Το απέραντο κενό του μεσαίου χώρου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ώρα που οι μεσαίες τάξεις στη χώρα μας συνθλίβονται υπό το βάρος της ύφεσης και της υπερφορολόγησης, ο πολιτικός χώρος έκφρασής τους παραμένει εκκωφαντικά κενός.

Τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, και άρα έκφρασης αυτού του χώρου, έχουν συρρικνωθεί σε ποσοστά τα οποία αθροιστικά αντιστοιχούν σε λιγότερο από ό,τι εξασφάλιζε το καθένα τους ξεχωριστά σε εποχές προ κρίσης.

Τα πολιτικά άκρα παραμένουν ίσως ενισχυμένα, αλλά δίχως τη στήριξη αυτού του χώρου ελάχιστες ελπίδες μπορούν να τρέφουν για την αυτοδύναμη αναρρίχησή τους στην εξουσία. Παρά ταύτα, οι «58», ένα πρόσκαιρο πολιτικό μόρφωμα που φιλοδοξούσε να καλύψει τουλάχιστον ένα τμήμα αυτού του εδάφους, έφτασε ήδη σε άδοξο τέλος.

Με έμφαση στις μειονότητες αλλά σχεδόν στον ίδιο κεντροαριστερό χώρο, χθες, εμφανίστηκε το «Ποτάμι» του κ. Στ. Θεοδωράκη, δηλώνοντας ότι θα κατέλθει στις ευρωεκλογές.

Αν υποθέσουμε ότι στο διάβα αυτής της κρίσης ο καθένας μας ήρθε με τρόπο βίαιο και επιτακτικό απέναντι στις έως τώρα επιλογές του, η ανάγκη νέων και βιώσιμων «λύσεων» είναι σαφής.

Πρόσφατα υποστηρίξαμε και εμμένουμε σε αυτήν την εκτίμηση ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί, ανεξαρτήτως ιδεολογικού μανδύα, «νομιμοποιούν» την ύπαρξή τους στον βαθμό που απηχούν υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες.

Αν δεν αντικατοπτρίζουν αυτές τις ανάγκες και αν δεν προσφέρουν βιώσιμες εναλλακτικές οδούς για την κάλυψή τους, ελάχιστη τύχη και έρεισμα μπορούν να έχουν.

Έτσι, ίσως, εξηγείται η ταχεία αποδόμηση των «58» και βεβαίως στην ίδια βάση θα αξιολογηθεί η πορεία του «Ποταμιού», όπως και κάθε άλλου πολιτικού σχηματισμού.

Απηχούν τις κοινωνικές ανάγκες και είναι σε θέση να προσφέρουν ολοκληρωμένες μορφές έκφρασης για αυτές; Κυριότερα, μπορούν να προσφέρουν «λύσεις»;

Ακόμη, όμως, και αν είναι σε θέση να προσφέρουν αυτές τις «λύσεις», είναι έτοιμη η κοινωνία μας να τις δεχτεί;

Η τιμωρητικού χαρακτήρα προσέγγιση που επιφύλαξε το εκλογικό σώμα της χώρας στα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων μαρτυρά πολλά. Όπως αντίστοιχα μαρτυρά και το γεγονός ότι η χώρα συγκυβερνιέται σήμερα από το συνασπισμό δυνάμεων ακριβώς αυτών των δύο κομμάτων.

Όσο απορριπτική κι αν ήταν η λαϊκή ετυμηγορία προς τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς, παρά ταύτα στάθηκε ικανή να τους οδηγήσει για ακόμη μία φορά, ελέω και του εκλογικού συστήματος, στην εξουσία.

Η απάντηση για αυτό ίσως βρίσκεται στο γεγονός ότι έχουν πείσει σημαντικό τμήμα της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος πως διαθέτουν συγκροτημένη απάντηση απέναντι στα προβλήματα του τόπου.

Μια απάντηση που είναι σε θέση να παραμερίσει την απέχθεια την οποία ανέπτυξε μια μερίδα της κοινωνίας προς εκείνους που κράτησαν τα ηνία της εξουσίας επί δεκαετίες και άρα φέρουν το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης για τα σημερινά δεινά μας.

Είναι σε θέση οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που συγκροτούνται στις ημέρες μας να προσφέρουν αντίστοιχη «απάντηση»;

Η επικοινωνιακή διείσδυση και η χρησιμότητά τους στον επιμερισμό του πολιτικού σκηνικού μπορούν να τους προσφέρουν μόνον ένα τμήμα του απαραίτητου εδάφους στον δρόμο τους για την εξουσία.

Κυριότερα, η προσπάθειά τους θα κριθεί στη βάση της πρότασης που θα κάνουν για την υπέρβαση της σημερινής μας κατάντιας, αλλά και στο κατά πόσον αυτή μπορεί να «πείσει» ως μια ολοκληρωμένη και βιώσιμη εναλλακτική…