Μετά την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν η Δημοκρατία έχει ένα μεγαλείο ως πολίτευμα, αυτό, δίχως αμφιβολία, αφορά στις ελευθερίες τις οποίες απολαμβάνει εντός του πλαισίου μιας δημοκρατικά συντεταγμένης πολιτείας ο κάθε πολίτης.

Ελευθερίες και δυνατότητες άσκησης επιλογών, οι οποίες καθορίζουν την ίδια την υπόστασή του ως μέλους της κοινωνίας και αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα για το μέλλον του ιδίου αλλά και όσων επηρεάζει μέσω των αποφάσεων στις οποίες καταλήγει.

Για παράδειγμα, θεμελιώδης λίθος στη διαδικασία αυτή είναι η δυνατότητα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, την οποία απολαμβάνουν οι Έλληνες πολίτες κατά τη Μεταπολίτευση, πλην εκείνων που τους τη στέρησε ο νόμος.

Υπό το πρίσμα αυτό, το εκλογικό σώμα της χώρας, ο καθένας μας με δικαίωμα ψήφου, ουδέναν άλλον μπορεί να μεμφθεί σχετικά με την ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας που κράτησε τα ηνία της χώρας κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών.

Οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτούργησαν, κατά κανόνα, ομαλά και περιπτώσεις βίας και νοθείας, όμοιες εκείνων που είχαν καταγγελθεί είτε στη διάρκεια, είτε πριν από την επτάχρονη δικτατορία, δεν παρατηρήθηκαν.

Αντίθετα, τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία, με ένα μικρό διάλειμμα οικουμενικών κυβερνήσεων ή «εθνικής ενότητας», ώστε ο τόπος να οδηγηθεί ομαλά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Οι πολίτες προσδιόριζαν την ψήφο τους, τουλάχιστον στη συντριπτική τους πλειονότητα, βάσει των κριτηρίων που έθετε εις έκαστος εξ αυτών και περιπτώσεις «εξαναγκασμού» στην ψήφιση κάποιου υποψηφίου ή ακόμη και κόμματος δεν καταγράφηκαν από τα «πρωτοσέλιδα» του Τύπου.

Αν, όμως, δεν ψηφίζαμε με το «πιστόλι στον κρόταφο» και ουδείς μας ανάγκασε να κάνουμε την άλφα ή τη βήτα επιλογή, τότε σε εμάς δεν πρέπει να καταλογιστεί η ευθύνη για τη σημερινή μας κατάντια;

Επιλογές 40 ετών είναι αυτές. Ούτε μία, αλλά ούτε δύο.

Το πελατειακό κράτος, στο οποίο αποδίδεται μεγάλο μέρος της ευθύνης γι' αυτήν την κατάντια, χρειάζεται και «πελάτες» για να λειτουργήσει, όπως αντίστοιχα η διαφθορά, τουλάχιστον σε ορισμένες εκφάνσεις της, χρειάζεται να υπάρχουν πρόθυμοι «συναλλασσόμενοι», επίσης και από τις δύο πλευρές.

Ιαχές του τύπου «να μου κοπεί το χέρι» μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδένα εξυπηρετούν...

Έτσι, λοιπόν, σήμερα, που υποτίθεται ότι δεν έχουμε πλέον αμφιβολίες ως προς τα αίτια της κρίσης και της κατάντιας που ζούμε, όταν ένα κόμμα κατέρχεται στην οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση και δεν είναι σε θέση να τεκμηριώσει κατά τρόπο σαφή και πειστικό τους τρόπους τους οποίους προτείνει ώστε να βγάλει τον τόπο από την κρίση, γιατί θα έπρεπε να τύχει λαϊκής στήριξης;

Τώρα που γνωρίζουμε όσο ελάχιστοι άλλοι λαοί, είτε της γειτονιάς μας, είτε της Ευρώπης, είτε ενδεχομένως και παγκοσμίως, το κόστος που συνεπάγονται οι κούφιες, αλλά εύηχες υποσχέσεις, οι οποίες, όμως, δεν συνοδεύονται από πειστικά επιχειρήματα ως προς τους τρόπους χρηματοδότησης και υλοποίησής τους, γιατί θα έπρεπε να στηρίξουμε διά της ψήφου μας όσους τις εκφέρουν;

Η απάντηση, πιθανώς, είναι, γιατί το αξίζουμε.

Διότι το εύηχο, αυτό που εμπεριέχει το «τάξιμο», είναι πάντα προτιμητέο από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας και σαφώς προτιμότερο από το «άλλο».

Εκείνο που υποστηρίζει ότι τίποτε δεν είναι πλέον τζάμπα και ότι για όλα πρέπει να καταβάλλεται το αντίτιμο. Όμως, είπαμε, αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας ως πολιτεύματος.

Κάποτε όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών μας.

Επιλογών οι οποίες υπό τις παρούσες συνθήκες εμφανίζονται σαφώς εγκλωβισμένες μεταξύ του «παλαιού», όπως αυτό εκφράζεται από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, και του επίσης «παλαιού», που φορά όμως τον μανδύα του «νέου» και ανατέλλει ως το επόμενο κόμμα με έρεισμα εξουσίας...

Βεβαίως, οι επιλογές μας θα ήσαν σαφώς περισσότερο διευρυμένες εάν στον εκλογικό ορίζοντα υπήρχαν και δυνάμεις οι οποίες να μην ήσαν στην υπηρεσία του κρατισμού, των συντεχνιών και των καρτέλ, αλλά να απελευθέρωναν την οικονομία και τη χώρα από τα σημερινά δεινά της...

Κάτι τέτοιο, όμως, προφανώς δεν το αντέχει ο τόπος...