Χαλαρώνοντας τον βρόχο στην οικονομία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε για να καταναλώσεις, είτε για να επενδύσεις χρειάζεσαι χρήματα.

Όταν το διαθέσιμο εισόδημα και το αποταμίευμα είναι περιορισμένα, ενώ η πιστωτική επέκταση παραμένει ανύπαρκτη έως αρνητική, ούτε η κατανάλωση αλλά ούτε και οι επενδύσεις μπορούν προφανώς να είναι αξιόλογες βάσει εγχώριων πόρων.

Υπό το πρίσμα αυτό, η χθεσινή εξαγγελία του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά ότι η υπέρβαση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, για δεύτερο συνεχόμενο έτος το 2014, θα οδηγήσει σε μείωση των φορολογικών βαρών μπορεί να θεωρηθεί μάννα εξ ουρανού, για μια ήδη υπερφορολογημένη και ασθμαίνουσα οικονομία, όπως η ελληνική.

Όσο εύηχη όμως κι αν είναι η εξαγγελία περί μείωσης των φορολογικών βαρών, η υλοποίησή της προϋποθέτει, πρώτον, την υπέρβαση ενός ήδη φιλόδοξου στόχου περί πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 2,8 δισ. ευρώ το 2014 και, δεύτερον, την εξασφάλιση οικονομικών συνθηκών που θα επιτρέψουν σε αυτήν την ήδη ασθμαίνουσα οικονομία να προσφέρει περισσότερα φοροέσοδα στον προϋπολογισμό.

Κάτι σαν το αβγό και την κότα...

Η άλλη παράμετρος της εξίσωσης για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, οι δαπάνες, είναι ήδη δεδομένη στον προϋπολογισμό 2014, και άρα γνωστή, με μόνη την εξαίρεση ενδεχόμενου εκτροχιασμού της, βάσει δικαστικών αποφάσεων, όπως η πρόσφατη του ΣτΕ περί αντισυνταγματικότητας στις αναδρομικές μειώσεις των μισθολογίων των ενστόλων, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιθανή αύξησή τους...

Υπό αυτό το πρίσμα, η εξαγγελία του φίλτατου κ. Σαμαρά εδράζεται, κυρίως, στη βελτίωση των συνθηκών μιας οικονομίας για την οποία ο προϋπολογισμός προβλέπει ύφεση της τάξης του 4% το 2013 και μόνον οριακή ανάπτυξη 0,4% για εφέτος.

Το πώς θα υλοποιηθεί αυτό το «θαύμα» δεν είναι ακριβώς ορατό.

Αυτό που είναι όμως σαφές αφορά στους τρόπους με τους οποίους η ίδια η κυβέρνηση θα μπορούσε να επισπεύσει την αναπτυξιακή διαδικασία και την έξοδο της χώρας από την κρίση μια ώρα αρχύτερα...

Αν υπάρχει σήμερα ένας βρόχος στην ελληνική οικονομία, αυτός αφορά πρωτίστως στη ρευστότητά της, η οποία εκμηδενίζεται εξαιτίας της υπερφορολόγησης και οδηγεί την επιχειρηματική κοινότητα σε βέβαιη καταστροφή.

Ο αριθμός των επιχειρήσεων με ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο τριπλασιάστηκε μέσα σε μία και μόνο χρονιά, από 150.000 ΑΦΜ στο τέλος του 2012 σε 450.000 ΑΦΜ στο τέλος του 2013, και αντικατοπτρίζει την τραγική πραγματικότητα με την οποία είναι αντιμέτωπη σήμερα η επιχειρηματική κοινότητα.

Εάν έστω και ένα τμήμα των επιχειρήσεων αυτών προστεθεί στον ήδη μακρύ κατάλογο των ήδη πτωχευμένων εταιριών της χώρας μας, από πού θα εξασφαλίσει την πολυπόθητη ανάπτυξη η οικονομία;

Η διάθεση του 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2013, δηλαδή ποσού της τάξης των 700 εκατ. ευρώ, υπέρ αδυνάμων και αδικηθέντων αποτελεί ασφαλώς μια θεάρεστη εξέλιξη, η οποία αφενός θα ανακουφίσει τον πόνο που νιώθει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας και αφετέρου θα αναπτερώσει τις ελπίδες της κυβέρνησης -και ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας- για πολιτική σταθερότητα.

Ελάχιστα όμως θα προσφέρει για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας, ακόμη και εάν προσμετρηθούν οι πολλαπλασιαστικές ιδιότητες που θα έχουν τα χρήματα αυτά όταν θα φτάσουν στην κατανάλωση...

Αντίθετα, πολύ μεγαλύτερο όφελος για την οικονομική δραστηριότητα αλλά και για την ίδια την κοινωνία θα είχε μια ταχύτερη αποκλιμάκωση των φορολογικών βαρών, καθώς θα αποτελούσε μια πραγματική ανάσα ρευστότητας.

Τώρα, αν τα κουκιά δεν βγαίνουν, τον δρόμο τον γνωρίζει καλά το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και δεν είναι άλλος από τη μείωση των δαπανών.

Ο προϋπολογισμός μπορεί να οδηγηθεί σε πρωτογενές πλεόνασμα και έτσι...