Επιστροφή σε αγορές και... παροχές

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι παροχές και μάλιστα προεκλογικά είναι ένα αγαπημένο «σπορ» των πολιτικών αυτής της χώρας.

Τι χρειάζεται, όμως, ώστε να αντιληφθούμε πως υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος με το να δίνονται εφάπαξ παροχές ύψους μισού δισ. ευρώ, και δη με σαφή προεκλογική χροιά, όταν κάθε μήνα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο αυξάνονται κατά 1 δισ. ευρώ;

Αν μη τι άλλο, το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα» συνιστά εμπαιγμό.

Τόσο προς εκείνους που παρέχεται, αφού επί της ουσίας αφορά ψιχία, που δεν θα απαλύνουν ουσιαστικά τη δυσπραγία στην οποία βρίσκονται, όσο και πρός τους λοιπούς πολίτες αυτής της χώρας.

Πολίτες οι οποίοι βλέπουν ότι την ίδια ώρα που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ανταποκριθούν στις κάθε λογής υποχρεώσεις τους, συμπεριλαμβανομένων των φορολογικών, οι πολιτικοί αυτής της χώρας καταφεύγουν στις αγαπημένες τους πρακτικές των παροχών, όταν βλέπουν να σιμώνει η ώρα της κάλπης.

Η επισήμανση του φίλτατου αντιπροέδρου της κυβέρνησης και προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου, χθες, ότι η επάνοδος της χώρας στις αγορές ενισχύει τη διαπραγματευτική της θέση έναντι της τρόικας είναι κατά βάση ορθή.

«...Τι να κάνει μετά η τρόικα, τι να πει στην έκθεσή της, στην έκθεση αξιολόγησης; Τι πολιτική συζήτηση να κάνεις, όταν σε αντιμετωπίζουν οι ίδιες οι αγορές με θετικό τρόπο;», είπε χαρακτηριστικά στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε.

Όσο ορθή κι αν είναι η επισήμανση αυτή, ωστόσο, εμφανίζεται να παραμερίζει το γεγονός ότι εάν σήμερα η Ελλάδα είναι σε θέση να κτυπά εκ νέου την πόρτα των αγορών, τούτο οφείλεται στη δημοσιονομική προσαρμογή που έκανε την τελευταία τετραετία εξαιτίας των επιταγών της τρόικας.

Αν οι πόρτες των αγορών έκλεισαν για τη χώρα μας το 2010, αυτό έγινε διότι, πρώτον, η Ελλάδα ήταν ήδη φαλιρισμένη και, δεύτερον, έλεγε ψέματα για τα στοιχεία του προϋπολογισμού της, χάνοντας έτσι κάθε ρανίδα αξιοπιστίας απέναντι σε εταίρους και ιδιώτες δανειστές.

Αν σήμερα είναι σε θέση να ξανακτυπά την πόρτα αυτών των αγορών, τούτο οφείλεται στην ανάκτηση της αξιοπιστίας της, μέσω της εξάλειψης της ελλειμματικής λειτουργίας της και της εξασφάλισης πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό, αλλά και ως εκ του γεγονότος ότι πλέον τα στοιχεία της ελέγχονται και ξανά ελέγχονται, τόσο από την τρόικα, όσο και από τα λοιπά αρμόδια όργανα της Ε.Ε.

Αντίστοιχα, ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα κατόρθωσε να φθάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα μέσω της υπερφορολόγησης των ειλικρινών πολιτών της, δηλαδή χωρίς να πατάξει τη φοροδιαφυγή, αλλά και μειώνοντας κατά τρόπο οριζόντιο μισθούς και συντάξεις, γεγονός που επέτεινε την υφεσιακή της πορεία.

Αυτό δεν ήταν κάτι που υπαγόρευσε στις κυβερνήσεις του τόπου η τρόικα.

Στόχους δημοσιονομικής προσαρμογής έθετε το μνημόνιο, δεν οριοθετούσε τους τρόπους επίτευξής τους. Αυτό ήταν δικό μας «τραγουδάκι»...

Έτσι, λοιπόν, όταν ο φίλτατος κ. Βενιζέλος μιλά για τη διαπραγματευτική θέση της χώρας μας έναντι της τρόικας, επισημαίνοντας -κατά τα λοιπά ορθώς- ότι θα ενισχυθεί από την έξοδο στις αγορές, ξεχνά ότι αν φθάσαμε εδώ, όπου κι αν είναι αυτό το «εδώ», το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό στην τρόικα...

Αν λοιπόν η τυχόν επάνοδος της χώρας στις αγορές μεταφράζεται από τους πολιτικούς της ως δυνατότητα επιστροφής στο γαϊτανάκι των παροχών, που ούτως ή άλλως ήταν μεταξύ των αιτίων που μας οδήγησαν στην κρίση, τότε... ελάχιστα μάθαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια.