Η ανάγκη του μεσαίου χώρου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα πολιτικά κόμματα, ανεξαρτήτως ιδεολογικού μανδύα, βρίσκουν λόγο ύπαρξης και στη συνέχεια έρεισμα για τη διεκδίκηση της εξουσίας, στον βαθμό που απηχούν ανάγκες της κοινωνίας.

Με την ελληνική κοινωνία να ζει τη μεγαλύτερη δοκιμασία της από την κατοχή και τον εμφύλιο, γιατί, άρα, να απορεί κανείς σχετικά με την άνοδο των πολιτικών άκρων;

Υπό το πρίσμα αυτό, τι χρεία έχει ο τόπος από πρωτοβουλίες όπως αυτή των «58», αν όχι για την κάλυψη του εκκωφαντικού κενού που συνιστά σήμερα η πολιτική έκφραση του λεγόμενου «μεσαίου» ή ακριβέστερα «κεντροαριστερού» χώρου;

Σε τι βαθμό, όμως, εξακολουθεί να υφίσταται αυτός ο χώρος;

Σε μια χώρα στην οποία τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα σπάνια απαντήθηκαν με ταξικούς όρους, σήμερα ζούμε ίσως τη σημαντικότερη ταξική μετατόπιση των τελευταίων δεκαετιών, με τη σύνθλιψη της λεγόμενης μεσαίας τάξης.

Μια σύνθλιψη η οποία σημειώνεται λόγω «εσωτερικής υποτίμησης» και υπερφορολόγησης και οδηγεί, επίσης, στην περαιτέρω φτωχοποίηση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού.

Εικόνες με τις οποίες δεν ήταν εξοικειωμένη η κοινωνία μας, όπως αυτές των συσσιτίων, των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, των χιλιάδων κλειστών καταστημάτων αλλά και της διάσπαρτης φυλετικής και ρατσιστικής βίας, αποτελούν σήμερα καθημερινότητα.

Όπως, αντίστοιχα, καθημερινότητα αποτελεί πλέον και η παρέλαση σειράς εκπροσώπων της καθεστηκυίας τάξης των τελευταίων δεκαετιών από την Ευελπίδων, σε μια προσπάθεια κάθαρσης και αναζήτησης προσωποποιημένων ευθυνών για ένα τμήμα των αιτίων που φέρονται να οδήγησαν τον τόπο στη σημερινή του κατάντια.

Μια καθημερινότητα η οποία επιβεβαιώνει τα «φανερά μυστικά» που χρόνια τώρα τροφοδοτούν την απέχθεια μερίδας της κοινωνίας προς αυτήν την τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της.

Όμως, είπαμε. Οι εκφραστές αυτοί δεν θα μπορούσαν να αναρριχηθούν στην εξουσία δίχως λαϊκό έρεισμα…

Αν, όμως, έχουν πράγματι έτσι τα πράγματα, τι ελπίδες έχει να καρποφορήσει η προσπάθεια των «58»;

Αν μη τι άλλο, η πολιτική στέγη που δίνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μεγάλο κομμάτι των πάλαι ποτέ ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος το οποίο είχε ταυτιστεί με το λεγόμενο πελατειακό κράτος, τον κρατισμό αλλά και τη διαπλοκή, τους παρέχει μια νέα δίοδο πολιτικής έκφρασης.

Η μόνη πρόσφορη οδός που θα μπορούσε να ακολουθηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση διέρχεται, κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντος, διαμέσου μιας συγκεκριμένης και σαφούς πρότασης εξόδου από τα σημερινά προβλήματα της χώρας.

Έχουν συγκροτήσει ή τουλάχιστον είναι σε θέση να συγκροτήσουν οι φίλτατοι αυτοί κύριοι μια ολοκληρωμένη οικονομική πρόταση για την πορεία της χώρας, η οποία να εδράζεται σε σαφή επιχειρηματολογία και να πείθει για τη δυνατότητα εφαρμογής της;

Αν υπάρχει, δε, αυτή η πρόταση, μπορεί να μεταλλαχθεί σε πολιτικό όραμα το οποίο θα είναι ικανό να στρέψει μια ικανή μερίδα της κοινωνίας και κυριότερα του εκλογικού σώματος προς αυτήν και να τραβήξει την προσοχή τους από όσα προτείνουν είτε τα κόμματα της συγκυβέρνησης, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο μεσαίος χώρος, όπως αυτός παραδοσιακά περιγράφεται από τη λεγόμενη «κεντροαριστερά» είτε έχει συνθλιβεί, είτε συστεγάζεται σήμερα με άλλες, περισσότερο ακραίες πολιτικές φωνές.

Η ανασυγκρότησή του, όσο επιθυμητή κι αν είναι από μια μερίδα σημερινών ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, δεν προβλέπεται να είναι επιτυχής εάν δεν συνοδεύεται και από έναν τρόπο κάλυψης των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας και βεβαίως από όραμα.

Σε μια εποχή όμως στην οποία οι ακραίες φωνές και ο λαϊκισμός κυριαρχούν, δύσκολα θα βρεθεί φιλόξενος χώρος είτε για μετριοπάθεια, είτε για την επικράτηση της κοινής λογικής.

Εκτός, κι αν ζούμε τον παραδοσιακό δικομματισμό σε μια άλλη, περισσότερο ακραία, εκδοχή του…