Αμαρτίες Βερολίνου παιδεύουν Αθήνα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν υπάρχει ένας μοναδικός λόγος που θα μπορούσε να απομονωθεί ως ο κυριότερος για τη δημιουργία αυτού που σήμερα αποκαλούμε Ευρωπαϊκή Ένωση, τούτος δεν είναι άλλος παρά η επιθυμία αποφυγής τυχόν επανάληψης των δεινών στα οποία οδήγησε τη Γηραιά Ήπειρο η Γερμανία, δυο φορές κατά το παρελθόν.

Οι στενότερες οικονομικές σχέσεις, ήταν η ελπίδα, για την ενίσχυση των δεσμών των κρατών, των κοινωνιών και την επικράτηση πολιτικών οι οποίες θα οδηγούσαν τους λαούς της Ευρώπης στο δρόμο της ευημερίας και της ομαλότητας.

Όλα αυτά, μετά από περίπου 60 χρόνια, φαίνεται πως ελάχιστοι θέλουν να τα θυμούνται στο Βερολίνο.

Καθ' όλη τη διάρκεια της παρούσας κρίσης η στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας υπαγορεύτηκε από την εγχώρια πολιτική της σκηνή και δεν αφορούσε στις ανάγκες που δημιουργούσε για την ευρωζώνη το ελληνικό ζήτημα.

Μια στάση η οποία καθίσταται για ακόμη μια φορά σαφής από την εμμονή της καγκελαρίου Μέρκελ να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους μετά τις ευρωεκλογές και όχι νωρίτερα.

Η εμμονή της στην εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, γεγονός δίχως προηγούμενο για τα χρονικά της ευρωζώνης, αλλά και αντιστοίχως η τιτάνια αντίστασή της στο ενδεχόμενο απομείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης, κάτι που πρότεινε το ίδιο το ΔΝΤ, καθιστούν περισσότερο από σαφείς τις προτεραιότητες της φιλτάτης κας. Μέρκελ.

Όπως, αντίστοιχα τις καταδεικνύει και η μνημειώδης άρνησή της στη λεγόμενη «αμοιβαιοποίηση» του χρέους των κρατών μελών της ευρωζώνης, με την έκδοση ευρωομολόγων.

Όλες αυτές οι αποφάσεις στις οποίες οδηγήθηκε, με ελάχιστη αντίσταση είναι αλήθεια, η ευρωζώνη, εκπορεύθηκαν από το Βερολίνο.

Κάθε φορά που ηχούσε η ώρα της κάλπης για την Άνω Ρηνανία Βεστφαλία, ή το όποιο άλλο εκ των Ομοσπόνδων κρατιδίων της Γερμανίας, οι ευρωπαϊκές προτεραιότητες έμπαιναν στο περιθώριο και κυριαρχούσε η ατζέντα εκλογικής ενίσχυσης των Χριστιανοδημοκρατών της κας.Μέρκελ.

Με τον τρόπο, όμως αυτόν, η χρονική διάρκεια και η ένταση της κρίσης στην ευρωζώνη διευρύνθηκαν, ολόκληρα κράτη, με πρώτη την Ελλάδα, βυθίστηκαν στην ύφεση και κοινωνίες οδηγήθηκαν στα όρια της αξιοπρέπειας τους.

Όσο, δε, για τους υπαλλήλους των Βρυξελλών, πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν και κυρίως για τον άνθρωπο που κρατά το χαρτοφυλάκιο οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων.

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ο κ. Όλι Ρέν, αλλά η γερμανίδα υποβολέας του.

Μια φωνή, η οποία ερχόμενη συχνά σε αντίθεση με τον περισσότερο έμπειρο και διορατικό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αδυνατεί να κατανοήσει τις επιπτώσεις που θα έχουν για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική συνοχή των λαών της Ευρώπης, τα δεινά στα οποία εξακολουθητικά τους υποβάλει.

Στο μάθημα της ιστορίας, η φιλτάτη Αγκέλα, φαίνεται πως δεν ήταν δυνατή. Επιλέγει να θυμάται την υπερχρέωση και τον υπερπληθωρισμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αλλά ξεχνά που οδήγησαν τα φαινόμενα αυτά, τόσο τη χώρα της όσο και τη λοιπή Ευρώπη, εξαιτίας της επικράτησης του Ναζισμού.

Το πλαίσιο δημιουργίας του ευρώ ήταν ευθύς εξαρχής ατελές, για λόγους που όλοι πια γνωρίζουμε.

Αυτό που μάθαμε επίσης, όμως, στη διάρκεια της παρούσας κρίσης, ήταν πως το κράτος για την αντιμετώπιση του οποίου, κυρίως, δημιουργήθηκε το ευρωπαϊκό μόρφωμα, αφέθηκε να το διαφεντεύει και μάλιστα με γνώμονα όχι μόνον το εθνικό του συμφέρον αλλά τις στενές πολιτικές σκοπιμότητες της πολιτικής του ελίτ.

Χρήσιμο μάθημα, ίσως, για εμάς αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη...