Χωρίς εμπιστοσύνη χρήμα δεν επιστρέφει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αύξηση που κατέγραψαν οι καταθέσεις στη διάρκεια του 2013, στα 163,2 δισ. ευρώ, για πρώτη φορά κατά την τελευταία τετραετία, αποτελεί ασφαλώς μια ευοίωνη εξέλιξη.

Μπορεί αυτή η αύξηση να ήταν ισχνή, καθώς δεν υπερέβη το 1,1% σε ετήσια βάση ή το 1,8 δισ. ευρώ και να οφείλεται σε εποχικούς λόγους, καθώς αφορά -κυρίως- στην εξαμηνιαία καταβολή τόκων καταθέσεων και στην πληρωμή του «δώρου», όπου ακόμη αυτό υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα, όμως υπήρξε, τερματίζοντας έτσι το μακρύ πτωτικό «σερί» που χαρακτήριζε έως τώρα τα στοιχεία αυτά, που δημοσιεύει η Τράπεζα της Ελλάδος.

Σημαίνει, όμως, κάτι παραπάνω από αυτό;

Όχι πολλά πράγματα για την πραγματική οικονομία και ακόμη λιγότερα για την επιχειρηματική κοινότητα.

Τον Νοέμβριο οι καταθέσεις έστεκαν στα 161,042 δισ. ευρώ και τον Δεκέμβριο έκλεισαν τη χρονιά στα 163,2 δισ. ευρώ, καταδεικνύοντας την εποχικότητα της αύξησης αυτής…

Αντίθετα, η πιστωτική συρρίκνωση εντάθηκε, αν και οριακά, καθώς ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής της συνολικής χρηματοδότησης του εγχώριου ιδιωτικού τομέα, τον Δεκέμβριο του 2013, διαμορφώθηκε στο -3,9%, από -3,8% τον προηγούμενο μήνα.

Όμως, με την κάνουλα της χρηματοδότησης ακόμη κλειστή και με την ιδιωτική ζήτηση να παραμένει σε πτωτική τροχιά, γιατί άραγε θα έπρεπε να περιμένουμε κάποια θεαματική μεταστροφή της οικονομίας κατά το τρέχον έτος;

Μπορεί ο φίλτατος κ. Κ. Χατζηδάκης να μεριμνά αόκνως για τη διοχέτευση κοινοτικών πόρων τόσο προς μικρομεσαίες επιχειρήσεις όσο και για την προώθηση των οδικών αξόνων (τα πάλαι ποτέ μεγάλα έργα που έμειναν λειψά…), όμως η καθαρή ροή χρηματοδότησης προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις παραμένει αρνητική.

Θα παραμένει δε αρνητική, κατά πάσα βεβαιότητα, όσο ο βρόχος των «κόκκινων δανείων» συνεχίζει να οδηγεί σε ασφυξία το πιστωτικό σύστημα και κυριότερα όσο δεν αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη σε σχέση με τη χώρα και το νομισματικό της μέλλον και δεν επιστρέφει το αποταμίευμα στο εγχώριο πιστωτικό σύστημα.

Αν δεν αποκατασταθεί αυτή η σχέση εμπιστοσύνης, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε την επιστροφή τουλάχιστον ενός τμήματος των περίπου 74 δισ. ευρώ που έκαναν φτερά από το 2009 με κατεύθυνση το εξωτερικό;

Πρόκειται για μια εξίσωση η οποία, άρα, απαιτεί δύο ταυτόχρονες και εξίσου σημαντικές «λύσεις».

Απαιτεί, πρώτον και κυριότερον, την επίλυση του ζητήματος της βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους, εκ μέρους των κοινοτικών εταίρων και δανειστών μας, οι οποίοι, ας μην ξεχνάμε, έχουν δεσμευτεί ως προς αυτό και, δεύτερον, απαιτεί μια σαφώς ρεαλιστικότερη πρόταση αντιμετώπισης των «κόκκινων δανείων» εκ μέρους της κυβέρνησης, δεδομένης της χαμηλής ανταπόκρισης που υπάρχει στην υφιστάμενη.

Πρόκειται, ευλόγως, για αλληλένδετα ζητήματα, τα οποία όμως ορίζουν σήμερα τόσο το τοπίο της πιστωτικής επέκτασης στην Ελλάδα, όσο και τη δυνατότητα της οικονομίας της να ανακάμψει.

Στη βάση όλων αυτών, δε, στέκει ως θεμέλιος λίθος η εμπιστοσύνη προς το πιστωτικό σύστημα και τη νομισματική σταθερότητα της χώρας.

Μια βάση που απαιτεί, αν μη τι άλλο, την εξεύρεση κοινού τόπου συνεννόησης μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της χώρας, σε ό,τι αφορά τη νομισματική της πορεία.

Όσο η μονομερής διαγραφή χρέους, το μορατόριουμ πληρωμών, το «σκίσιμο» του μνημονίου «με ένα άρθρο σε έναν νόμο» παραμένουν στο πολιτικό τραπέζι, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε ότι θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη είτε προς τη χώρα, είτε προς τις τράπεζές της, ώστε να κινήσουν για ακόμη μία φορά προς τα μέρη μας οι καταθέσεις που έκαναν φτερά στη διάρκεια της κρίσης;

Αυτό, όμως, είναι ένα ερώτημα που βρίσκει απάντηση τόσο σε επίπεδο ρητορικής, όσο και στην κάλπη.