Ο πόλεμος του «άλλου»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας, εάν θελήσουμε να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια ή όταν διεξάγουμε έρευνες ή ποντίζουμε καλώδια ηλεκτρικής διασύνδεσης σε διεθνή ύδατα.

Ουδείς δικαιούται να έχει αντίθετη άποψη, καθώς ασκούμε τα νόμιμα δικαιώματά μας βάσει του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας. Πολύ λιγότερο, δε, να απειλεί τη χώρα μας με πόλεμο γι' αυτό.

Δεν αρκεί, όμως, να το λέμε. Πρέπει και να το κάνουμε. Με πλήρη, όμως, επίγνωση των δυνητικών επιχείρων, των επιλογών μας, και βούληση ανάληψής τους.

Η Ελλάδα αναπτύσσει στρατηγικές συμμαχίες με κράτη όπως η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και φυσικά οι ΗΠΑ, υπό το φως των απειλών που αντιμετωπίζει από τα ανατολικά. Συμμαχίες καίριας σημασίας, οι οποίες θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, εάν τούτο απαιτηθεί.

Όπως επίσης, η χώρα μας εξοπλίζεται δαπανώντας πολύτιμα κεφάλαια τα οποία θα μπορούσαν να διοχετευτούν σε άλλους, εναλλακτικούς σκοπούς, εάν ήμασταν χώρα της Κεντρικής Ευρώπης και όχι της ΝΑ Μεσογείου. Και -προφανώς- πράττει άριστα και στα δύο αυτά ζητήματα.

Όμως, οφείλει να μην ξεχνά ότι κανείς δεν πολεμά για λογαριασμό του άλλου και ότι, όπως είχε πει κάποτε και μια -αποστρατευθείσα πλέον- ψυχή, στο πεδίο θα είμαστε μόνοι μας. Όπως διαπίστωσε και ο ουκρανικός λαός όταν ήρθε εκείνη η στιγμή, προ τριετίας, και όπως ανακαλύπτει εκ νέου, στις μέρες μας.

Είμαστε έτοιμοι γι' αυτό το ενδεχόμενο; Όχι μόνο από πλευράς εξοπλισμών αλλά κυριότερα σε ό,τι αφορά την κοινωνική αποδοχή ενός τέτοιου ενδεχομένου;

Οι καιροί που ζούμε είναι αβέβαιοι και οι γείτονές μας σαφώς επεκτατικοί, αλλά και πρόθυμοι να σπεύσουν στο πεδίο της μάχης. Το αποδεικνύουν, εξάλλου, με ταυτόχρονη στρατιωτική παρουσία σε πολλαπλά μέτωπα, αν και όχι με εφάμιλλες δυνάμεις αντιπάλων.

Εμείς διαθέτουμε πνεύμα ικανό να αντιταχθεί σ' αυτές τις αντιξοότητες; Είμαστε πρόθυμοι κι εμείς να σπεύσουμε στο πεδίο της μάχης; Ουδείς τολμά να το αμφισβητήσει, πόσοι όμως ευχερώς συνηγορούν ως προς αυτό;

Όταν ακόμη και το ενδεχόμενο επέκτασης της χρονικής διάρκειας της στρατιωτικής θητείας ή η θέσπιση υποχρεωτικότητας κατάταξης στις Ένοπλες Δυνάμεις και για τα δύο φύλα επιφέρει πολιτικό κόστος, πόσο εμπεδωμένη είναι η αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος στην πατρίδα μας; Όταν ακόμη και η ανάρτηση της ελληνικής σημαίας θεωρείται από μερίδα της κοινωνίας μας ως επίδειξη εθνικιστικών τάσεων, πόσο ασφαλές είναι αυτό το συμπέρασμα;

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.gr

FOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin

Δεν αμφισβητείται ο πατριωτισμός του ελληνικού λαού ή το φρόνημά του. Εκλαμβάνονται, συχνά, όμως ως δεδομένα τα αγαθά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, που όλοι εμείς απολαμβάνουμε, επειδή κάποιοι, πριν από μας, έχυσαν το αίμα τους γι' αυτά.

Ο πόλεμος ήταν, είναι και εξ ορισμού παραμένει μια φρικτή και αποτρόπαιη κατάσταση πραγμάτων, την οποία κάθε νοήμων οφείλει να απεύχεται για την πατρίδα του. Υπήρξε όμως το εργαλείο μέσω του οποίου ανακτήσαμε την ανεξαρτησία και την ελευθερία μας και αποτελεί την ύστατη απάντηση σε όσους τις επιβουλεύονται σήμερα.

Εάν δεν είμαστε πρόθυμοι να διαβούμε αυτό το μονοπάτι -καθιστώντας το σαφές και προς όσους απειλούν την πατρίδα μας-, τότε θα πρέπει επίσης να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τα επίχειρα και αυτών των επιλογών μας.

Διότι, εντέλει, όταν δεν ασκούμε τα νόμιμα δικαιώματά μας αλλά περιμένουμε τον «κατάλληλο χρόνο» ή την παρέμβαση τρίτων, αυτό το μήνυμα στέλνουμε.