Η μαύρη τρύπα των ΟΤΑ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πώς θα έπρεπε, άραγε, να αντιμετωπίσει ο οποιοσδήποτε πολίτης αυτής της χώρας ειδήσεις όπως αυτή που ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας ότι δημοτικός υπάλληλος πήρε αναρρωτική άδεια και έλειπε… 13 χρόνια από τη δουλειά του;

Ο κάθε μισθωτός, ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, ο κάθε εργαζόμενος, που πάει κάθε μέρα στη δουλειά του και κάνει ό,τι μπορεί ώστε να τα φέρει βόλτα, με ποια συναισθήματα θα έπρεπε να προσεγγίσει ειδήσεις όπως αυτές για τη λειτουργία του ελληνικού κράτους;

Μπορεί ο δήμαρχος Μετεώρων Λευτέρης Αβραμόπουλος, όπου διαδραματίστηκε αυτή η ιστορία, να δηλώνει ότι  «δεν πρόκειται να χαριστούμε σε κανέναν και σε τίποτα και η έρευνα θα φτάσει μέχρι το κόκαλο», για αυτή την υπόθεση, όμως ποια εχέγγυα υπάρχουν ότι αντίστοιχες υποθέσεις δεν διαδραματίζονται σε δεκάδες άλλους δήμους ανά την επικράτεια;

Πού μπορεί να στηριχτεί ο κάθε συνεπής φορολογούμενος και εντέλει ο κάθε δημότης, που βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να συντηρήσει τους απανταχού «τοπικούς άρχοντες», ότι τα χρήματά του χρησιμοποιούνται πράγματι για καλό σκοπό;

Η ένορκη διοικητική εξέταση που διατάχθηκε για τη συγκεκριμένη υπόθεση στον Δήμο Μετεώρων υπόσχεται λύση για ένα πρόβλημα το είδος του οποίου αποτελούσε μάστιγα για τον ελληνικό δημόσιο τομέα και πριν τα μνημόνια και, κατά τα φαινόμενα, εξακολουθεί να τον κατατρέχει.

Οι «άφαντοι υπάλληλοι», όμως, οι οποίοι επί χρόνια πληρώνονται ώστε να μην κάνουν τη δουλειά τους, είναι μόνο μία πτυχή ενός προβλήματος, η συνολική έκταση του οποίου γίνεται σαφέστερη μέσα από τις ετήσιες εκθέσεις που εκπονούσε έως το 2016 ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και πλέον η Εθνική Αρχή Διαφάνειας.

Εκθέσεις που αναδεικνύουν την τοπική αυτοδιοίκηση κατά τρόπο συστηματικό ως πρωταθλήτρια της αδιαφάνειας στην πατρίδα μας. Ακόμη και στην πλέον πρόσφατη έκθεση που εξέδωσε η παραπάνω Ανεξάρτητη Αρχή για το έτος 2022, οι ΟΤΑ διεκδικούν το ένα τέταρτο του συνόλου των καταγγελιών περί διαφθοράς, αδιαφάνειας και κακοδιαχείρισης που έχει υποβληθεί για ολόκληρο τον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, μία στις τέσσερις καταγγελίες αφορούσαν ΟΤΑ πρώτου και δεύτερου βαθμού και αντικατόπτριζαν έτσι την ποιότητα της λειτουργίας τους.

Έως πότε, όμως, μπορούμε να πορευόμαστε έτσι; Έως πότε ο κάθε συνεπής φορολογούμενος θα είναι αναγκασμένος να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, ώστε να συντηρεί ανθρώπους οι οποίοι απομυζούν τον δημόσιο κορβανά; Ακόμη κι αν χρειάστηκε μία χρεοκοπία και τρία μνημόνια, ώστε να μπουν σε μία κάποια τάξη τα πράγματα στην Ελλάδα -και πάλι με λάθος τρόπο, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα-, τι χρειάζεται ώστε να υπάρξει διαφάνεια στην τοπική αυτοδιοίκηση;

Δεν γνωρίζω τι είχε ακριβώς στο μυαλό του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν τις προάλλες στον Alpha μιλούσε στον Α. Σρόιτερ για το «βαθύ κράτος» και την ανάγκη αντιμετώπισής του. Ό,τι όμως κι αν ήταν αυτό, είναι απολύτως απαραίτητο να συμπεριληφθούν και οι ΟΤΑ πρώτου και δεύτερου βαθμού σε αυτά τα μέτρα αντιμετώπισης.

Πριν χρόνια, όταν ο Στέφανος Μάνος ήταν στο Υπουργείο Οικονομικών, είχε κυκλοφορήσει μία τηλεοπτική διαφήμιση που έδειχνε τον συνεπή Έλληνα φορολογούμενο ως κωπηλάτη, ο οποίος τραβούσε κουπί για όλους τους άλλους, οι οποίοι φοροδιέφευγαν.

Στην ίδια βάρκα είμαστε και σήμερα, παρά τις περί του αντιθέτου επιθυμίες και διακηρύξεις του Κωστή Χατζηδάκη. Δεν πρέπει κάποτε να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε;