Χρέος, κόκκινα δάνεια και πράσινα άλογα

Όσο η υπόθεση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους αλλά και εκείνη των κόκκινων δανείων παραμένουν ανεπίλυτες, άσπρη μέρα δεν θα δούμε.

Τόσο απλά.

Το τραπεζικό σύστημα παραμένει ευνουχισμένο, δίχως ομαλή πρόσβαση στον διατραπεζικό δανεισμό και αδυνατεί να επιτελέσει έναν από τους κυριότερους ρόλους του: την παροχή ρευστότητας σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Δίχως τη ρευστότητα αυτή, ό,τι είδους επιλογές κι αν κάνει αυτός ο τόπος σχετικά με την πολυσυζητημένη ανάγκη ενός νέου μοντέλου ανάπτυξής του, θα κτίζει κάστρα στην άμμο.

Το πρώτο ζήτημα, αυτό του χρέους, προφανώς δεν λύνεται ούτε με ευχολόγια, αλλά ούτε και με μονομερείς ενέργειες από την ελληνική πλευρά.

Απαιτούνται αποφάσεις εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίες θα χαρακτηρίζονται τόσο από γενναιότητα, όσο και από διορατικότητα.

Κατά πόσον οι φίλτατοι εταίροι μας διαθέτουν αυτές τις δύο αρετές θα καταστεί σαφές τους προσεχείς μήνες.

Από όποια οπτική γωνία κι αν προσεγγίσει κανείς το ζήτημα αυτό, είναι σαφές ότι η Ελλάδα δεν χαρακτηρίζεται πλέον από τα τραγικά δημοσιονομικά ελλείμματα του πρόσφατου παρελθόντος της, αλλά και ότι δεν είναι σε θέση να κουβαλήσει παραπέρα τον σταυρό του μαρτυρίου που έχει επωμιστεί εδώ και 3,5 χρόνια, σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική της προσαρμογή.

Οι κυριότερες επιλογές για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος, δηλαδή οι οριζόντιες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις ,αλλά και η υπερφορολόγηση, ήσαν πέρα για πέρα εσφαλμένες, καθώς βύθισαν τον τόπο στη βαθύτερη ύφεση στην οποία έχει βρεθεί κράτος, τουλάχιστον, του δυτικού κόσμου, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ως αποτέλεσμα, η ανεργία κορυφώθηκε και ο παρανομαστής της σχέσης χρέους προς ΑΕΠ πήγε περίπατο, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τη βιωσιμότητα αυτού του χρέους.

Αυτές δεν ήσαν αποφάσεις που επιβλήθηκαν ούτε από τους εταίρους, ούτε από το ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση του τόπου, τότε και τώρα, τις προώθησε.

Η τρόικα είχε ως μπούσουλα τους στόχους δημοσιονομικής προσαρμογής, στους οποίους συμφώνησε η χώρα μας, αλλά ουδέποτε είπε το «πώς» θα εξασφαλιστούν αυτοί οι στόχοι.

Έτσι, λοιπόν, από τη στιγμή και μετά που η χώρα μας έχει «παραδώσει» τα συμπεφωνημένα, αποτελεί αδήριτη ανάγκη τήρησης των συμφωνιών και από την άλλη πλευρά...

Το δεύτερο ζήτημα, αυτό των κόκκινων δανείων, είναι σαφές πως με τις παρούσες ρυθμίσεις δεν μπορεί να λυθεί.

Αν και ο ρυθμός αύξησης των κόκκινων δανείων έχει ανακοπεί, ο απόλυτος αριθμός τους βαίνει αυξανόμενος, διευρύνοντας κατ' αντιστοιχία τις κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών και μειώνοντας τη δυνατότητά τους να προσφέρουν ρευστότητα στην οικονομία.

Η μόνη ρεαλιστική πρόταση που έχει πέσει στο τραπέζι για το συγκεκριμένο ζήτημα είναι αυτή που επεξεργάστηκαν οι ίδιοι οι τραπεζίτες και αφορά στην παροχή «κινήτρου συνέπειας» προς τους δανειολήπτες, με τη μορφή κουρέματος του ενός τρίτου της οφειλής τους και παροχής ευνοϊκότερων επιτοκιακών όρων ή και επιμήκυνσης, μετά από μία δεκαετία ομαλής αποπληρωμής των υπολοίπων δύο τρίτων της οφειλής τους.

Είναι μια πρόταση ρεαλιστική, καθώς ελαφραίνει σημαντικά το φορτίο του κάθε δανειολήπτη και αποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Οτιδήποτε άλλο, προς τη μια ή προς την άλλη πλευρά του συγκεκριμένου ζητήματος, παύει να αποτελεί θεμιτή και αξιόπιστη λύση, στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης Πολιτείας.

Αυτά είναι τα δύο θέματα και περίπου μονόδρομος ο τρόπος αντιμετώπισής τους.

Παρεκκλίσεις ισοδυναμούν με απουσία διορατικότητας και μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές, τόσο για την ευρωζώνη όσο, βεβαίως, και για την πατρίδα μας...