Ο τούρκικος τσαμπουκάς για τη «μία διαφορά»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με τον Έλληνα υπουργό των Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη να δηλώνει, ήδη από τις αρχές Οκτωβρίου, ότι στόχος είναι «... μέχρι τον Ιανουάριο να έχει υπάρξει συμφωνία για το πλαίσιο της οριοθέτησης, ώστε Ελλάδα και Τουρκία να μπορέσουν στη συνέχεια να συζητήσουν και την ουσία, για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ…», ας μην εκπλαγούμε εάν οι εξελίξεις είναι ακόμη ταχύτερες αυτού του χρονοδιαγράμματος.

Όπως επίσης ας μην εκπλαγούμε, παρά τις συνεχείς περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, ότι αυτή η «οριοθέτηση», στην οποία αναφέρεται ο φίλτατος Γεραπετρίτης, δεν αφορά μόνον την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, που προτάσσει η Αθήνα ως τη «μία και μόνη διαφορά» με τη γείτονα.

Η επίκληση αυτής της «μίας και μόνης διαφοράς» δεν αναιρεί την ύπαρξη των τουρκικών ισχυρισμών, στα λόγια και στο πεδίο, περί του αντιθέτου. Λίγες μόλις ημέρες μετά τη συνάντησή του με τον Έλληνα ομόλογό του, δεν μας θύμισε ο Χακάν Φιντάν, υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, ότι είναι «πολλά τα θέματα» που η χώρα του θεωρεί ως «διαφορές» με την Ελλάδα;

«Το θέμα του εξοπλισμού των νησιών με αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς είναι ένα πρόβλημα, η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, τα μέρη με ακαθόριστο καθεστώς, το θέμα του εναέριου χώρου, η αποκλειστική οικονομική ζώνη, δηλαδή υπάρχουν πολλά θέματα», είπε ο Φιντάν παραθέτοντας μόνον ορισμένες από τις εκάστοτε τουρκικές διεκδικήσεις.

Αντιστοίχως, δεν υπάρχει έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, όταν η Τουρκία δηλώνει ότι δεν υφίσταται ΑΟΖ για τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, ακόμη και για την Κρήτη και προχωρά σε καταφανώς παράνομες συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ με τη Λιβύη;

Ακριβώς το ίδιο είναι, δε, τα εμπόδια που θέτει ακόμη και για την πόντιση υποθαλάσσιων καλωδίων, στα ανοικτά της Κάσου, δηλαδή μέσα στη μέση του Αιγαίου ή μεταξύ Χίου και Λέσβου, και μεταξύ Χίου και Σάμου, είτε στέλνοντας πολεμικά πλοία είτε εκδίδοντας Navtex επί Navtex, διαμαρτυρόμενη για την παραβίαση της… δυνητικής υφαλοκρηπίδας της.

Υπό το φως όλων αυτών, άρα, αυτό που έχει σημασία στην όλη υπόθεση της «μίας και μόνης διαφοράς» είναι κατά πόσον είμαστε προετοιμασμένοι να παραμείνουμε ακλόνητοι στις θέσεις μας έναντι της γείτονος, τόσο στον διάλογο όσο και στο πεδίο.

Κατά πόσον η ηγεσία της χώρας είναι αποφασισμένη να παραμείνει αμετακίνητη από αυτήν τη θέση, κατά πόσον η ίδια η χώρα είναι προετοιμασμένη από πλευράς εξοπλισμών και βεβαίως, κατά πόσον ο λαός αυτής της χώρας είναι προετοιμασμένος να υποστηρίξει έως το τέλος τα δίκαιά του.

Διότι όσα έγιναν στην Κάσο, με αφορμή τις έρευνες για τη μελλοντική πόντιση καλωδίου στο πλαίσιο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης-Κύπρου-Ισραήλ, Great Sea Interconnector (GSI), δεν έχουν πλήρως απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Η δε άστοχη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη, ότι ευτυχώς δεν υπήρξε ένταση διότι «θα είχε οδηγήσει σε υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς», ήρθε να ενισχύσει ένα κλίμα ανασφάλειας απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις.

Όπως ακριβώς το ίδιο κλίμα ενισχύει και η στάση που τήρησε η Ελλάδα στην υπόθεση παρενόχλησης αντίστοιχων εργασιών μεταξύ Λέσβου και Χίου, για την ηλεκτρική διασύνδεση αυτών των νησιών με την ηπειρωτική χώρα.

Έτσι, λοιπόν, για να μην εκπλαγούμε από τις εξελίξεις, ας έχουμε ξεκάθαρες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα…