Ο καλύτερος φίλος του Αλέξη!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Κατά τρόπο συγκροτημένο και μεθοδικό, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναδεικνύεται ως ο ισχυρότερος σύμμαχος της χώρας -και όσων κρατούν τα ηνία της-, στην προσπάθειά της να εξέλθει από την κρίση που την ταλανίζει εδώ και τόσα χρόνια.

Κατά τρόπο απολύτως σαφή και αιτιολογημένο, το ΔΝΤ υπήρξε ο μόνος εξ όσων εμπλέκονται στην ελληνική υπόθεση που υποστήριξε -δημόσια αλλά και παρασκηνιακά- και εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι απαιτείται μια γενναία ελάφρυνση του δημόσιου χρέους, ούτως ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο.

Ταυτόχρονα, τόσο με τη δημόσια παρέμβαση του ανώτερου στελέχους του, Π. Τόμσεν, τον Φεβρουάριο, όσο και πρόσφατα με την επιστολή Λαγκάρντ προς τους υπουργούς Οικονομικών των κρατών μελών της ευρωζώνης, καθίσταται σαφές ότι τα «νούμερα» δεν βγαίνουν στο υφιστάμενο πρόγραμμα προσαρμογής που ακολουθεί η χώρα μας και ότι απαιτείται είτε αναθεώρηση των στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος, είτε ελάφρυνση του χρέους, είτε συνδυασμός των δύο.

Ακόμη και στην -αμφίβολη- περίπτωση που το 2018 η Ελλάδα κατορθώσει να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, βάσει του υφιστάμενου πακέτου μέτρων ύψους 5,4 δισ. ευρώ, τούτο θα είναι οικονομικά και κοινωνικά επιζήμιο για τη χώρα (counterproductive), επισημαίνει η φίλτατη Λαγκάρντ στην επιστολή της, τονίζοντας ότι ο στόχος αυτός δεν είναι διατηρήσιμος επί χρόνια, όπως απαιτεί το πρόγραμμα προσαρμογής.

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, μας λέει η Λαγκάρντ, οι στόχοι δεν βγαίνουν και χρειάζεστε είτε επιπρόσθετα μέτρα (κάτι που οδήγησε στον «κόφτη»), είτε ελάφρυνση του χρέους. 

Αποτέλεσμα ακριβώς αυτής της επιχειρηματολογίας υπήρξε και ο διαβόητος «κόφτης» που αναμένεται να συζητηθεί στο Eurogroup της 24ης τρέχοντος, αλλά και ο «οδικός χάρτης» για την περαιτέρω απομείωση ή ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, βάσει του οποίου θα κριθεί και η περαιτέρω παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά και η μορφή που αυτή θα λάβει.

Μια επιχειρηματολογία την οποία οι φίλτατοι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας -ιδίως οι Γερμανοί- δεν ήθελαν ούτε καν να ακούσουν, υποστηρίζοντας ότι δεν τίθεται ζήτημα επανεξέτασης των όρων του χρέους έως το 2020 και ότι τα μέτρα ύψους 5,4 δισ. ευρώ όχι μόνον αρκούν για την εξασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% αλλά και ότι θα υπεραποδώσουν, όπως έχουμε δει να γίνεται τόσες φορές κατά το παρελθόν στην ελληνική οικονομία.

Ποιος εκ των δύο έχει δίκιο στην υπόθεση αυτή, ευλόγως, δεν είναι σαφές και μόνον η Ιστορία είναι σε θέση να καταδείξει.

Αυτό που είναι σαφές, ωστόσο, αφορά στις προτεραιότητες πολιτικού χαρακτήρα που έχουν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας και δη το Βερολίνο, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται μόνον το επικείμενο βρετανικό δημοψήφισμα για ένα ενδεχόμενο Brexit, ή η επόμενη εκλογική αναμέτρηση στη Γερμανία, αλλά και η ίδια η παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.

Οτιδήποτε έχει σχέση με την πορεία του ελληνικού ζητήματος μπορεί να αποσπάσει ευχερέστερα την έγκριση της Bundestag, εάν τμήμα του είναι ένας διεθνής οργανισμός με τη σφραγίδα εγκυρότητας του ΔΝΤ.

Υπό το πρίσμα αυτό, το ΔΝΤ έχει συντείνει στη δημιουργία των πλέον πρόσφορων συνθηκών τόσο για την επανεξέταση των στόχων του προγράμματος όσο και για την ελάφρυνση του χρέους, εξασφαλίζοντας έτσι καλύτερους όρους μακροπρόθεσμης ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία.

Εάν αυτός δεν είναι ο καλύτερος φίλος της χώρας, τότε ποιος είναι;