ΧΑ: Η αγορά του ενός "χαρτιού"

Έξι τράπεζες, τρία κρατικά χαρτιά και ένα "τζογόχαρτο". Αυτή είναι η Σοφοκλέους. Αυτό μας έδειξε, για ακόμα μία φορά, ότι είναι η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά. "Λειτουργεί το μαγαζί" ή μήπως απαιτούνται "παρεμβάσεις";

Δημοσιεύθηκε: 18 Ιουνίου 2009 - 07:58

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Έξι τράπεζες, τρία κρατικά χαρτιά και ένα "τζογόχαρτο". Αυτή είναι η Σοφοκλέους.

Αυτό μας έδειξε, για ακόμα μία φορά χθες, ότι είναι η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά.

Μία μικρή, ρηχή, τραπεζοκεντρική αγορά, στην οποία τα 4/5 του "τζίρου" αφορούσαν στα 20 χαρτιά του FTSE, ενώ μόλις δέκα τίτλοι έκαναν τζίρο ύψους 201,82 εκατ. ευρώ, επί συνολικής αξίας συναλλαγών 275,95 εκατ. ευρώ, για ολόκληρο το "μαγαζί". .

Με άλλα λόγια, σχεδόν τα 3/4 του τζίρου αφορούσαν αποκλειστικά σε 10 χαρτιά… και τα υπόλοιπα 290 μοιράζονται την πίτα…

Για την ακρίβεια, με τα υπόλοιπα 280 να μοιράζονται τζίρο περίπου 50 εκατ. ευρώ, αν εξαιρέσουμε τα 20 "βαριά" χαρτιά του μαγαζιού, η αξία συναλλαγών επί των οποίων διαμορφώθηκε σε 223,83 εκατ. ευρώ.

Πόσο ευφυές ή και σκόπιμο είναι ένα και μόνο χαρτί να κάνει το 20% του τζίρου του ελληνικού χρηματιστηρίου;

"Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…" θα μπορούσε ενδεχομένως να μονολογήσει κανείς, ενώ έβλεπε τις τράπεζες να καταγράφουν αθροιστικές απώλειες 14% για τις δύο τελευταίες συνεδριάσεις, συμπαρασύροντας το υπόλοιπο ταμπλό...

Ο καυγάς προφανώς δεν είναι για τις διακυμάνσεις τιμής.

Αγορά είναι, οι τιμές ουδέποτε έριξαν "άγκυρα" και εντέλει είναι ένα παιχνίδι που αφορά αμιγώς "μεγάλα παιδιά", που τουλάχιστον υποτίθεται ότι ξέρουν τι κάνουν….

Η αποτελεσματική λειτουργία της Σοφοκλέους ως "αγοράς" είναι το ζήτημα και η δυνατότητα που αυτή παρέχει, μέσω της ρευστότητάς της, τόσο στην πραγματοποίηση τοποθετήσεων όσο, κυρίως, ρευστοποιήσεων, δίχως την ύπαρξη υπερβολών στις διακυμάνσεις τιμής.

Να μπορεί, δηλαδή, ο καθένας να αγοράζει και να πουλάει δίχως να καταρρέει το σύμπαν άπαν γύρω του.

Ο θεσμός του market-maker προφανώς αντιμετωπίζει το ζήτημα για όσες εταιρίες έχουν τόσο τη βούληση όσο και το οικονομικό σθένος να τον αντέξουν. Με τις υπόλοιπες όμως τι γίνεται ;

Για ποιον ακριβώς λόγο θα έπρεπε να τις επιλέξει κανείς είτε θεσμικός είτε ιδιώτης επενδυτής;

Για τα θεμελιώδη τους, ή για την ελκυστικότητα της τιμής τους; Ίσως να είναι τα καλύτερα χαρτιά που θα μπορούσε να συναντήσει κάποιος σε οποιοδήποτε ταμπλό της υδρογείου. Πόσο χρήσιμο όμως είναι το γεγονός αυτό, εάν η "ρευστότητα" της αγοράς δεν επιτρέπει την ευχερή πώλησή τους;

Αντίστοιχα, σε ανοδικές περιόδους, όπου το κλίμα επηρεάζεται από τα τραπεζικά χαρτιά, την ατμομηχανή του συστήματος, στο υπόλοιπο ταμπλό πόσο αποτελεσματικά λειτουργούν οι ανοιχτές πωλήσεις για όσους πιστεύουν ότι πρέπει να πάνε κόντρα στο ρεύμα;

Λειτουργεί το μαγαζί ως θα όφειλε ή μήπως απαιτούνται "παρεμβάσεις";

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.