Οι αγορές έρχονται αλλά οι πληγές μένουν...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τέσσερα χρόνια μετά τον αποκλεισμό μας από τις διεθνείς αγορές, το 2010, ξαναχτυπάμε την πόρτα τους.

Πρόκειται, με όποιο μέτρο κι αν σταθμίσουμε την εξέλιξη αυτή, για μια επιτυχία.

Από πλευράς χρόνου, στον βαθμό που αποδειχθεί όντως επιτυχής αυτή η έξοδος -και όλα κατατείνουν ως προς αυτό- θα είναι μία από τις ταχύτερες «επανόδους» χώρας που βρέθηκε στο χείλος της άτακτης χρεοκοπίας.

Από πλευράς ουσίας, δεν θα πρέπει ούτε στιγμή να λησμονούμε ότι η χρεοκοπία που υπέστη η χώρα μας με την απομείωση των ομολόγων της μέσω του PSI δεν ήταν άτακτη, καθώς έγινε με τη συμφωνία των έως τότε ιδιωτών πιστωτών της και δεν οδήγησε στα δεινά που κατά κανόνα συνοδεύουν τις ασύντακτες χρεοκοπίες.

Στο μεταξύ διάστημα, η χρηματοδότηση της Ελλάδας συνεχίστηκε, ελέω των κοινοτικών εταίρων και λοιπών διεθνών δανειστών της, ενώ, πέρυσι ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η χώρα μας κατόρθωσε να εξαλείψει το διαβόητο χρόνιο διπλό έλλειμμά της, εμφανίζοντας πλεόνασμα τόσο δημοσιονομικό όσο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Όλα αυτά είναι, προφανώς, συμπαθή και θεάρεστα. Όμως η Ελλάδα εξέρχεται από την τετραετία του μνημονίου και την εξαετία της ύφεσης με πολύ βαριά τραύματα και ανοικτές πληγές.

Το γεγονός αυτό πιστοποιούν σχεδόν 2 εκατομμύρια άνεργοι, 2,5 εκατ. πολίτες με ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία, τα δεκάδες χιλιάδες εμπορικά και επιχειρηματικά λουκέτα, κόκκινα δάνεια που ανέρχονται στο 30% του συνόλου των χορηγήσεων, η αγορά ακινήτων που παραμένει σε πλήρη παράλυση, η απαξίωση κάθε περιουσιακού στοιχείου και κάθε λογής στοιχείου ενεργητικού, αλλά και η καθημερινή δυσπραγία που εξακολουθεί να βιώνει η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας.

Αυτό ήταν το βαρύ κόστος της χρεοκοπίας μας, αλλά και του τρόπου ο οποίος επελέγη για την αντιμετώπισή της.

Αν η χώρα μας βυθίστηκε τόσο βίαια στην ύφεση, χάνοντας αθροιστικά περίπου το 25% του παραγόμενου πλούτου της, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι η αιτία του «κακού» ουδέποτε πραγματικά αντιμετωπίστηκε.
Στην Ελλάδα το δημόσιο χρεοκόπησε, συμπαρασύροντας τον ιδιωτικό τομέα, και όχι το αντίθετο, όπως στην Ιρλανδία, ή αλλού.

Για την αντιμετώπιση της κρίσης, ωστόσο, δεν υπήρξε ριζικός περιορισμός του δημόσιου τομέα, στενού και ευρύτερου, αλλά αντ' αυτού επελέγη η οδός των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις, της υπερφορολόγησης εισοδημάτων και περιουσιών, αλλά και του περιορισμού του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.

Έτσι, όμως, το κακό απόγινε και φθάσαμε στη σημερινή μας κατάντια.

Όμως, με την αγοραστική δύναμη των κατοίκων της χώρας να έχει καταβαραθρωθεί και τη στρόφιγγα της τραπεζικής χρηματοδότησης να παραμένει κλειστή, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι καλύτερο;

Αν σήμερα ο προϋπολογισμός εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα, τούτο ίσως σημαίνει ότι το κράτος μπορεί να καλύπτει τις δαπάνες του μέσω των εσόδων του, αλλά και ότι «παίρνει» περισσότερα από την οικονομία από όσα της δίνει...

Ταυτόχρονα, αν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εμφανίζεται σήμερα πλεονασματικό, τούτο οφείλεται στην καταβαράθρωση των εισαγωγών εξαιτίας της αντίστοιχης που σημειώθηκε στη ζήτηση, ιδιωτική και δημόσια.

Η παρούσα κρίση μπορεί να φθάνει στο τέλος της, ή ακριβέστερα στην αρχή του τέλους της. Θα ήταν όμως φαύλο και -πολύ απλά- λάθος αν θεωρούσαμε ότι ξεπεράσαμε και τα αίτιά της.

Κάποιο νοικοκύρεμα ίσως υπήρξε, αφού πλέον γνωρίζουμε πόσοι απασχολούνται στον δημόσιο τομέα ή δεν δίνονται αφειδώς μαϊμού συντάξεις και επιδόματα.

Όμως, ο δημόσιος τομέας παραμένει αλώβητος και σχεδόν όσο αναποτελεσματικός ήταν και πριν από την κρίση και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας ακριβώς το ίδιο με εκείνο που είχαμε και προ κρίσης...

Ας μην ξεγελιόμαστε...

Η πόρτα των αγορών μπορεί να ανοίξει, με λίγο σπρώξιμο από τις ορέξεις για υψηλές αποδόσεις της τάξης του 5% - 5,5% που υπόσχονται τα ελληνικά ομόλογα, όμως τα προβλήματα παραμένουν...