέρασε όλες τις «παιδικές ασθένειες» μιας νέας επένδυσης, συμπεριλαμβανομένων των προβλημάτων που έθεσε η ΔΕΗ εξαιτίας «μη γνώσης του αντικειμένου», των πολεοδομιών που αντιμετώπιζαν το κάθε θέμα διαφορετικά σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, αλλά και μύριων άλλων προβλημάτων, τελικά, κάποια στιγμή στα τέλη του 2008, ήτοι περισσότερο από δύο χρόνια μετά, υλοποιήθηκε.

Το αρμόδιο υπουργείο την έλεγξε, πιστοποίησε το κόστος της, αλλά έπρεπε να κυλήσει ακόμη ένας χρόνος έως ότου εκταμιεύσει το μισό της σχετικής επιδότησης, που συνολικά αφορούσε στο 50% της αξίας του έργου.

Μετά από ακόμη έναν χρόνο, το 2011, οι «αρμόδιοι» ανακοινώνουν στον επενδυτή, ο οποίος είχε ήδη ολοκληρώσει τις σχετικές δαπάνες υλοποίησης, ότι αναθεωρείται ο προϋπολογισμός και ότι το κόστος είναι υπερβολικό, μολονότι αυτό είχε ελεγχθεί τουλάχιστον δύο φορές κατά το παρελθόν. Ως αποτέλεσμα, τερματίζουν την περαιτέρω χρηματοδότηση.

Δεν του λένε ότι έκλεψε, ότι υπερτιμολόγησε, ή ότι παραβίασε τις προδιαγραφές του έργου. Του λένε, απλώς ότι το έργο είναι ακριβό και μάλιστα ενώ αντίστοιχα έργα είχαν επιδοτηθεί με ακριβώς τους ίδιους όρους και σε ποσοστό 50%.

Ο άνθρωπος, ο οποίος φυσικά είχε χρηματοδοτήσει το έργο με ίδια αλλά και δανειακά κεφάλαια, χρεοκόπησε.

Όπως είναι βέβαιο ότι θα πράξει και η χώρα αυτή όσο κρατά ακέραιους τους μηχανισμούς που την έφεραν έως εδώ και οι οποίοι ευθύνονται για το σημερινό κατάντημά της…

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.