Η επικράτηση του αυτονόητου…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν κάποιος ισχυριστεί ότι όσα εξήγγειλε χθες ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, περί συμψηφισμών ΦΠΑ, εντάσσονται στη σφαίρα του αυτονόητου θα έχει απόλυτο δίκιο.

Όμως, χθες, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, επικράτησε το αυτονόητο και όχι η αδικία. Ο συμψηφισμός οφειλόμενου ΦΠΑ μεταξύ δημοσίου και ιδιωτών είναι κάτι αυτονόητο. Υπήρχε έως τώρα;

Η απαλλαγή από πρόστιμα για μη απόδοση ΦΠΑ που δεν έχει εισπραχθεί είναι κάτι που εντάσσεται ακριβώς στην ίδια λογική, εκείνην του περίφημου… αυτονόητου.

Υπήρχε έως τώρα;

Ο συμψηφισμός ΦΠΑ μεταξύ επιτηδευματιών και επιχειρήσεων ή ανάμεσα σε επιχειρήσεις είναι και πάλι κάτι αυτονόητο.

Υπήρχε έως τώρα;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι προφανώς όχι και με αντίστοιχη έμφαση οφείλουμε να τονίσουμε ότι κακώς δεν υπήρχε.

Για χρόνια, όμως, στην πατρίδα μας δίνουμε τη μάχη για την επικράτηση του αυτονόητου και χθες, για πρώτη φορά σε ό,τι αφορά τον ΦΠΑ, αυτή η μάχη κερδήθηκε. Αυτό, όσο προφανές και εύλογο κι αν φαίνεται, συνιστά μια κατάκτηση.

Αν δεν έχεις πληρωθεί τον ΦΠΑ για οποιαδήποτε συναλλαγή με το δημόσιο ή με ιδιώτες, δεν έχεις υποχρέωση να τον αποδώσεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί το κράτος να σε τιμωρήσει για αυτό.

Αυτή η απλή και ιδιαίτερα δίκαιη συνθήκη δεν υπήρχε μέχρι σήμερα στην πατρίδα μας.

Αν διερωτάσθε για τους λόγους που αυτό το αυτονόητο δεν υπήρχε, μην πάτε μακριά. Πολύ συχνά εκεί που αρχίζει το «δημόσιο» τελειώνει η λογική.

Είναι λογικό να υπάρχουν δημόσιοι οργανισμοί δίχως αντικείμενο; Είναι λογικό να απασχολούνται άνθρωποι δίχως να αξιολογείται το έργο τους; Είναι λογικό να πληρώνονται, έστω ένα τμήμα του μισθού τους, άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στη φυλακή ή να δίνονται αφειδώς συντάξεις σε νεκρούς και επιδόματα αναπηρίας σε υγιέστατους ανθρώπους;

Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι λογικό να συμβαίνει. Όμως επί χρόνια όλα αυτά συνέβαιναν στην πατρίδα μας, όσο αυτονόητη κι αν ήταν η ανάγκη εξάλειψής τους…

Τη μάχη του αυτονόητου δίνει ο τόπος μας τα τελευταία χρόνια.

Του μεγάλου αυτονόητου, σύμφωνα με το οποίο ένα κράτος, ένα νοικοκυριό ή ο οποιοσδήποτε πολίτης δεν μπορεί να δανείζεται επ’ άπειρον για να καλύπτει τις λειτουργικές του ανάγκες. Διότι αν καταφεύγει σε τέτοιες πρακτικές, τότε κατά τρόπο μαθηματικό θα έχει την τύχη που είχε η πατρίδα μας…

Αν χρεοκοπήσαμε, τούτο συνέβη πρώτα και κύρια διότι επί σειρά ετών χάναμε τη μάχη του αυτονόητου. Χάναμε το πολύτιμο αυτό πράγμα που υπαγορεύει η κοινή λογική.

Η περίφημη μάχη του αυτονόητου δεν έχει ακόμη κερδηθεί στον τόπο μας. Αν είχε κερδηθεί δεν θα συζητούσαμε για την ανάγκη προώθησης μεταρρυθμίσεων. Δεν θα επικεντρωνόταν η συζήτηση στην απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων. Δεν θα υπήρχε καν ζήτημα σχετικά με τον ρόλο του κράτους στην οικονομία.

Όλα αυτά θα ήταν λυμένα ζητήματα, όπως είναι σε δεκάδες άλλες χώρες, στον Δυτικό Κόσμο.

Ακόμη κι όμως αν είναι έτσι τα πράγματα, τουλάχιστον οι χθεσινές εξαγγελίες του κ. Σαμαρά δείχνουν ότι «κάτι γίνεται» σε αυτόν τον τόπο.

Μπορεί να μην έβρεξε καντάρια, όμως, τουλάχιστον, ψιχάλισε. Και αυτό για έναν τόπο ο οποίος βιώνει τη μεγαλύτερη ανυδρία και έλλειψη ρευστότητας στην πρόσφατη ιστορία του σημαίνει πολλά…