Η πρόταση μομφής και το πολιτικό ζητούμενο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ποιος είναι ο αντικειμενικός στόχος της πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης, που αναμένεται να καταθέσουν σήμερα κόμματα της αντιπολίτευσης, με αφορμή όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για τα Τέμπη;

Κατά τον κ. Ν. Ανδρουλάκη, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, στόχος είναι να τεθεί φραγμός στην «... αδίστακτη αγέλη εξουσίας που καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα και υπονομεύει το κράτος δικαίου. Γι’ αυτό υπάρχει μόνο ένας δρόμος: η πρόταση δυσπιστίας».

Θα μπει αυτός ο φραγμός; Μάλλον όχι. Οι προτάσεις δυσπιστίας κατά κυβερνήσεων, κατά κανόνα, δεν οδηγούν στην πτώση των εκάστοτε κυβερνώντων, αλλά αντίθετα προκαλούν τη συσπείρωση των κομμάτων που βρίσκονται «σε άμυνα». Αντίστοιχα, επιφέρουν, επίσης κατά κανόνα, παρόμοια αποτελέσματα και για τους «επιτιθέμενους». Γεγονός ιδιαίτερα χρήσιμο για αμφοτέρους -εφόσον συντελεστεί- ενόψει των ευρωεκλογών.

Στην προκειμένη περίπτωση, πώς έχουν τα πράγματα; Η κυβερνώσα ΝΔ γνωρίζει εσχάτως δημοσκοπική κάμψη, ενώ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ερίζουν στις δημοσκοπήσεις για τη δεύτερη θέση. Με άλλα λόγια, άπαντες θα ήταν πρόθυμοι να δουν την κομματική τους συσπείρωση να αυξάνεται. Η ευχερέστερη -αλλά και πλέον παραδοσιακή- μέθοδος εξασφάλισης αυτού του στόχου στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι η ένταση. Δρόμος που, κατά τα φαινόμενα, ακολουθείται και αυτή τη φορά.

Όπως σε κάθε ζήτημα, έτσι και στη συγκεκριμένη υπόθεση είμαστε αντιμέτωποι με δύο πεδία: πρώτον, των εντυπώσεων και δεύτερον, των πραγματικών γεγονότων.

Σε ό,τι αφορά τη μάχη των γεγονότων, δηλαδή του τι έγινε και του τι δεν έγινε σ' αυτή την υπόθεση, λόγο μπορεί να έχει μόνο η δικαιοσύνη, σε όλα της τα επίπεδα. Όπως είχαμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε και εσχάτως, για ακόμη μια φορά, με την Εξεταστική για τα Τέμπη, όποτε δίνεται η ευκαιρία στους πολιτικούς να βρουν την άκρη του νήματος σε σχέση με τα πραγματικά γεγονότα, δουλειά δεν γίνεται.

Έτσι, λοιπόν, αυτό που θα γίνει τις 2-3 επόμενες ημέρες στη Βουλή αφορά, κυρίως, αν όχι αμιγώς, τη μάχη των εντυπώσεων. Αφορά, επίσης και το «μέτρο» που έχει ο πολιτικός κόσμος της χώρας για τη στάθμιση της λειτουργίας των θεσμών στον τόπο μας.

Για παράδειγμα, ο φίλτατος Ν. Ανδρουλάκης θεώρησε ότι η ορθή οδός για να αντιμετωπιστεί η όλη κατάσταση διέρχεται αποκλειστικά από τον δρόμο της πρότασης δυσπιστίας. Πρόκειται για μια διαδικασία που προβλέπεται από το Σύνταγμα της χώρας και -εφόσον συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό βουλευτών- συνάδει με τον πολιτικό και συνταγματικό πολιτισμό μας, παρότι εμπεριέχει μια προφανή αμφισβήτηση της αξιοπιστίας της Δικαιοσύνης...

Αντίθετα, η πρόσκληση του Στ. Κασσελάκη, πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, προς τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη να παραιτηθεί «ήρεμα και με στοιχειώδη αξιοπρέπεια» και να διενεργηθούν εκλογές με παρουσία διεθνών παρατηρητών εκφεύγει αυτού του πολιτισμού. Πρώτον, διότι αγνοεί ότι στην Ελλάδα έγιναν πριν από λιγότερο από ένα δωδεκάμηνο όχι μία αλλά δύο εκλογικές αναμετρήσεις, διαμέσου των οποίων εκφράστηκε η λαϊκή βούληση, και δεύτερον διότι αμφισβητεί την αξιοπιστία των δημοκρατικών θεσμών και τη δυνατότητα της χώρας να κάνει αδιάβλητες εκλογές.

Εάν εξαιρέσουμε ότι συχνά πυκνά και κατόπιν πρωτοβουλίας της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εσωτερικών προσκαλούνται ως παρατηρητές των εκλογικών αναμετρήσεων εκπρόσωποι του ΟΑΣΕ, ποιο είναι το ακριβές μήνυμα που στέλνει στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς ο κ. Κασσελάκης; Πως δεν εμπιστεύεται τους θεσμούς και πως, εντέλει, δεν έχουμε δημοκρατία στον τόπο μας;

Επικίνδυνο, όπως κι αν το διαβάσει κανείς…