Τυφλή, αλλά όχι αβοήθητη η Δικαιοσύνη…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο κι αν η Δικαιοσύνη εμφανίζεται σήμερα να βάλλεται με αφορμή χειρισμούς της σε μια σειρά ζητημάτων, δεν παύει να είναι το ύστατο καταφύγιο στο οποίο προστρέχει ο πολίτης για να βρει το δίκιο του και σύσσωμη η κοινωνία για την εμπέδωση του κράτους και του αισθήματος δικαίου.

Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, πάσχει.

Νοσεί από σειρά ετών αλλά και εσχάτως, εμφανίζοντας σημαντικές καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, που ενίοτε φθάνουν μέχρι και τον βαθμό της αρνησιδικίας.

Τα πολύχρονα προβλήματά του, δε, έγιναν οξύτερα εξαιτίας των μαζικών αποχωρήσεων δικαστικών λειτουργών, λόγω μνημονίου, της απουσίας εκσυγχρονισμού στον τρόπο λειτουργίας του, καθώς και της σώρευσης εκκρεμών υποθέσεων, που πάντα σημειώνεται όταν τα λεφτά είναι λίγα και η γκρίνια μεγαλώνει...

Οι υποθέσεις σωρεύονται, οι δικαστικοί λειτουργοί ασφυκτιούν και μια ήδη εγγενώς προβληματική διαδικασία επιδεινώνεται.

Στα χέρια του θεσμού της Δικαιοσύνης, ωστόσο, βρίσκεται σήμερα ένα μεγάλο τμήμα της απάντησης στο ερώτημα «πού οδεύει η χώρα μας;».

Εάν δεν καταστεί απολύτως σαφές προς τους πάντες ότι η Ελλάδα είναι κράτος Δικαίου, πώς θα αποκατασταθεί και το τρωθέν κοινό περί δικαίου αίσθημα;

Πώς θα νιώσει ο κόσμος ότι ζει σε έναν τόπο που αφενός μπορεί να βρει το δίκιο και αφετέρου οι κλέφτες και οι λωποδύτες τιμωρούνται;

Το μεγάλο απόστημα που χρόνια συνόδευε την ελληνική κοινωνία και ακούει στο όνομα διαφθορά και πελατειακό κράτος σήμερα εμφανίζεται να σπάει.

Υποθέσεις διαφθοράς που αφορούν παθητική ή ενεργητική δωροδοκία, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στα νοσοκομεία, στους αμυντικούς εξοπλισμούς, στις τράπεζες, στη λειτουργία του κράτους και σε τόσους άλλους τομείς, είναι σήμερα ανοικτές και διερευνώνται από τη Δικαιοσύνη.

Αυτή η διαδικασία δεν πρέπει να χρονίσει. Αντίθετα, οφείλει να είναι ταχεία και αποτελεσματική, σεβόμενη πάντα τις θεμελιώδεις αξίες που διέπουν τη λειτουργία της Δικαιοσύνης.

Η εκτελεστική εξουσία οφείλει να σταθεί αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια της δικαστικής.

Εάν δικαστικοί λειτουργοί φοβούνται να κάνουν τη δουλειά τους, εξαιτίας απειλών ή επιθέσεων, δείγματα των οποίων έχουμε ήδη δει, η Πολιτεία οφείλει να τους παράσχει την απαραίτητη προστασία και να εξαλείψει τις ανησυχίες τους.

Είναι αδιανόητο για οποιαδήποτε ευνομούμενη Πολιτεία οι άνθρωποι οι οποίοι είναι ταγμένοι, ως εκ του θεσμικού τους ρόλου, να απονέμουν δικαιοσύνη να ζουν σε συνθήκες φόβου για τη σωματική ακεραιότητα των ιδίων ή των οικογενειών τους.

Πώς θα διαλευκάνουν οι άνθρωποι αυτοί υποθέσεις τρομοκρατίας ή διαφθοράς στις οποίες εμπλέκονται μεγαλοσχήμονες αν νιώθουν ότι τίθεται εν αμφιβόλω η προσωπική τους ασφάλεια από τη διαδικασία αυτή;

Πώς θα επεκτείνουν την έρευνά τους στη διερεύνηση υποθέσεων που ακόμη εκκρεμούν και σχετίζονται με την πολιτική, επιχειρηματική ή ευρύτερη ζωή του τόπου;

Φίλτατοι, κακά τα ψέματα.

Η απονομή δικαιοσύνης για οποιοδήποτε κράτος επιθυμεί να χαρακτηρίζεται ευνομούμενο είναι αυτονόητη. Για λόγους που είναι γνωστοί, στη χώρα μας αυτό το «αυτονόητο» κατέστη επί σειρά ετών ζητούμενο.

Αν σήμερα, που η Ελλάδα έχει εμφανίσει τα πρώτα αχνά σημάδια εξόδου της από την κρίση, δεν τονωθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα μέσω της ουσιαστικής αναβάθμισης του ρόλου της Δικαιοσύνης και του έργου που αυτή επιτελεί για τη διασφάλιση του κράτους Δικαίου, τότε γιατί να αναπτερωθούν και οι ελπίδες των πολιτών, του καθενός από εμάς, για ένα διαυγέστερο και καλύτερο αύριο;