Προπέλες δεν έχουν μόνο τα βαπόρια...

Οι προτάσεις για επιβολή φόρου συναλλαγών, δίκην φόρου "Τόμπιν", στη λειτουργία των αγορών, με στόχο την αποτροπή της κερδοσκοπίας δεν μπορούν παρά να πέσουν στο κενό. Η λύση προφανώς βρίσκεται αλλού.

Δημοσιεύθηκε: 10 Νοεμβρίου 2009 - 07:46

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όπως τα βαπόρια έχουν προπέλες και μπορούν να σαλπάρουν για θάλασσες μακρινές, εγκαταλείποντας οποιοδήποτε νηολόγιο ή φορολογικό σύστημα προσπαθήσει να "τους βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι", έτσι και τα κεφάλαια μπορούν και αυτά να αναζητήσουν τις τύχες τους όπου γης ή όπου αγοράς.

Οι προτάσεις τόσο του Έλληνα πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, όπως αυτές διατυπώθηκαν μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, όσο και του Βρετανού πρωθυπουργού κ. Γκόρντον Μπράουν, στη Σύνοδο του G20 στη Σκοτία, σχετικά με την επιβολή φόρου συναλλαγών, δίκην φόρου "Τόμπιν" στη λειτουργία των αγορών, με στόχο την αποτροπή της κερδοσκοπίας, δεν μπορούν παρά να πέσουν στο κενό.

Ακόμη και στην παγκοσμιοποιημένη αγορά του σήμερα, τα κεφάλαια έχουν πάντα τρόπους διεξόδου προς την οδό του χαμηλότερου κόστους και των υψηλότερων αποδόσεων, όπως σαφώς καταδεικνύει και η τελευταία μόδα των "dark pools", ήτοι των άτυπων χρηματιστηριακών αγορών που τείνουν να επισκιάσουν τη λειτουργία των επίσημων χρηματιστηρίων, στις ΗΠΑ και σύντομα παγκοσμίως, προσφέροντας σχεδόν ανέξοδες συναλλαγές.

Εάν το ζητούμενο είναι η αποτροπή της ανάληψης υπερβολικού ρίσκου εκ μέρους του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η μείωση του ενδεχομένου επανεμφάνισης ενός συστημικού κινδύνου για το παγκόσμιο πιστωτικό σύστημα, η μόνη ασφαλής οδός που μπορεί να ακολουθηθεί αφορά στη μετάθεση της ευθύνης μιας πιθανής διάσωσης τραπεζών από τους φορολογουμένους στις ίδιες τις τράπεζες.

Με άλλα λόγια, η δημιουργία ενός καταρχήν εθνικού και στη συνέχεια διεθνούς οργάνου για την εγγύηση όχι μόνο των καταθέσεων του αποταμιευτικού κοινού αλλά και της λειτουργίας των ίδιων των τραπεζών, βάσει αμιγώς τραπεζικών εισφορών.

Το κόστος δημιουργίας ενός φορέα του είδους αυτού αφενός θα μείωνε σημαντικά την "όρεξη" ανάληψης κινδύνου εκ μέρους του τραπεζικού συστήματος και αφετέρου θα περιόριζε την υπέρμετρη κερδοφορία στην οποία αυτό ήδη επέστρεψε, μεσούσης ακόμη της οικονομικής κρίσης και ενώ η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει παγκοσμίως.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, τυχόν επανάληψη του φαινομένου διάσωσης τραπεζικών ιδρυμάτων, μέσω των χρημάτων φορολογουμένων, όπως αυτό που βιώσαμε το τελευταίο δωδεκάμηνο παγκοσμίως, με κόστος άνω των 500 δισ. δολ., αντί με χρήματα των ίδιων των τραπεζών, θα αποτελούσε "πανηγυρική" αποτυχία για τη διεθνή ηθική τάξη και την επιβεβαίωση όσων υποστηρίζουν ότι η πολιτική υπαγορεύεται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.