Το μόνο φάρμακο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το αέναο κυνήγι της επόμενης δόσης, το βάθος και η τόσο μακρά διάρκεια της ύφεσης, τα χιλιάδες «λουκέτα επιχειρήσεων» αλλά βεβαίως και το δυσθεώρητο επίπεδο στο οποίο έχει ανέλθει η ανεργία στον τόπο μας, ασφαλώς θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Ακόμη σημαντικότερα, οι πληγές αυτές -ή τουλάχιστον ένα σημαντικό τμήμα τους- ακόμη  και σήμερα μπορούν να επουλωθούν και να θεραπευτούν, εάν τολμήσουμε, επιτέλους, να πάρουμε το σωστό φάρμακο, που με τόση μανία αποποιούμεθα όλα αυτά τα χρόνια του μνημονίου.

Εάν τολμήσουμε να κάνουμε πράξη τις δεσμεύσεις που επανειλημμένως έχει αναλάβει η χώρα μας έναντι εταίρων και δανειστών, αλλά ουδέποτε υλοποίησε κατά τρόπο πλήρη και αποτελεσματικό.

Με άλλα λόγια, εάν τολμήσουμε να αλλάξουμε.

Η τερατώδης δημοσιονομική προσαρμογή που πραγματοποίησε η Ελλάδα από το 2009 έως σήμερα, εξασφαλίζοντας τα -κάποτε αδιανόητα- πρωτογενή πλεονάσματα για τον προϋπολογισμό, ίσως εξάλειψε τον έναν από τους δύο κύριους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία, όμως, άφησε ως παρακαταθήκη τη βαθιά ύφεση που ακόμη βιώνουμε.

Ο λόγος για αυτό δεν άπτεται μόνον του γεγονότος ότι η δημοσιονομική προσαρμογή επιτεύχθηκε κυρίως μέσω της υπερφορολόγησης και των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις, αλλά κυριότερα διότι στο διάβα των μνημονιακών ετών «ξεχάσαμε» τη δεύτερη αιτία για την οποία οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία.

Δηλαδή το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, όπως αυτό μεταφράζεται σε  έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών.

Όπως, με ιδιαίτερη διαύγεια, είπε χθες στη διάρκεια εκδήλωσης, ο  Γιώργος Προβόπουλος, πρώην διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, «η ανάπτυξη ούτε παραγγέλλεται, ούτε διατάσσεται».

Απαιτεί την εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών, οι οποίες θα δώσουν για ακόμη μια φορά στη χώρα μας τη δυνατότητα να παράγει, να εξάγει και να δημιουργεί πλούτο.

Εάν, από τον Μάιο του 2010 έως σήμερα, οι  άνθρωποι που κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου είχαν φροντίσει να αντισταθμίσουν τη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης μέσω της προώθησης δομικών μεταρρυθμίσεων για την εξυγίανση της οικονομίας και της λειτουργίας της κρατικής μηχανής, είναι βέβαιον ότι θα είχαμε μπορέσει να βγούμε από το τούνελ της ύφεσης και της υψηλής ανεργίας ταχύτερα.

Εντέλει, οι επιπτώσεις της διαδικασίας αυτής θα ήσαν σαφέστατα ηπιότερες.

Αμφιβάλλει κανείς -βασίμως- ότι εάν είχαν υπάρξει οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις στις αγορές προϊόντων, υπηρεσιών και εργασίας, με στόχο την εξασφάλιση υγιούς ανταγωνισμού και βεβαίως αύξησης της ανταγωνιστικότητας, δεν θα είχε αντισταθμιστεί -τουλάχιστον έως έναν βαθμό- η μείωση της εσωτερικής ζήτησης μέσω αύξησης των εξαγωγών;

Αμφιβάλλει κανείς ότι εάν είχε υπάρξει πραγματικός εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης και αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας -με την αδιαφάνεια και αναποτελεσματικότητα που τη συνοδεύουν-, δεν θα ήταν περισσότερο ευχερές το επιχειρείν στην πατρίδα μας;

Αμφιβάλλει κανείς ότι εάν μειώνονταν οι χρόνοι καθυστέρησης κατά τη διαδικασία απονομής Δικαιοσύνης, δεν θα ήταν ευκολότερη -και δικαιότερη- η ζωή πολιτών και επιχειρήσεων;

Τέλος, αμφιβάλλει κανείς ότι εάν οι κυβερνήσεις του τόπου -δεξιές, κεντρώες ή αριστερές- δεν άλλαζαν μνημονιακό πρόσημο κάθε τόσο, αλλά αντίθετα ήσαν συνεπείς στις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η χώρα, δεν θα έμπαινε ο τόπος μας σε τόσες περιπέτειες σε σχέση με τη νομισματική του πορεία;

Ακόμη και χθες είχαμε επιβεβαίωση του γεγονότος αυτού, διαμέσου του φίλτατου κ. Μ. Ντράγκι, ο οποίος κατέστησε σαφές πως η επαναφορά του waiver για τα ελληνικά ομόλογα προϋποθέτει ολοκλήρωση της αξιολόγησης…

Μεταρρυθμίσεις έγιναν τα χρόνια που πέρασαν.

Έγιναν, όμως, είτε πλημμελώς, είτε μόνο στα χαρτιά.

Εάν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, όπως αποτυπώνονται τόσο στις έγγραφες δεσμεύσεις μας, όσο και από τον ΟΟΣΑ και άλλους διεθνείς οργανισμούς, δεν υλοποιηθούν αποτελεσματικά, ο περιβόητος μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας σε παραγωγική και εξωστρεφή, προφανώς δεν θα έρθει από μόνος του.

Εντέλει, « η ανάπτυξη ούτε παραγγέλλεται, ούτε διατάσσεται»…