Από τη «νέα εποχή» λείπουν τα... αυτονόητα

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος από την εκτέλεση του προϋπολογισμού πράγματι τερματίζει την ανάγκη της χώρας να δανείζεται ώστε να καλύπτει τα λειτουργικά της έξοδα και υπό αυτήν την έννοια πρόκειται για μια «κατάκτηση».

Πρόκειται, όμως, για την κατάκτηση του αυτονόητου.

Εκείνου, δηλαδή, που η χώρα μας, όπως κάθε σοβαρό κράτος το οποίο θεωρεί τη χρεοκοπία ανάθεμα, όφειλε να έχει κάνει εδώ και χρόνια.

Αν αναλογιστούμε, δε, ότι αυτή η κατάκτηση δεν στηρίχθηκε στην ουσιαστική μείωση των δημοσίων δαπανών, αλλά κυριότερα στην αύξηση των εσόδων μέσω της υπερφορολόγησης, προκαλώντας βαθιά ύφεση στον τόπο και εκτόξευση της ανεργίας, τότε πρόκειται μάλλον για μια πύρρειο νίκη.

Ο φίλτατος κ. Σαμαράς έχει δίκιο όταν μιλά για δημοσιονομική επιτυχία.

Ας μην νομίζουμε, όμως, ότι πέραν αυτού άλλαξε κάτι επί της ουσίας στον τόπο μας.

Πέρα από τον πόνο και τη δυσπραγία των πολιτών, τη σφοδρή εσωτερική υποτίμηση και την απαξίωση κάθε λογής στοιχείων ενεργητικού, κάθε είδους περιουσίας, ελάχιστα πραγματικά άλλαξαν.

Ο δημόσιος τομέας, στενός και ευρύτερος, εξακολουθεί να προβάλλει ακόμη και σήμερα ως το κυριότερο κώλυμα στην επιχειρηματικότητα και στη δυνατότητα παραγωγής πλούτου.

Η γραφειοκρατία κυριαρχεί, η αναποτελεσματικότητα του φοροελεγκτικού μηχανισμού να πατάξει τη φοροδιαφυγή είναι σαφής, η αδιαφάνεια παραμένει και η παροχή προστασίας σε κάθε είδους καρτέλ, συντεχνίες ή εκλογικούς «πελάτες» είναι όσο ισχυρή ήταν ποτέ...

Αν το ζητούμενο της νέας εποχής που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς είναι η εξασφάλιση συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού και εξωστρέφειας, τότε ελάχιστα έχει κάνει αυτή η χώρα για να το εκπληρώσει.

Ακόμη και σήμερα, οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, που θα απελευθερώσουν την οικονομία από τον σφιχτό κρατικό εναγκαλισμό και θα ανοίξουν αγορές και επαγγέλματα, παραμένουν ένα απλό ευχολόγιο.

Φθάσαμε στο τέλος τεσσάρων ετών μνημονίου και στη διαφαινόμενη δύση αυτής της διαδικασίας ακόμη συζητούμε όχι μόνον για την ανάγκη υλοποίησης αυτών των αλλαγών ή ενός μεγάλου τμήματος των προτάσεων του ΟΟΣΑ, αλλά και για το καθεστώς πώλησης του γάλακτος ή των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων.

Ζητήματα λυμένα εδώ και χρόνια σε οποιαδήποτε δυτική κοινωνία καθίστανται στην πατρίδα μας «αιτίες πολέμου» και κυβερνητικής αναταραχής.

Το δούναι και λαβείν μπορεί να μην κυριαρχεί πλέον στο λιανεμπόριο, το οποίο τείνει να νεκρωθεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, κρατεί καλά όμως μεταξύ τμήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας και των εκλογικών πελατών του.

Η βιομηχανία αργοπεθαίνει εξαιτίας του υψηλού ενεργειακού κόστους και αυτός ο τόπος, λόγω ΔΕΗ, ακόμη δεν γνωρίζει ποια θα έπρεπε να είναι η προσήκουσα τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος.

Πώς είναι δυνατόν ακόμη και να κάνουμε λόγο για «νέα εποχή» ανταγωνιστικότητας, εξωστρέφειας και ευημερίας, όταν ακόμη δεν έχουμε κατακτήσει τα στοιχειώδη για τη λειτουργία της οικονομίας;

Μπορούν σήμερα τα νοικοκυριά ή οι επιχειρήσεις να δανειστούν; Μπορεί κάποιος να πουλήσει το σπίτι του σε μια αξιοπρεπή τιμή ώστε να ξεχρεώσει; Μπορεί να ανοίξει μια δουλειά και να προσδοκά ότι, αν μη τι άλλο, το φορολογικό σύστημα της χώρας θα παραμείνει σταθερό επί τουλάχιστον ένα έτος;

Δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε την αξία της εξασφάλισης πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ούτε πώς αυτό εξασφαλίστηκε, αλλά ούτε κι ότι ελάχιστα έχουν γίνει από αυτά που πραγματικά χρειάζονται για να έρθει άνοιξη σε αυτόν τον τόπο...