Θα πληρώσει κανείς για τα εγκλήματα;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ιδιοκτησία, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, σημαίνει ευθύνη. Το δικαίωμα στην κατοχή και νομή, συνεπάγεται και ευθύνη, για τον κάτοχό της. Ο νόμος, δε, προσδιορίζει επακριβώς αυτήν την ευθύνη και τα όριά της.

Όταν, λοιπόν, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, ανά την Ελλάδα, παραμένουν γεμάτα με καύσιμη ύλη κάθε καλοκαίρι, επειδή οι οι ιδιοκτήτες τους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, δεν μερίμνησαν για τον καθαρισμό τους, τότε φέρουν σαφές μερίδιο ευθύνης για όσα μπορούν να συμβούν εξαιτίας της αμέλειάς τους. Όχι μόνον τώρα που οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής βρίσκονται ήδη ενώπιόν μας αλλά διαχρονικά. Στην πράξη, όμως, παραμένουν στο απυρόβλητο.

Ο νόμος που καθορίζει τις υποχρεώσεις καθαρισμού για την πυροπροστασία οικοπεδικών εκτάσεων και λοιπών ακάλυπτων χώρων, που βρίσκονται εντός πόλεων, κωμοπόλεων και οικισμών βασίζεται στην υπ’ αριθμόν  4/2012 Πυροσβεστική διάταξη (ΦΕΚ 1346/25-04-2012 Τεύχος Β).

Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο αυτού του νόμου, «οι ιδιοκτήτες, νομείς και επικαρπωτές των οικοπεδικών και λοιπών ακάλυπτων χώρων, που βρίσκονται εντός πόλεων, κωμοπόλεων και οικισμών και σε απόσταση μέχρι 100 μέτρων από τα όριά τους, υποχρεούνται στην αποψίλωση αυτών από τα ξερά χόρτα και στην απομάκρυνση τους, την απομάκρυνση τυχόν άλλων εγκαταλελειμμένων καυστών ή εκρήξιμων υλικών ή αντικειμένων που βρίσκονται μέσα σε αυτούς, προς αποτροπή του κινδύνου πρόκλησης πυρκαγιάς ή ταχείας επέκτασής της, καθώς και στη λήψη κάθε άλλου κατά περίπτωση μέτρου που αποβλέπει στην αποφυγή αιτίων και τη μείωση του κινδύνου από πυρκαγιά».

Ωστόσο, όπως είναι γνωστό και υπενθύμισε χθες ο Γενικός Γραμματέας της Ακαδημίας Αθηνών και εκπρόσωπος της Ελλάδας για την Κλιματική Αλλαγή, Χρήστος Ζερεφός, μιλώντας στο Σκάι, «υπάρχουν εκατοντάδες τόνοι αποξηραμένα ξύλα “μπουρλότο” που έχει η χώρα μας. Δεν θα το δείτε αυτό σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες λυπάμαι που το λέω. Χρειάζονται πρόστιμα, χρειάζεται έννομη τάξη».

Η απουσία αυτής της “έννομης τάξης” στην οποία αναφέρεται ο κ. Ζερεφός γίνεται ακόμη σαφέστερη, δε, όταν αναλογιστούμε ότι υπεύθυνη για τον εντοπισμό όσων αμέλησαν να ανταποκριθούν στις νόμιμες υποχρεώσεις τους και να καθαρίσουν τη γη που τους ανήκει από καύσιμη ύλη, είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δηλαδή, η Αρχή που πράττει ακριβώς το ίδιο για εκτάσεις που βρίσκονται στην δική της ιδιοκτησία ή νομή της, και αφήνονται πλήρεις καύσιμης ύλης κάθε χρόνο.

Όλα αυτά, δε, για τις πόλεις, κωμοπόλεις και για αποστάσεις έως 100 μέτρα από αυτές. Για τη λοιπή Ελλάδα, τι μέλλει γενέσθαι; Την ευθύνη αποκομιδής “καύσιμης ύλης” από περιαστικές ή μη, δασώσεις περιοχές, ποιος την έχει αν όχι η ίδια η Πολιτεία; Τότε είναι που τα λόγια Ζερεφού ηχούν ακόμη βαρύτερα: “Δεν θα το δείτε αυτό σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες λυπάμαι που το λέω…”.

Το πρόγραμμα αποψιλώσεων και καθαρισμού εκτάσεων που προωθήθηκε κατά την έναρξη της εφετινής αντιπυρικής περιόδου σε 18 περιοχές που θεωρήθηκαν ως ένα “πιθανό νέο Μάτι”, με ευθύνη της Πολιτικής Προστασίας, έδειξε την αξία του ή τουλάχιστον ένα τμήμα αυτής, κατά τις πρόσφατες πυρκαγιές στην Σταμάτα και στην Ροδόπολη, Αττικής. Ήταν, όμως, μόνον ένα πρώτο βήμα, όμοια του οποίου οφείλουν να αναχθούν σε κανόνα για τη χώρα μας.

Όπως, αντίστοιχα, οφείλει να καταστεί κανόνας, όχι μόνον η εποπτεία αυτών των καθαρισμών και αποψιλώσεων αλλά και η απονομή ευθυνών σε όσους δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις που τους θέτει ο νόμος.

Διαφορετικά, στα ευνομούμενα κράτη, υπάρχει πάντα η οδός των... αποζημιώσεων.