Δημοτικοί άρχοντες και κομματικοί σωλήνες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η περιπέτεια στην οποία εμφανίζονται να έχουν εμπλακεί τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την επιλογή υποψηφίων για τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, φέρνει στον νου, μεταξύ άλλων, ένα πράγμα: τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο;

Γιατί, δηλαδή, θα έπρεπε να αντικατοπτρίζεται σε κομματικό επίπεδο η προτίμηση των πολιτών και συνολικά του εκλογικού σώματος της χώρας στο τάδε ή στο δείνα πρόσωπο το οποίο κατέρχεται ως υποψήφιος σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας;

Αντίστοιχα, γιατί θα έπρεπε οι πολίτες του κάθε δήμου της χώρας να προσανατολίζουν την ψήφο τους στη βάση κομματικών ψηφοδελτίων και όχι σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους για την αξία και τις ικανότητες του κάθε υποψηφίου;

Πέραν του προφανούς πολιτικού οφέλους που επιδιώκει το κάθε κόμμα, σε τι ακριβώς θα βοηθήσει την τάδε ή τη δείνα τοπική κοινωνία η ανάδειξη ενός αμιγώς κομματικού υποψηφίου;

Στην Αθήνα ο Άρης Σπηλιωτόπουλος εμφανίζεται ως «ημιεπίσημος» υποψήφιος, καθώς η Ν.Δ. υποστηρίζει ότι δεν δίνει επισήμως το χρίσμα, και κατεβαίνει απέναντι στον Ν. Κακλαμάνη, με σαφές ενδεχόμενο ουδείς εκ των δύο να δει τη δεύτερη Κυριακή.

Υπό την ίδια «γαλάζια σημαία» της ευρύτερης δεξιάς ή κεντροδεξιάς είναι πιθανόν να κατέλθει η Αλεξία Έβερτ, με την Ένωση των κ. Βύρωνα Πολύδωρα και Χρήστου Ζώη.

Οι άνθρωποι αυτοί θα κριθούν ή θα προτιμηθούν στη βάση των ιδεολογιών τους ή της συνεισφοράς που εκτιμάται πως μπορούν να έχουν στη βελτίωση της καθημερινότητας των Αθηναίων;

Ακόμη, όμως, και στο επίπεδο της «περιφερειακής» αναμέτρησης, όπου βασίμως μπορεί να υποστηριχθεί ότι η κομματική ταμπέλα έχει μεγαλύτερη σημασία, πρέπει να υπάρχουν κομματικές επιλογές και χρίσμα;

Αν, δε, στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας δεν δίδεται επισήμως αυτό το χρίσμα, τότε προς τι οι εκκλήσεις για την ανάκληση της υποψηφιότητας Κακλαμάνη στον Δήμο της Αθήνας ή του Απ. Τζιτζικώστα για την περιφέρεια Δ. Μακεδονίας, όπου επισήμως κατέρχεται ο Γ. Ιωαννίδης;

Αντίστοιχα, η ανακοίνωση «κομματικών» υποψηφίων σε επίπεδο περιφερειών και Δήμου Αθήνας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνοδεύτηκε, τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις, αυτές των κ. Θ. Καρυπίδη και Ο. Βουδούρη, από σφοδρές αντιδράσεις, που οδήγησαν στον τερματισμό της πρώτης υποψηφιότητας και σε συνεχιζόμενη αντιπαράθεση για τη δεύτερη;

Αν σήμερα η χώρα μας διανύει μία από τις χειρότερες ώρες της μεταπολιτευτικής ή και μεταπολεμικής της ιστορίας, τούτο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό  στο γεγονός ότι τμήματα της κοινωνίας της ανταποκρίνονται στα κελεύσματα των κομματικών μηχανισμών και ταυτίζουν την πορεία τους, ακόμη και σε τοπικό επίπεδο, με τις επιλογές του ενός ή του άλλου κομματικού μηχανισμού.

Όλα αυτά, δε, συμβαίνουν στον βωμό της αναγόρευσης της κάθε εκλογικής αναμέτρησης, ακόμη εάν αυτή αφορά αμιγώς το τοπικό και δημοτικό επίπεδο, σε κριτή των εθνικών εκλογών ή ως προοίμιο της έκβασής τους.

Μια τάση που χαλάει τη σούπα μόνον με την εμφάνιση του τάδε ή του δείνα «αντάρτη» υποψηφίου, ο οποίος απειλεί με διάρρηξη την παραταξιακή συνοχή.

Ε, λοιπόν, νισάφι πια!

Ας διαλέξουμε αυτήν τη φορά τους ικανούς και τους άξιους και όχι αμιγώς εκείνους που φέρουν την κομματική σφραγίδα και τη «βούλα» του επίσημου ή ημιεπίσημου υποψηφίου.

Πρόσωπα κρίνονται ή επιλέγονται και όχι σφραγίδες…