Βαρίδι για την ευρωζώνη οι γερμανικές εμμονές

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όπως μας πληροφόρησε χθες το οικονομικό πρακτορείο Bloomberg, ο φίλτατος Μάριο Ντράγκι, επικεφαλής της ΕΚΤ, επιζητά την έγκριση της Μπούντεσμπανκ ώστε να τερματίσει τη διαδικασία «αποστείρωσης» του προγράμματος αγορών ομολόγων και να διοχετεύσει έτσι, εμμέσως, ρευστότητα στην ακόμη ασταθή οικονομία της ευρωζώνης.

Με άλλα λόγια, να παύσει να προσφέρει επιτόκια με στόχο το «παρκάρισμα» της ρευστότητας που αποκτούν οι τράπεζες, οι οποίες συμμετέχουν στο ευρωσύστημα, από τα κρατικά ομόλογα που πωλούν στην ΕΚΤ.

Μολονότι πρόκειται για πληροφορίες οι οποίες δεν έχουν επιβεβαιωθεί από την ίδια την ΕΚΤ, η διοικούσα επιτροπή της οποίας συνεδριάζει την Πέμπτη, συνάδουν απολύτως με το πνεύμα του κεντρικού άξονα οικονομικής πολιτικής που προωθεί το Βερολίνο στη διάρκεια της κρίσης, σε όλες του τις εκφάνσεις, οικονομικές, δημοσιονομικές και νομισματικές, αλλά και με τους τρόπους με τους οποίους ο κ. Ντράγκι προσπαθεί να το υπερβεί.

Μια πολιτική που θεωρεί, έως έναν βαθμό δικαίως, ανάθεμα τον πληθωρισμό, όπως και την «αμοιβαιοποίηση» του κρατικού χρέους των κρατών μελών της ευρωζώνης, με την έκδοση ευρωομολόγου, καθώς τούτο θα σήμαινε την απευθείας ανάληψη χρεών κρατών της περιφέρειας από τον σκληρό πυρήνα της, και ειδικότερα τη Γερμανία.

Πρόκειται για μια πολιτική που κυριάρχησε κατά την τρέχουσα κρίση της ευρωζώνης, παρέτεινε τη διάρκειά της και βύθισε σε ύφεση τις οικονομίες του Νότου και κυριότερα την ελληνική.

Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι το σαθρό υπόβαθρο επί του οποίου ανοικοδομήθηκε η ευρωζώνη, ήτοι η απουσία ενιαίας δημοσιονομικής διακυβέρνησης, κεντρικής τράπεζας με ρόλο ύστατου δανειστή και ενιαίου πλαισίου κανόνων λειτουργίας και εποπτείας του τραπεζικού συστήματος, δικαιολογούσαν κατά το παρελθόν, έως έναν βαθμό, την άρνηση του Βερολίνου να συναινέσει στην έκδοση ευρωομολόγων, η υπόθεση του πληθωρισμού παραμένει ένα ψυχολογικού χαρακτήρα μυστήριο.

Κατά πόσον ο φίλτατος κ. Ντράγκι επιζητά ή αν όντως μπορεί να αποκτήσει τη δυνατότητα διοχέτευσης της πλεονάζουσας ρευστότητας από τα ομόλογα που αγοράζει η ΕΚΤ στην οικονομία της ευρωζώνης είναι άγνωστο.

Αυτό που είναι όμως γνωστό είναι ότι ο πληθωρισμός διαμορφώνεται στο 0,8% για το σύνολο της ευρωζώνης, ήτοι πολύ χαμηλότερα από τον στόχο της ΕΚΤ που κυμαίνεται στο 2%, ενώ η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση αποπληθωρισμού ήδη από εξαμήνου και πλέον.

Είτε αυτή αφορά στα τραύματα που ακόμη κουβαλά από την περίοδο της Βαϊμάρης, είτε σε οποιονδήποτε άλλο ψυχολογικό ή μη παράγοντα, η αντιμετώπιση του οποίου χρήζει ψυχαναλυτικών ικανοτήτων, η εμμονή που έχει το Βερολίνο με τον πληθωρισμό φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την παρούσα κατάσταση της ευρωζώνης.

Δίχως ανάσα ρευστότητας η οικονομία της αδυνατεί ή τουλάχιστον δυσχεραίνεται ιδιαίτερα να ανακάμψει, κάτι που εσχάτως άρχισε να αντικατοπτρίζεται και στις γερμανικές εξαγωγές αλλά και να διαφαίνεται σε ό,τι αφορά την περαιτέρω οικονομική πορεία της χώρας αυτής.

Όταν η διαδικασία αυτή γίνει περισσότερο αισθητή, ίσως το Βερολίνο πεισθεί για την αναγκαιότητα μεταστροφής της στάσης του αναφορικά με τον πληθωρισμό.

Θα είναι όμως πολύ αργά για όλα τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ευρωζώνης.

Όπως, αντίστοιχα, μολονότι είναι «θεάρεστη» η στροφή που έκανε η φίλτατη κ. Α. Μέρκελ σε ό,τι αφορά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, συναινώντας στη μείωσή τους στη Γερμανία, στο πλαίσιο του «μεγάλου συνασπισμού» που σχημάτισαν οι Χριστιανοδημοκράτες με τους Σοσιαλδημοκράτες, είναι πολύ αργά για χώρες όπως η δική μας, η οποία μολονότι μαστίζεται από την ανεργία υποχρεώθηκε να αυξήσει τα όρια αυτά, εξαιτίας αυτής της γερμανικής εμμονής…

Οι εμμονές όμως αυτές θα έχουν το τίμημά τους, αν και τούτο αφορά μια άλλη συζήτηση…