Σφυρίζοντας αδιάφορα προς τις ευρωεκλογές…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με λιγότερες από 40 ημέρες να μας χωρίζουν από τις ευρωεκλογές της 25^ης Μαΐου,  αυτή η εκλογική αναμέτρηση φαίνεται να περνάει ξυστά, αλλά να μην αγγίζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Μιας κοινωνίας η οποία αν και δεν μπορεί να μετρηθεί με τα σταθμά του παρελθόντος είναι στη δεινότερη θέση που έχει βρεθεί εδώ και δεκαετίες και θα μπορούσε να «αιτιολογήσει», άρα, κλίμα πόλωσης ή ακόμη και αντιπαράθεσης στους κόλπους της.

Αντί αυτού, όσο κι αν ορισμένες πλευρές το καλλιεργούν, το εκλογικό σώμα της χώρας, και κατά προέκταση η κοινωνία, εμφανίζει περίπου σταθερές επιλογές στις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Τα δύο κόμματα με τα μεγαλύτερα ποσοστά, η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζονται να δίνουν μάχη στήθος με στήθος στην πρόθεση ψήφου, με μισό ή έναν πόντο διαφορά, σχεδόν εναλλάξ.

Τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, ή για τις ανάγκες των ευρωεκλογών της Ελιάς, παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα και μακράν των κυρίαρχων του εκλογικού αγώνα, ενώ μάχη για την τρίτη θέση εμφανίζεται να δίνουν η Χ.Α. και το Ποτάμι.

Από τη μία, δηλαδή, ένα φασιστικό μόρφωμα, το μεγαλύτερο τμήμα της ηγετικής ομάδας του οποίου βρίσκεται προφυλακισμένο, και από την άλλη, ένα νεοσύστατο πολιτικό κόμμα, το οποίο αν και επικοινωνιακά «συμπαθές» δεν διαθέτει αποκρυσταλλωμένο και ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και προγραμματικές θέσεις.

Η ίδια δε εικόνα, αυτή της «συντήρησης» των ποσοστών, επικρατεί και για το ΚΚΕ, ενώ οι ΑΝΕΛΛ και η ΔΗΜΑΡ εμφανίζουν σύμφωνα με ορισμένες μετρήσεις μια κάποια υποχώρηση.

Με άλλα λόγια, μολονότι ο τόπος μας εξακολουθεί να διανύει μία από τις μελανότερες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας του, το εκλογικό σώμα της χώρας δεν αποφαίνεται καταλυτικά για κανέναν από τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς.

Μετά από σχεδόν δύο χρόνια εξουσίας, άρα και κυβερνητικής φθοράς, η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται είτε πρώτο, είτε δεύτερο κόμμα στο σύνολο των δημοσκοπήσεων για τις ευρωεκλογές, ή ακόμη και για τις τυχόν πρόωρες εθνικές εκλογές.

Αντίστοιχα, παρά τη δεινότητα των στιγμών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφανίζεται να καρπώνεται σημαντικό πολιτικό όφελος, και εξακολουθεί παρά τη γενικευμένη δυσπραγία να μην εισπράττει ευρύτερη πολιτική εύνοια.

Αντίθετα, σχεδόν ένας στους δέκα ψηφοφόρους βάσει των δημοσκοπήσεων φαίνεται να επιλέγει ένα νεόκοπο σχήμα, δίχως αναλυτική πληροφόρηση για την πολιτική του ταυτότητα ή για τον προγραμματικό του λόγο, παρά μόνον δηλώσεις του τύπου «δεν είμαστε με τους μεν, αλλά ούτε και με τους δε», όπως το Ποτάμι του φίλτατου Στ.Θεοδωράκη.

Το γεγονός αυτό ίσως είναι ενδεικτικό της αποστροφής που εξακολουθεί να τρέφει ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας αλλά και σε υπέρμαχους ακραίων και ριζικών λύσεων.

Αντίστοιχα, ίσως είναι ενδεικτικό του γεγονότος ότι κανένας από αυτούς τους κομματικούς μηχανισμούς δεν έχει κατορθώσει να εμπνεύσει το κατάλληλο «όραμα» ως προς την πορεία της χώρας κατά την επόμενη ημέρα και να πείσει ότι είναι σε θέση να το εκπληρώσει.

Ακόμη και σχηματισμοί της Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσαν, αν μη τι άλλο, να ωφεληθούν από τη λαϊκή δυσφορία, δεν έχουν κατορθώσει να το πράξουν, στον βαθμό που θα τους έδινε ένα σαφές εκλογικό προβάδισμα, ακόμη και για τη θεωρητικά «χαλαρότερη» -των εθνικών εκλογών- ψήφο των ευρωεκλογών.

Αυτό, όμως, είναι ένα μήνυμα που εισπράττουν οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών ή αναμένουν να το δουν να ξεδιπλώνεται στην κάλπη;

Η χώρα μας στερείται σήμερα «όραμα», όπως και οι πολιτικοί εκφραστές της, κατά τα φαινόμενα.

Η λογική λέει ότι πρόκειται για ένα κενό. Αυτός που θα το καλύψει ή τουλάχιστον που θα εμφανιστεί ότι μπορεί να το καλύψει αποκτά και το προβάδισμα…