Ο χαμένος σεβασμός στο χρήμα του πολίτη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν σήμερα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια πρωτοφανή κατάντια, όμοια της οποίας δεν έχει γνωρίσει, πιθανότατα, από το τέλος του εμφυλίου, αυτό συμβαίνει διότι εδώ και δεκαετίες έχει χάσει τον σεβασμό της τόσο προς τη συλλογική μορφή έκφρασής της, το κράτος, όσο και προς τις προσπάθειες που καταβάλλει ο κάθε συνεπής φορολογούμενος, ο κάθε πολίτης, ώστε να χρηματοδοτηθεί αυτό το κράτος.

Αν αποτέλεσμα της απώλειας αυτού του σεβασμού δεν ήταν οι πελατειακές σχέσεις, τότε τι ήταν;

Από την αρχή της τρέχουσας κρίσης, το δίλημμα «ριζική μείωση δαπανών ή υπερφορολόγηση» ουδέποτε πραγματικά τέθηκε από όσους κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου, στο πλαίσιο της προσπάθειας δημοσιονομικής προσαρμογής.

Εάν η παρούσα κυβέρνηση μπορεί να επαίρεται για την εξασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό τούτο είναι δυνατό χάρις στην απόφαση που έλαβαν να υπερφορολογήσουν, κατά τρόπο μυστηριωδώς «συλλογικό», η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και όσες την ακολούθησαν μέχρι σήμερα.

Μια απόφαση η οποία παραπέμπει ευθέως στις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει τα δύο πάλαι ποτέ «κόμματα εξουσίας», το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., έναντι αυτού του πελατειακού κράτους αλλά και των συντεχνιών, συνδικάτων και καρτέλ που το στήριζαν.

Χθες στη Βουλή, οι ρόλοι αντιστράφηκαν, έως έναν βαθμό.

Την ώρα που ο παντοιοτρόπως αδικηθείς «κοινός νους» καλεί για ένα μικρότερο, αλλά αποτελεσματικότερο κράτος, εκπρόσωποι κυρίως της Μείζονος Αντιπολίτευσης καλούσαν για τη διατήρηση φορέων και οργανισμών, οι οποίοι κατά τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης είτε δεν διαθέτουν ούτε έναν υπάλληλο, είτε ουδέποτε πραγματικά λειτούργησαν.

Όποια κι αν ήσαν τα κίνητρα των αντιπολιτευόμενων στην προσπάθεια σμίκρυνσης του κράτους, ακόμη και αν αυτά αφορούσαν φορείς των περιφερειών στις οποίες πολιτεύονται ή ένα ιδεολογικό περίβλημα που έχουν αναπτύξει για την προστασία αυτού που σήμερα γνωρίζουμε ως «κράτος» στην Ελλάδα και των συμφερόντων που το συνοδεύουν, η προσπάθειά τους δεν μπορεί παρά να είναι καταδικαστέα.

Όμως, αντίστοιχα, όσο αδιανόητη είναι η προσπάθεια συντήρησης τμημάτων ενός κράτους τα οποία ελάχιστα προσφέρουν σε όσους μοχθούν και βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη χρηματοδότησή τους, άλλο τόσο είναι και η υιοθέτηση πλημμελών ή αδιαφανών μεθόδων για την αποδόμησή τους.

Έχει απόλυτο δίκιο ο φίλτατος Κ. Μητσοτάκης όταν υποστηρίζει πώς ακόμη κι αν δεν υπήρχε μνημονιακή υποχρέωση θα οφείλαμε, ως εκ της προσήλωσής μας στο Σύνταγμα και στο Κράτος Δικαίου, να απομακρύνουμε επίορκους από τα κρατικά μισθολόγια αλλά και να καταστήσουμε τις κρατικές δομές αντάξιες των χρημάτων που καταβάλλει για αυτές ο φορολογούμενος πολίτης.

Όμως, η διαδικασία αυτή, επίσης οφείλει, για ακριβώς τους ίδιους λόγους, να εμφανίζεται και να είναι αντικειμενική, αξιοκρατική και διαφανής.

Ως προς αυτό, η παρούσα προσπάθεια απέχει των «συμπεφωνημένων».

Μπορεί το κράτος, όπως αυτό απεικονίζεται από τη γενική κυβέρνηση, να αριθμεί σήμερα 200.000 λιγότερους υπαλλήλους έναντι όσων είχε το 2009, όπως υποστηρίζει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όμως τούτο συνέβη κυρίως χάρις στο κύμα πρόωρων και ώριμων συνταξιοδοτήσεων που σημειώθηκαν κατά το διάστημα που μεσολάβησε.

Την ώρα που στον ιδιωτικό τομέα 1,5 - 2 εκατ. άνθρωποι έχαναν τη δουλειά τους, ο μόνος τρόπος για να φύγεις από τον δημόσιο ήταν είτε είτε η παραίτηση, είτε η συνταξιοδότηση...

Το γεγονός αυτό, από μόνο του, συνιστά μία από τις μεγαλύτερες αδικίες που σημειώθηκαν στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης.

Υπήρξε, δε, το αποτέλεσμα τόσο των πελατειακών δεσμεύσεων που είχαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., όσο και της εμπεδωμένης νοοτροπίας που είχε, και έως έναν βαθμό διατηρεί, η κοινωνία μας, ότι το κράτος αποτελεί «εργοδότη ύστατης καταφυγής».

Το ατυχές σε όλη αυτήν την ιστορία είναι ότι πλέον αυτός ο εργοδότης «μπατίρισε» συμπαρασύροντας και τον πολίτη που τον στήριζε.

Όμως, κάποτε, όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών μας...