Ο αθάνατος ελληνικός... αραμπάς!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η κατάργηση των «επικυρωμένων αντιγράφων» και η υποκατάστασή τους με απλές, ευανάγνωστες φωτοτυπίες, κατά τις συναλλαγές των πολιτών ή των επιχειρήσεων με το δημόσιο, αποτελεί ασφαλώς μια καλοδεχούμενη εξέλιξη.

Όπως μας είπε ο φίλτατος Κ. Μητσοτάκης, η Ελλάδα γλυτώνει έτσι από 35 εκατομμύρια επικυρώσεις αντιγράφων ετησίως, η διεκπεραίωση κάθε μιας εκ των οποίων απαιτούσε περίπου τρία πρώτα λεπτά της ώρας ή αθροιστικά 1,75 εκατ. ανθρωποημέρες σε ετήσια βάση.

Υπό το πρίσμα αυτό, ακόμη κι αν ανοίγεται διάπλατα μία μόνον μισάνοιχτη έως τώρα πόρτα στις κάθε είδους πλαστογραφίες, θα αναφωνήσουμε «ζήτω, επιτέλους κάτι έγινε!».

Όμως φτάνει αυτό;

Σε μια εποχή όπου το μεγαλύτερο τμήμα του λοιπού πολιτισμένου κόσμου έχει εγκαταλείψει οριστικά τη διακίνηση εγγράφων σε χαρτί και επαφίεται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στις ηλεκτρονικές συναλλαγές, εμείς κατορθώσαμε να καταργήσουμε τις επικυρωμένες φωτοτυπίες…

Θα πείτε, κάτι είναι κι αυτό.

Ίσως, όμως, όταν αποδεδειγμένα η δημόσια διοίκηση και η γραφειοκρατία που τη συνοδεύει προβάλλουν μεταξύ των μεγαλυτέρων εμποδίων στην καθημερινότητα των πολιτών και των επιχειρήσεων, η εξέλιξη αυτή, δηλαδή η κατάργηση της ανάγκης επικύρωσης ενός εγγράφου, που ούτως ή άλλως υποβάλλεται με φυσική παρουσία, συνιστά ομολογία ήττας.

Μόλις πρόσφατα δεν μας ενημέρωσε ο επίσης φίλτατος Κ. Χατζηδάκης ότι ο ΟΟΣΑ έκανε ολόκληρη μελέτη η οποία εξετάζει μεταξύ άλλων και τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης;

Δεν μας διαβεβαίωσε ο κ. Χατζηδάκης ότι θα θεσμοθετηθούν μέτρα που θα αντιστοιχούν στο 80% των προτάσεων του διεθνούς οργανισμού (γιατί όχι και το υπόλοιπο 20%, άραγε);

Τι έγινε και μας έπιασε η πρεμούρα με την κατάργηση του επικυρωμένου αντιγράφου και έπρεπε κατά τρόπο αποσπασματικό να προωθηθεί άμεσα το μέτρο αυτό;

Η συνολική προσέγγιση επί του ζητήματος της γραφειοκρατίας τι απέγινε, άραγε;

Η απουσία όρων υγιούς ανταγωνισμού, η γραφειοκρατία και η απουσία ρευστότητας δεν είναι τα τρία κακά της μοίρας μας και της ελληνικής επιχειρηματικότητας;

Αν δεν αρθούν ή τουλάχιστον δεν παρακαμφθούν αυτά τα θεμελιώδη εμπόδια, πώς θα οδηγηθεί η χώρα μια ώρα αρχύτερα στην οδό της ανάκαμψης;

Με τα τρία βασικά κεφάλαια του νομοσχεδίου που κατέθεσε προ διημέρου το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης να αφορούν τρία εντελώς διαφορετικά ζητήματα, α) τις καταργήσεις 21 φορέων του Δημοσίου (μόνον αυτούς δεν χρειαζόμαστε;), β) την κατάργηση του επικυρωμένου αντιγράφου και γ) την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, τι είδους μήνυμα στέλνει η κυβέρνηση εγχωρίως αλλά και στο εξωτερικό σχετικά με τις προθέσεις της για τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα και την εξάλειψη της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα;

Πώς περιμένουν άμεσες ξένες επενδύσεις με ειδήσεις όπως αυτή;

Δεν το καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι ότι δίνουν μια εικόνα που, αν μη τι άλλο, εμφανίζεται ως πλημμελής;

Δυστυχώς, φίλτατοι, πρόκειται για ακόμη μία φορά, για την περίφημη μάχη του αυτονόητου.

Μια μάχη την οποία, κατά τα φαινόμενα, η χώρα μας εμφανίζεται διατεθειμένη να δώσει  είτε πλημμελώς, είτε καθόλου.

Μια μάχη η οποία σκοντάφτει, για παράδειγμα, στη μαζική απόλυση των εργαζομένων στα ΝΠΙΔ που καταργούνται μέσω του νομοσχεδίου αυτού, ανεξαρτήτως των προσόντων τους και του αν διορίστηκαν μέσω ΑΣΕΠ, αλλά στη μετακίνηση βάσει των προβλέψεων της «διαθεσιμότητας» όσων απασχολούνται σε ΝΠΔΔ που καταργούνται.

Έτσι, απολύονται υπάλληλοι με διδακτορικούς τίτλους, για να «μετακινηθούν» άλλοι, με γνώσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης…

Αυτή, όμως, δεν είναι η μάχη του αυτονόητου, αλλά του αδιανόητου…