Η δουλειά που δεν έγινε ποτέ...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το στοιχείο που προέκυψε πρόσφατα από την επεξεργασία των περυσινών φορολογικών δηλώσεων για τις ανάγκες διακρίβωσης των δικαιούχων του λεγομένου «κοινωνικού μερίσματος», ότι, δηλαδή, ο ένας στους τρεις φορολογούμενους δηλώνει πως φιλοξενείται, είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό.

Εάν ευσταθεί, αντικατοπτρίζει τον βαθμό ένδειας στον οποίο έχει περιέλθει ένας ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας.

Εάν δεν ευσταθεί, καταδεικνύει, για ακόμη μία φορά, την έκταση του φαινομένου της φοροδιαφυγής στη χώρα μας.

Σύμφωνα με σειρά δημοσιευμάτων, με κυριότερο εκείνο της εφημερίδας «Καθημερινή», στελέχη του υπουργείου Οικονομικών είναι πεπεισμένα ότι η εκτεταμένη φιλοξενία υποκρύπτει περιπτώσεις αντιστοίχως εκτεταμένης φοροδιαφυγής και για τον λόγο αυτό δρομολογούν ελέγχους.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ελέγχων αυτών, το γεγονός ότι η Πολιτεία προχωρά στη διενέργειά τους εκ των υστέρων και με αφορμή ένα τυχαίο εύρημα το οποίο ήρθε στην επιφάνεια από τις διασταυρώσεις για τη διανομή του «κοινωνικού μερίσματος», δείχνει ότι κάποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

Για την ακρίβεια, δείχνει ότι το «σύστημα» δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

Ακριβώς όπως δεν έκανε καλά τη δουλειά του όταν μοιραζόντουσαν χιλιάδες συντάξεις σε νεκρούς, ή επιδόματα αναπηρίας σε ανθρώπους που δεν τα δικαιούνταν ή γράφονταν εκατοντάδες χιλιάδες συνταγές χορήγησης φαρμάκων σε δικαιούχους-φαντάσματα...

Ακριβώς όπως δεν έκανε καλά τη δουλειά του επιτρέποντας την άνθηση του παραεμπορίου, τη μεγιστοποίηση της φοροδιαφυγής και την έξαρση της αδιαφάνειας στη λειτουργία σειράς φορέων και υπηρεσιών του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως αυτή καταγράφεται, κατά τρόπο ενδεικτικό, στις ετήσιες εκθέσεις του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης.

Αποτελεί κύριο συστατικό στοιχείο της λειτουργίας κρατών «δυτικού τύπου» η οργάνωση και η λειτουργία βάσει κανόνων.

Αν η Πολιτεία έχει μια δουλειά, αυτή δίχως άλλο αφορά στη θεσμοθέτηση του πλαισίου κανόνων, μέσω της νομοθετικής εξουσίας και στην εποπτεία της εφαρμογής αυτών των κανόνων, μέσω της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας.

Αυτή οφείλει να είναι η «δουλειά» της Πολιτείας.

Αν η Πολιτεία δεν την κάνει αυτήν τη δουλειά, ή την κάνει πλημμελώς, αφενός επικρατεί σήψη και αδικία και αφετέρου το «σύστημα» αποτυγχάνει συνολικά.

Ό,τι έγινε δηλαδή στην πατρίδα μας.

Αν η Ελλάδα χρεοκόπησε, κυρίως οικονομικά αλλά και με σειρά άλλων τρόπων, τούτο συνέβη διότι οι άνθρωποι οι οποίοι ήσαν εντεταλμένοι, κατά τους τρόπους που προβλέπει μια δημοκρατία αστικού - δυτικού τύπου, δεν έκαναν τη δουλειά τους.

Ίσως, το γεγονός αυτό να βόλευε ένα ευρύ τμήμα της κοινωνίας μας ή ακόμη περισσότερο να χρησιμοποιείτο η κατάσταση αυτή για την εξυπηρέτηση κοινωνικών, κομματικών, οικονομικών ή άλλων αναγκών. Στο τέλος, όμως, όλοι ζημιώθηκαν.

Όταν η Πολιτεία και το κράτος επέλεγαν να ασχοληθούν με εκατό άλλες δουλειές, συνήθως δε με χαμηλό βαθμό επιτυχίας, και να εμφανίζουν έλλειμμα στη μόνη δουλειά που οφείλουν να κάνουν, ως εκ του ρόλου τους, δηλαδή να ελέγχουν αν οι άλλοι κάνουν καλά τη δουλειά τους, τότε οι πάντες αποτυγχάνουν.

Ούτε οι έμποροι ή οι παραγωγοί μπορούν να κάνουν τη δική τους δουλειά, αφού αντιμετωπίζουν αθέμιτο ανταγωνισμό από όσους φοροδιαφεύγουν ή εισφοροδιαφεύγουν, ούτε το κράτος λαμβάνει όσα δικαιούται να λάβει, ούτε ο φορολογούμενος πολίτης αποκομίζει κάποιο όφελος ή νιώθει πως το χρήμα του αποτελεί αντικείμενο σεβασμού από όσους το διαχειρίζονται.

Επικρατεί η σήψη και η κοινωνική αδικία, με μόνη κατάληξη τη χρεοκοπία.

Οικονομική ή άλλη.