Ο «ευέξαπτος» Αρειος Πάγος και το εύλογο ερώτημα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ταχύτητα με την οποία η Διοικητική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου εξαπέλυσε χθες τα πυρά της κατά του πρόσφατου ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, είναι πράγματι αξιοθαύμαστη.

Εάν αντίστοιχη ταχύτητα υπήρχε και στην απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας, όπως ευλόγως μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, ίσως οι 330 ευρωβουλευτές που στράφηκαν κατά της Ελλάδος με το ψήφισμά τους να μην είχαν λόγο να το πράξουν, ακόμη κι αν τα κίνητρά τους ήσαν πολιτικά.

Διότι, εντέλει, εάν η χώρα μας εγκαλείται για κάτι, αυτό είναι, κυρίως, για τις καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης. Στις καθυστερήσεις στη δικαστική διαλεύκανση σειράς εκκρεμών υποθέσεων, από τις υποκλοπές και τα Τέμπη έως τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ, το ναυάγιο της Πύλου και άλλων, με μέγα ζητούμενο εάν αυτές οι καθυστερήσεις είναι το αποτέλεσμα σκοπιμότητας ή «άδολης» βραδύτητας στην απονομή δικαιοσύνης. Αν και δεν είναι σαφές ποιο από τα δύο αυτά ενδεχόμενα είναι το χειρότερο.

Καταγγέλλεται από τους φιλτάτους του Αρείου Πάγου ως «ευθεία παρέμβαση» στη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και πιθανότατα είναι. Διότι, εντέλει, αφορά ανοικτές υποθέσεις, σε διάφορα στάδια διερεύνησης η κάθε μία, γεγονός που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως προσπάθεια επηρεασμού των δικαστικών αρχών.

Παρέχει έδαφος, όμως, η χώρα μας σε τέτοιες παρεμβάσεις, όταν κατέχει τα «πρωτεία» των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης στην Ευρώπη, όπως ο ίδιος ο πρόεδρος του ΔΣΑ, Δημήτρης Βερβεσός, έχει καταγγείλει ή ακόμη και παγκοσμίως όπως διαπιστώνουν διεθνείς οργανισμοί, όπως η World Bank.

Για την καταδίκη αυτών των διαπιστώσεων, υπήρξε αντίστοιχη σπουδή εκ μέρους της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου ή -αντίθετα- υπήρξε σιωπή;

Τι απάντησε ο Άρειος Πάγος στην καταγγελία της Μαρίας Καρυστιανού, μητέρας θύματος των Τεμπών, όταν δημοσίως δήλωσε ότι η απάντηση της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου στις οχλήσεις της, ήταν να «μην ασχολείται με το γεγονός, παρά να κοιτάξει τη ζωή που της απομένει, να την περάσει με ηρεμία και γαλήνη, με τη βοήθεια της Εκκλησίας»; Διότι, εντέλει, και αυτή η καταγγελία έγινε ενώπιον ευρωπαϊκών θεσμών…

Όσο για τη διάκριση των εξουσιών στην πατρίδα μας, για την απουσία της οποίας γίνεται λόγος στο παραπάνω ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, πρόκειται για γεγονός άριστα καταγεγραμμένο, δεδομένης της συνταγματικής πρόβλεψης για τον διορισμό της ηγεσίας των τριών ανωτάτων δικαστηρίων από την εκτελεστική εξουσία. Άρα, προς τι ο κλαυθμός και ο οδυρμός;

Τέλος, ως προς τη διαπίστωση στην οποία καταλήγουν οι φίλτατοι αρεοπαγίτες, ότι είναι δυνατόν να εγκατασταθεί στους πολίτες και τα κοινοτικά όργανα η εντύπωση ότι το κράτος δικαίου στην Ελλάδα υποχωρεί εξαιτίας διαφθοράς που περιλαμβάνει και το δικαστικό σώμα, απλά να θυμίσουμε όσα διαδραματίστηκαν κατά καιρούς με τα λεγόμενα «παραδικαστικά» κυκλώματα και πώς, εντέλει, διευκολύνθηκε η λειτουργία τους από την ύπαρξη καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης.

Έτσι, λοιπόν, φίλτατοι, ας μην κρυβόμαστε. Μπορεί να ήσαν πολυποίκιλα τα κίνητρα πίσω από το πρόσφατο ψήφισμα -κόλαφο για την Ελλάδα- του Ευρωκοινοβουλίου αλλά δώσαμε και εμείς έδαφος και μάλιστα ιδιαίτερα πρόσφορο για την ανάπτυξη κατηγοριών αυτού του είδους.

Όπως λέει και μία ψυχή: «Μακάρι η Δικαιοσύνη να λειτουργούσε τόσο άμεσα και στις υποθέσεις συμπολιτών μας που χρονίζουν. Θα ήμασταν Ελβετία».