Χρεοκοπία, μνημόνια και λαμογιές

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η υπόθεση με οσμή σκανδάλου που αποκάλυψε χθες στη Βουλή ο φίλτατος κ. Ν. Μηταράκης, υφυπουργός Ανάπτυξης, σχετικά με τη χορήγηση υπέρογκων εφάπαξ σε σειρά υπαλλήλων του Οργανισμού Εξωτερικού Εμπορίου (ΟΠΕ), τα οποία μάλιστα διερευνάται εάν έχουν φορολογηθεί κατά τον προσήκοντα τρόπο, έρχεται να προστεθεί σε έναν μακρύ κατάλογο αντίστοιχων υποθέσεων.

Άλλες νομότυπες, άλλες καραμπινάτα σκάνδαλα και λαμογιές, όπως η χορήγηση επιδομάτων αναπηρίας μαϊμού, ή συντάξεων σε ανθρώπους που είχαν αποδημήσει προ πολλού… ή ακόμη και υποθέσεις ατασθαλιών όπως αυτή που αποκαλύφθηκε στο ΙΚΑ Καλλιθέας, που όμως έχουν έναν κοινό παρανομαστή.

Αποκαλύφθηκαν όταν στέρεψε το χρήμα…

Όταν, δηλαδή, απουσία χρημάτων για πέταμα, το κράτος αποφάσισε να βάλει τάξη στα του οίκου του και να αρχίσει να ελέγχει αν όντως όσοι λαμβάνουν επιδόματα, συντάξεις ή εν τέλει χρήματα που προέρχονται από τα ασφαλιστικά ταμεία και τον κρατικό προϋπολογισμό το πράττουν νομίμως και όχι παρανόμως, ή στη βάση χαριστικών διατάξεων.

Κάποτε, μια ψυχή είχε πει ότι δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα, αλλά μόνον το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη. Φωνές όπως αυτή, ωστόσο, ποτέ δεν ήσαν εύηχες ή ευπρόσδεκτες στη χώρα μας.

Αν ήσαν, η πατρίδα μας δεν θα έφτανε στη σημερινή της κατάντια.

Ήταν, άραγε, απαραίτητο να χρεοκοπήσει η Ελλάδα ώστε επιτέλους να αρχίσει να κάνει το κράτος τη δουλειά του και να ελέγχει αν οι συντάξεις και τα επιδόματα που δίνει είναι σύννομα;

Ήταν άραγε απαραίτητο να χάσουμε ένα σημαντικό κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας, δηλαδή της δυνατότητάς μας να ορίζουμε μόνοι μας τα του οίκου μας, και να μπούμε σε καθεστώς μνημονίου, ώστε να μπει ένα φρένο στη σπατάλη και στη λαμογιά;

Αν το πελατειακό κράτος φέρει σημαντικό μερίδιο της ευθύνης για την κρίση που βιώνει σήμερα ο τόπος μας, ένα εξίσου σημαντικό μερίδιο φέρει και το γεγονός ότι ουδέποτε υπήρξε πραγματικός σεβασμός στο χρήμα του φορολογούμενου πολίτη στη χώρα μας.

Μια κατάσταση η οποία σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα, αν μέτρο προσδιορισμού της είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση προτιμά να υπερφορολογεί τον κάθε πολίτη, το κάθε νοικοκυριό και την κάθε επιχείρηση της χώρας, ώστε να συνεχίζει να διατηρεί στις παρούσες διαστάσεις του το κράτος.

Το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει επιλυθεί το ζήτημα των επιόρκων και των κοπανατζήδων στον δημόσιο τομέα, ή της αναμόρφωσης της λειτουργίας του βάσει αξιοκρατικών κριτηρίων και πραγματικών αναγκών, αποτελεί σαφή επιβεβαίωση της απουσίας σεβασμού στους συνεπείς και εντίμους φορολογούμενους πολίτες.  

Η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό, όσο θεάρεστη κι αν είναι από δημοσιονομικής πλευράς, σημαίνει ένα και μόνον πράγμα: η κυβέρνηση βγάζει από την οικονομία περισσότερο χρήμα από όσο βάζει.

Αφαιρεί, με άλλα λόγια, ρευστότητα και κεφάλαια τα οποία θα μπορούσαν να είχαν οδηγηθεί είτε στην κατανάλωση με πολλαπλασιαστικά οφέλη για την οικονομία, είτε στο αποταμίευμα και να είχαν χορηγηθεί από τον τραπεζικό τομέα σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Μολονότι η χθεσινή αποκάλυψη περί των εφάπαξ που λάμβαναν οι υπάλληλοι του ΟΠΕ συνιστά μια θετική εξέλιξη στην κατεύθυνση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, ο σεβασμός προς το χρήμα του φορολογούμενου παραμένει ζητούμενο στην πατρίδα μας.

Αν υπήρχε αυτός ο σεβασμός, ούτε από φοροδιαφυγή σε τέτοια έκταση θα υποφέραμε, διότι το κράτος θα φρόντιζε να βρει τρόπους να την πατάξει, ούτε και θα υπήρχε ο χαλινός του μνημονίου, στον οποίο πολλοί αποδίδουν μερίδιο ευθύνης για τα σημερινά δεινά μας…