Αναστενάζει η Ελλάδα σε συσσίτια και ΜΚΟ

Τι σημασία έχουν τα νούμερα και οι θεωρίες, όταν βλέπεις να συνωστίζονται εκατοντάδες στις ουρές των συσσιτίων για ένα κομμάτι κρέας;

Πόσο νόημα έχει για κάποιον η έννοια της δημοσιονομικής προσαρμογής και του πρωτογενούς πλεονάσματος, όταν παλεύει καθημερινά για να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του; Το φαΐ στο τραπέζι της οικογένειάς του, το φως αναμμένο και τη θέρμανση ανοικτή;

Στη χώρα μας υπάρχουν σήμερα σχεδόν 1,5 εκατ. άνεργοι, 2,3 εκατ. πολίτες που σηκώνουν τα χέρια έναντι των οφειλών τους στην εφορία, 1 εκατ. νοικοκυριά που δεν πληρώνουν κανονικά τις οφειλές τους για ηλεκτρικό ρεύμα, χιλιάδες επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες που αδυνατούν να ανταποκριθούν έναντι των εισφορών τους στα ασφαλιστικά ταμεία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται στην ώρα τους και περίπου 2 εκατ. δάνεια που δεν εξυπηρετούνται.

Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα.

Αυτό είναι το τέλμα στο οποίο συλλογικά οδηγηθήκαμε, ο καθένας με τον βαθμό ευθύνης που του αναλογεί.

Αυτή είναι η χώρα που έως και πρόσφατα έβρισκε λεφτά για να κάνει φανταχτερούς Ολυμπιακούς Αγώνες και σπατάλες κάθε λογής, ώστε να εξυπηρετήσει μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Προσωπικά, πελατειακά ή άλλα.

Η αναδάσωση του Αμαζονίου, η εκπαίδευση στατιστικολόγων στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, η εκπαίδευση συνταγματολόγων για την Κούβα και η αποναρκοθέτηση των υψιπέδων του Γκολάν, αντικείμενα διαφορετικών ΜΚΟ, οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν κατά το παρελθόν, αποτελούν, ίσως, ευγενείς σκοπούς.

Αυτό που είναι απολύτως κατακριτέο, ωστόσο, είναι ο βαθμός της αδιαφάνειας, της σήψης αλλά και της ανευθυνότητας με την οποία χειρίστηκε τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη η ελληνική πολιτεία.

Του ίδιου αυτού πολίτη τον οποίο ξεζουμίζει σήμερα ώστε να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα ο προϋπολογισμός, αλλά και να διατηρηθεί ολάκερο το κράτος.

Ε, λοιπόν, νισάφι! Το μεγάλο και αδηφάγο κράτος πρέπει κάποτε να συρρικνωθεί, να καθαρίσει και να έρθει στα μέτρα της τσέπης αυτού που το πληρώνει. Του φορολογούμενου.

Αν σήμερα ο ιδιωτικός τομέας λυγίζει, και μαζί του ολόκληρη η κοινωνία, τούτο οφείλεται, πρώτον, στην παντελή απουσία σεβασμού στο χρήμα του φορολογούμενου πολίτη επί δεκαετίες και, δεύτερον, στην απόφαση να παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αλώβητο αυτό το κράτος, παρά την κρίση.

Γιατί να υπάρχει ανθρωπιστική κρίση σήμερα στην Ελλάδα; Γιατί να ανεχόμαστε ως κοινωνία το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι άστεγοι και δίχως φαγητό, όταν έως πρόσφατα βρίσκαμε κάθε πρόσφορη ευκαιρία για να πετάξουμε τα λεφτά του φορολογούμενου;

Πού είναι αυτό το κράτος όταν πραγματικά το χρειάζονται οι πολίτες του;

Τα δεινά που υφιστάμεθα αποτελούν απόρροια της γενικευμένης αντίληψης που επί σειρά ετών έτρεφε και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να τρέφει η ελληνική κοινωνία, ότι το κράτος μπορεί να παρέχει αφειδώς χρηματοδότηση, απασχόληση και εξυπηρέτηση σε κάθε είδους αίτημα ή απαίτηση.

Μια αντίληψη η οποία συμβάδιζε και εξακολουθεί να συμβαδίζει σε μεγάλο βαθμό, με το λεγόμενο εθνικό σπορ, αυτό της φοροδιαφυγής.

Όλα αυτά, δε, με γενναίες δόσεις αδιαφάνειας, σκανδάλων και διασπάθισης του χρήματος του ειλικρινούς και εντίμου φορολογούμενου πολίτη.

Σήμερα, που έχει φθάσει η ώρα για την πραγματική στήριξη των αδυνάμων, φυσικά το κράτος απουσιάζει. Στη θέση του βρίσκονται είτε επαγγελματικοί φορείς, όπως οι κρεοπώλες της Βαρβακείου, είτε άξιοι δήμαρχοι, όπως αυτός των Αθηναίων, είτε η ιδιωτική πρωτοβουλία.

Ως κοινωνία, ως πολίτες αυτής της χώρας, αυτό είναι το κράτος που θέλουμε;