Εξαθλίωση και... κοινωνικό μέρισμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μια χώρα στην οποία 2,5 εκατ. πολίτες  έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία και οι οφειλές τους αυξάνονται κατά 1 δισ. ευρώ τον μήνα ώστε να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα και εξ αυτού να δοθεί εφάπαξ οικονομική ενίσχυση 500 εκατ. ευρώ στους ασθενέστερους, κάτι πολύ στραβό συμβαίνει.

Όπως λένε στο χωριό μου, ή ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε…

Η χώρα μας βρίσκεται σήμερα σε μια πρωτοφανή κατάντια.

Μπορεί στο βάθος του τούνελ κάτι να έχει αρχίσει να αχνοφέγγει, αλλά ακόμη ο δρόμος είναι μακρύς.

Η ουρά των ανέργων είναι τεράστια, τα μαγαζιά συνεχίζουν να κλείνουν, οι καταθέσεις μειώνονται, οι εξαγωγές δεν λένε να πάρουν πάνω τους και αν και οι τράπεζες έχουν αρχίσει να κάνουν τα πρώτα τηλεφωνήματα προσφέροντας δάνεια (πράγματι, το είδαμε ξανά και αυτό!) η πιστωτική επέκταση παραμένει αρνητική.

Βρισκόμαστε εκεί, δε, επειδή από την πρώτη στιγμή αυτής της κρίσης ουδεμία κυβέρνηση βρήκε το θάρρος να κάνει αυτό που έπρεπε να είχε γίνει ευθύς εξαρχής: να μειώσει το εύρος του δημόσιου τομέα και να αυξήσει την αποτελεσματικότητά του, αλλά και να κάνει πράξη τις μεταρρυθμίσεις.

Ο κ. Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, βουλευτής και εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, σε μια δήλωση σπάνιας πολιτικής ειλικρίνειας, ομολόγησε στη διάρκεια συνέντευξής του στον Ρ/Σ «Βήμα» ότι ο λόγος για τον οποίο υιοθετήθηκε η λογική του «οριζόντιου μαχαιριού» σε μισθούς και συντάξεις ήταν οι αντιδράσεις στο κλείσιμο φορέων και οργανισμών του Δημοσίου που όφειλαν να κλείσουν…

Αυτή, όμως, η πολιτική, που συρρίκνωσε καταλυτικά την αγοραστική δύναμη των κατοίκων αυτής της χώρας, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση η οποία την ακολούθησε, βρίσκεται στο επίκεντρο των αιτίων της σημερινής μας κατάντιας.

Αν χάσαμε στο διάβα αυτών των χρόνων το 25% του ΑΕΠ της χώρας, αν απαξιώθηκε κάθε περιουσιακό στοιχείο, κάθε σπίτι, κάθε τι που με κόπο είχε χτίσει ο καθένας μας τα προηγούμενα χρόνια, τούτο οφείλεται στη βαθιά ύφεση που οδήγησε τη χώρα η λυσσαλέα άρνησή της να αλλάξει.

Στην απουσία βούλησης που επέδειξε και στην αδυναμία της, πρώτον, να μειώσει το εύρος του δημόσιου τομέα ώστε να οδηγηθεί έτσι σε ισοσκελισμό των δημοσίων οικονομικών της και σε πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και, δεύτερον, να υλοποιήσει τις περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές που θα εντείνουν τον ανταγωνισμό και την εξωστρέφεια της οικονομίας της.

Σήμερα, βαδίζουμε τον έβδομο χρόνο ύφεσης και ολοκληρώνουμε τον τέταρτο σε καθεστώς μνημονίου και ακόμη παρακολουθούμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας να ερίζει για το γάλα, τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα και τα ταξί, όταν τα ζητήματα αυτά σε μια πολιτισμένη χώρα δυτικού τύπου όφειλαν να είναι λυμένα εδώ και δεκαετίες.

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση  που επιτεύχθηκε συμβιβασμός με τους ίδιους τους βουλευτές της για την υπόθεση του γάλακτος και δεν κοιτά ότι οι πολίτες αυτής της χώρας θα συνεχίσουν να καταβάλλουν μία από τις ακριβότερες τιμές στην Ευρώπη για να αγοράσουν αυτό το γάλα…

Μπορεί η κυβερνητική πλειοψηφία να διασώθηκε, αλλά χάθηκε με τη διαδικασία αυτή μία από τις τελευταίες ευκαιρίες που είχε αυτή η χώρα να βάλει σε τάξη τον συγκεκριμένο τομέα ή όλους εκείνους στους οποίους είτε δεν είχε το σθένος να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, είτε τις έκανε «κουτσουρεμένα».

Ποιον πιστεύει ότι «ξεγελά» η Ελλάδα έτσι;

Τους «κουτόφραγκους» που μας δάνεισαν, ξελασπώνοντάς μας από τα χρέη με καινούργια χρέη, ή τον εαυτόν της,  από τον οποίο στερεί τη δυνατότητα να χτίσει ένα καινούργιο μέλλον, απαλλαγμένο από τα λάθη του παρελθόντος;

Εν τέλει, αν μετά από μια καταστροφή του μεγέθους που βίωσε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι που κρατούν τα ηνία της αλλά και η εκλογική τους «πελατεία» δεν έχουν βάλει ακόμη μυαλό, πότε θα βάλουν;