Το βαρύ κόστος της υποτέλειας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η δήλωση στήριξης που τόσο διακαώς εμφανίζεται να επιθυμεί η κυβέρνηση από τους κοινοτικούς μας εταίρους, εν όψει ευρωεκλογών, αντικατοπτρίζει με ακόμη έναν τρόπο τον βαθμό εξάρτησης των εγχώριων εξελίξεων, από τις εκάστοτε ορέξεις και σκοπιμότητες των δανειστών.

Έχοντας εγκαταλείψει, κατά τα φαινόμενα, κάθε προοπτική ουσιαστικής αντιμετώπισης του ζητήματος του ελληνικού χρέους πριν από τη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου, η κυβέρνηση εμφανίζεται πλέον να εναποθέτει τις ελπίδες της στο επίπεδο των δηλώσεων στήριξης σχετικά με την υλοποίηση των υπεσχημένων εκ μέρους των κοινοτικών δανειστών.

Υποσχέσεων οι οποίες, κατά τα λοιπά, δόθηκαν υπό τον μόνο όρο η Ελλάδα να ανταποκριθεί στα ζητούμενα που της έθεσε το Eurogroup του Νοεμβρίου 2012, κυρίως, ισοσκελίζοντας τα δημόσια οικονομικά της.

Στους μήνες που κύλησαν έκτοτε, η χώρα όχι μόνον εξάλειψε το δημοσιονομικό της έλλειμμα, με βαρύ κοινωνικό κόστος, αλλά προχώρησε και στην εξασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό, και μάλιστα, από ό,τι φαίνεται, σημαντικού.

Ταυτόχρονα, διέψευσε ακόμη και τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις σχετικά με την πορεία της οικονομίας, δηλαδή ακόμη και αυτές που η ίδια ή η τρόικα διατύπωναν, καθώς η ύφεση περιορίστηκε στο 3,7% για το 2013 έναντι στόχου 4,2%, που προβλεπόταν έως ακόμη και τον προηγούμενο Οκτώβριο.

Τέλος, κατόρθωσε για πρώτη φορά τα τελευταία 66 χρόνια που τηρούνται τα σχετικά στοιχεία στην Τράπεζα της Ελλάδος, δηλαδή από το 1948, να εμφανίσει πλεόνασμα στο εξωτερικό της ισοζύγιο, τερματίζοντας έτσι τη μακρά «παράδοση» του διπλού ελλείμματος που εμφάνιζε έως τώρα η Ελλάδα, δημοσιονομικού και εξωτερικού ισοζυγίου.

Όλα αυτά, δε, τα κατόρθωσε η χώρα υπό το φως μιας θυελλώδους και σαφώς πρωτοφανούς για τα μεταπολεμικά χρονικά της, ύφεσης, η οποία οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στις ουρές της ανεργίας, απείλησε ευθέως την κοινωνική συνοχή του τόπου και ενίσχυσε τα άκρα του πολιτικού φάσματος.

Εάν υπήρχε έστω και μία ρανίδα πραγματικής κοινοτικής αλληλεγγύης, αυτός ο ελληνικός άθλος θα όφειλε, αν μη τι άλλο, να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά των λεγόμενων εταίρων μας, με στόχο την άρση του αδιεξόδου προ του οποίου βρίσκεται η υπόθεση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους και κατά προέκταση της αποκατάστασης της ομαλής χρηματοδότησης της οικονομίας.

Αντ’ αυτού, η Αθήνα εισπράττει τη συνεχή χρονική μετάθεση της αντιμετώπισης του προβλήματος, εκ μέρους τόσο του Βερολίνου όσο και των Βρυξελλών, για στιγμή κατά την οποία θα έχει ξεπεραστεί ο σκόπελος των ευρωεκλογών, εφέτος το καλοκαίρι ή ακόμη και το φθινόπωρο.

Το γεγονός τούτο, όμως, πέραν του όποιου πολιτικού κόστους συνεπάγεται για την κυβέρνηση, κάτι προφανώς αδιάφορο τόσο για το Βερολίνο όσο και για την πλειονότητα των κυβερνήσεων των λοιπών κρατών μελών της ευρωζώνης, επενεργεί αρνητικά και κατά τρόπο καταλυτικό στην ταχύτητα με την οποία θα μπορέσει να αρθεί από το σημερινό της τέλμα η ελληνική οικονομία.

Δίχως αντιμετώπιση του ζητήματος του δημοσίου χρέους και αποκατάστασης της βιωσιμότητάς του, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα παραμένει εκτός της ευρωπαϊκής διατραπεζικής αγοράς και στο έλεος της ΕΚΤ, στερούμενο έτσι πολύτιμων κεφαλαίων που θα μπορούσε να διοχετεύσει στην εγχώρια οικονομία.

Δίχως τα κεφάλαια αυτά επιχειρήσεις και νοικοκυριά παραμένουν, αντιστοίχως, στη δίνη της κρίσης και συνολικά η τάση ανάκαμψης της οικονομίας επιβραδύνεται με προφανές κοινωνικό κόστος.

Σε αυτήν τη δεινή θέση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, ωστόσο, δεν μας έβαλαν οι δανειστές και υποτιθέμενοι εταίροι. Μόνοι μας μπήκαμε.

Όταν ένα κράτος και η κοινωνία του μαστίζονται από την αδιαφάνεια, τις πελατειακές σχέσεις, την αναποτελεσματικότητα και τελικά τον δανεισμό, εκεί οδηγούνται.

Στη σχέση υποτέλειας.

Έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το ύστατο σκαλοπάτι για να ανακαλύψουμε, «πέφτοντας από τα σύννεφα», τα χιλιάδες «μαϊμού» επιδόματα που δίνονταν, τις συντάξεις σε νεκρούς, τα κυκλώματα λαθρεμπορίου καυσίμων, τις προμήθειες των εξοπλιστικών προγραμμάτων ή τις απάτες των κάθε λογής ΜΚΟ, για να αναφέρουμε μόνον ορισμένα από τα ατοπήματα των προηγούμενων ετών;

Έπρεπε να κορυφωθεί το «πάρτι» της αδιαφάνειας και των πελατειακών σχέσεων;

Όσο υποτελής έναντι των κοινοτικών εταίρων είναι σήμερα η κυβέρνηση της χώρας προσδοκώντας πολιτικά οφέλη από το ενδεχόμενο αντιμετώπισης του ζητήματος του δημόσιου χρέους προ των ευρωεκλογών, άλλο τόσο  είναι και η ίδια η χώρα, η οποία βλέπει πολύτιμο χρόνο να γλιστρά μέσα από τα χέρια της και την ανάκαμψη της οικονομίας της να καθυστερεί…

Αυτό, όμως, είναι το βαρύ κόστος των επιλογών της κατά το παρελθόν.

Όταν οι κοινωνίες σαγηνεύονται από έωλες υποσχέσεις, όπως το «λεφτά υπάρχουν», από όποιον κι αν αυτές διατυπώνονται, κάποια στιγμή έρχονται αντιμέτωπες με τα επίχειρα των επιλογών τους…