Όχι μεγάλες επενδύσεις, αλλά ούτε… περίπτερο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Γιατί να τρέφει, άραγε, ελπίδες ταχείας εξόδου από την κρίση μια χώρα στην οποία χρειάζονται έως και πέντε χρόνια για να ανοίξεις ένα… περίπτερο;

Η ιστορία που διαδραματίστηκε στην πόλη της Καβάλας, με επίκεντρο την άδεια λειτουργίας περιπτέρου την οποία είχε παραχωρήσει σε ανάπηρο η τοπική Νομαρχία, αν και μεμονωμένη, είναι σαφώς ενδεικτική των δεινών στα οποία υποβάλλεται όχι μόνον η επιχειρηματικότητα αλλά και ο κάθε πολίτης σε αυτήν τη χώρα.

Δεινών στη ρίζα των οποίων συχνά βρίσκεται ένα πολυδαίδαλο κράμα πελατειακών σχέσεων, γραφειοκρατίας αλλά και αυθαιρεσιών εκ μέρους της διοίκησης, σε τοπικό αλλά και κεντρικό επίπεδο.

Η περιπέτεια του ανάπηρου περιπτερούχου ξεκίνησε το 2009, όταν ιδιοκτήτης γειτονικού καταστήματος ζήτησε τη μετατόπιση του περιπτέρου αυτού 40 μέτρα μακρύτερα από την αρχική του θέση, που είχε καθοριστεί με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας και για την οποία δεν είχε ασκηθεί καμία προσφυγή εμπρόθεσμα.

Παρά ταύτα, το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης, επικαλούμενο ενδεχόμενο κίνδυνο για την οδική ασφάλεια από τη λειτουργία του περιπτέρου στο συγκεκριμένο σημείο, έλαβε τρεις διαδοχικές αποφάσεις για τη μεταφορά του 40 μέτρα από την αρχική θέση, σε μία αραιοκατοικημένη και χωρίς εμπορική δραστηριότητα περιοχή…

Ο δικαιούχος άσκησε ισάριθμες προσφυγές ενώπιον του Γενικού Γραμματέα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης και δικαιώθηκε και τις τρεις φορές.

Ωστόσο, χρειάστηκε η παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη ώστε να μπορέσει να ασκήσει το δικαίωμα λειτουργίας του περιπτέρου …

Ο Συνήγορος συνεργάστηκε με την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης εστιάζοντας στο ζήτημα των επαναλαμβανόμενων αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου, παρά την ακύρωσή τους στο πλαίσιο της διοικητικής εποπτείας, καθώς και στο θέμα της υποχρέωσης συμμόρφωσης του Δήμου στις αποφάσεις του Γενικού Γραμματέα.

Μετά την παρέμβαση του Συνηγόρου η Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας γνωμοδότησε προς τον Δήμο ότι δεν υπάρχει πρόβλημα για την ασφαλή κυκλοφορία πεζών και οχημάτων από τη θέση του συγκεκριμένου περιπτέρου και πλέον αυτό ξεκίνησε να λειτουργεί στην αρχική θέση.

Χρειάστηκαν, όμως, πέντε χρόνια αλλά και ένας κυκεώνας προσφυγών και κόντρα προσφυγών για να βρει το δίκιο του ένας άνθρωπος, και μάλιστα ανάπηρος.

Αντίστοιχα προβλήματα, μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης, ορθώνονται στην πλειονότητα των επιχειρηματικών προσπαθειών, όταν αυτές έχουν την «ατυχία»  να πέσουν πάνω σε εδραιωμένα συμφέροντα, που νιώθουν ότι απειλούνται από τον ανταγωνισμό.

Εάν τούτο δεν ισχύει, τότε σε τι αφορά, για παράδειγμα, η λυσσαλέα άρνηση της κυβέρνησης στην απελευθέρωση του τρόπου διάθεσης των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων;

Γιατί είναι δυνατόν να αγοράσει κανείς τέτοια φάρμακα, τα οποία στην πλειονότητά τους αφορούν στο κοινό κρυολόγημα, σε οποιοδήποτε βρετανικό σούπερ μάρκετ και εδώ στην Ελλάδα η πώλησή τους πρέπει να είναι το αποκλειστικό προνόμιο των φαρμακείων;

Αντίστοιχοι περιορισμοί υπάρχουν ακόμη στη χώρα μας σε δεκάδες επαγγέλματα και αγορές και βρίσκονται στο επίκεντρο των στρεβλώσεων και της απουσίας ανταγωνισμού που εξακολουθεί να μαστίζει την ελληνική οικονομία.

Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία, αν και φέρει το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης για τη διατήρηση των τιμών διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών σε υψηλά επίπεδα, όχι μόνο διατηρείται αλλά και προασπίζεται από την κυβέρνηση κατά τρόπο σθεναρό.

Έτσι, λοιπόν, ας μην απορούμε που μετά από τέσσερα χρόνια μνημόνιο δεν έχουν προωθηθεί οι μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας, αλλά ούτε και για το αδιέξοδο στο οποίο εμφανίζονται να έχουν περιέλθει οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα για το ζήτημα αυτό.

Πολύ απλά, δεν θέλουν οι άνθρωποι…

Έτσι, όμως, ας μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν έρχεται κανείς να επενδύσει στον τόπο μας…