Η μάχη είναι με τον εαυτό μας…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο Κάρολος Παπούλιας είχε χθες απόλυτο δίκιο όταν έλεγε ότι ο ελληνικός λαός δίνει σήμερα μάχη «για να σπάσει τον κλοιό των δανειστών».

Αν η μάχη για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, και άρα εξάλειψης της ανάγκης προσφυγής του κράτους στον δανεισμό για την κάλυψη των λειτουργικών του δαπανών, δεν είναι μια μάχη του είδους που περιγράφει ο κ. Παπούλιας, τότε τι είναι;

Αν η μάχη για την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, και άρα τη μείωση της γραφειοκρατίας και την αύξηση του επιπέδου των υπηρεσιών του προς τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, δεν είναι μια μάχη προς την ίδια κατεύθυνση, τότε τι είναι;

Αν, ακόμη, η μάχη που δίδεται για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, και άρα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι ακριβώς μια μάχη ενάντια στον δανεισμό, τότε τι είναι;

Κατά πόσον αυτή η μάχη μπορεί να παραλληλιστεί με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 κατά των Οθωμανών, όπως επιχείρησε χθες να κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι αντικείμενο διαλόγου και οπτικής.

Το βέβαιον είναι, ότι, ακριβώς όπως έγινε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που διεξήχθη προ 193 ετών, έτσι και τώρα, δίχως τη χείρα βοηθείας που μας έτεινε ο ξένος παράγοντας, τότε στο Ναβαρίνο, σήμερα στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο, δύσκολα θα είχε αίσια έκβαση η μάχη μας.

Για τους όρους και τις προβλέψεις, κυρίως του πρώτου και σε μικρότερο βαθμό του δεύτερου μνημονίου, πολλά έχουν γραφεί και έχουν λεχθεί. Όπως, αντίστοιχα, και για τα αίτια που ανάγκασαν τη χώρα μας να συρθεί στην απώλεια τμήματος της κυριαρχίας της και να υπαχθεί σε καθεστώς μνημονίου.

Εκεί, όμως, μόνοι μας οδηγηθήκαμε...

Ουδείς έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό του ελληνικού εκλογικού σώματος ή ολοκλήρου του έθνους, ώστε να αναδείξει τις κυβερνήσεις που κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, οδηγώντας τον στη μεγαλύτερη κατάντια που έχει γνωρίσει από το τέλος του εμφυλίου.

Ουδείς υποχρέωσε στρατιές Ελλήνων να αναζητήσουν επαγγελματική αποκατάσταση για τους ίδιους ή τα παιδιά τους στον δημόσιο τομέα και να αναπτύξουν για τον σκοπό αυτό «πελατειακή σχέση» με το εκάστοτε πολιτικό κατεστημένο της χώρας.

Ουδείς υποχρέωσε αυτό το πολιτικό κατεστημένο να συντηρήσει προνόμια και πρακτικές, ορισμένες εκ των οποίων ευθέως αδιαφανείς, για την προάσπιση συντεχνιών ή καρτέλ.

Μόνοι μας τα κάναμε όλα αυτά, Πρόεδρε.
Ουδείς μας ανάγκασε να δανειστούμε και να υπερχρεωθούμε.

Όταν το κράτος υπέβαλλε την οικονομία στον ασφυκτικό εναγκαλισμό του, κάνοντας δουλειές που δεν είχε καμία δουλειά να κάνει, ή όταν αντιμετώπιζε το χρήμα του έντιμου και συνεπή φορολογούμενου πολίτη με παντελή απαξία σκορπίζοντάς το σε μαϊμού συντάξεις και επιδόματα, ήμασταν ελεύθεροι ή υπόδουλοι, κ. Πρόεδρε;

Όταν το δημόσιο χρήμα, ή ακριβέστερα το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη, σκορπιζόταν σε αδιαφανείς μίζες για τα εξοπλιστικά, ήμασταν ελεύθεροι ή υπόδουλοι, κ. Πρόεδρε;

Αυτή η «ελευθερία» καταφυγής στον δανεισμό, για την κάλυψη των ελλειμμάτων που δημιουργούσε η λειτουργία του κράτους, δεν ευθύνεται για τη σημερινή μας κατάντια;

Αντίστοιχα, υποχρέωσε ποτέ η τρόικα τις κυβερνήσεις της περιόδου του μνημονίου να καταφύγουν στην υπερφορολόγηση για τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού;

Χάριν της διατήρησης του δημόσιου τομέα ακέραιου δεν οδηγήθηκε η χώρα στην υπερφορολόγηση και η οικονομία στη βαθύτερη ύφεση που έχει ποτέ γνωρίσει;

Ας μην το κουράζουμε το ζήτημα, φίλτατοι.

Είχε δίκιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν έλεγε χθες, ανήμερα της επετείου της 25ης Μαρτίου, ότι ο ελληνικός λαός δίνει σήμερα μια μάχη για να σπάσει τον κλοιό των δανειστών.

Χρήσιμο θα ήταν, όμως, να θυμόμαστε, ότι σε αυτόν τον κλοιό ο ελληνικός λαός μόνος του μπήκε. Με ελεύθερη βούληση και ασκώντας τα δικαιώματα που έχει βάσει του Συντάγματος και των νόμων της χώρας.

Άρα, αν σήμερα δίνει μια μάχη αυτός ο λαός, απέναντι στον εαυτόν του τη δίνει και σε κανέναν άλλο.

Αν μη τι άλλο, αυτή είναι μια μάχη πραγματικής απελευθέρωσης.
Μόνον που δεν αφορά τρίτους, ξένους, εχθρούς ή «φίλους».

Αφορά τα δεσμά στα οποία μόνοι μας είχαμε υποβληθεί και ακόμη δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις στην υπόθεση του γάλακτος ή από εκείνες για τα κλειστά επαγγέλματα και τις αγορές...