Γερμανικός τσαμπουκάς και στο βάθος… χρέος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συνέντευξη Βενιζέλου στην κυριακάτικη έκδοση της Frankfurter Algemeine Zeitung (Sonntagszeitung) δεν βοήθησε τα πράγματα. Αντίθετα άνοιξε, κατά τρόπο μάλλον άκομψο, μια συζήτηση που οι φίλτατοι Γερμανοί προσπαθούν επί μήνες να κρύψουν κάτω από το χαλί…

Αυτήν του ελληνικού χρέους.

Τον Νοέμβριο του 2012, το Eurogroup αποφάσισε συγκεκριμένα πράγματα. Ήτοι την προώθηση ενός προγράμματος το οποίο προέβλεπε τη μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους στο 124% του ΑΕΠ έως το 2020 και κάτω του 110% έως το 2022.

Έδωσε, έτσι, το «πράσινο φως» για την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο έτη αλλά και για τη δρομολόγηση, υπό προϋποθέσεις, νέων παρεμβάσεων με στόχο την ενίσχυση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους.

Σύμφωνα με την Ελλάδα, οι προϋποθέσεις αυτές συντρέχουν. Με βάση όσους κρατούν τα ηνία της Ευρώπης, δηλαδή τους Γερμανούς -γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;-, όχι ακριβώς…

Ακριβέστερα, επιμένουν να κοιτούν αλλού και να παραπέμπουν στα στοιχεία που θα εκδώσει η Eurostat τον Απρίλιο, όταν οι φίλτατοι κ. Σαμαράς και Στουρνάρας μιλούν για επιτυχία δίχως προηγούμενο στα ευρωπαϊκά χρονικά, αναφερόμενοι στην εξασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος, και μάλιστα νωρίτερα του αναμενομένου.

Συγκεκριμένα, όπως θύμισε πρόσφατα ο κ. Στουρνάρας, το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης μειώθηκε από 15,6% το 2009 στο 2,2% του ΑΕΠ το 2013 και δημιουργήθηκε για πρώτη φορά, εντός της τελευταίας δεκαετίας, πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 0,4% του ΑΕΠ το 2013, από πρωτογενές έλλειμμα 10,4% του ΑΕΠ το 2009.

Πρόκειται, όπως υποστήριξε ο ίδιος σε σχετική επιστολή του προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για προσαρμογή που είναι η μεγαλύτερη και ταχύτερη που έχει ποτέ επιτευχθεί από κράτος-μέλος του ΟΟΣΑ.

Αρκεί, όμως, ώστε να καταστεί το χρέος βιώσιμο; Η απάντηση είναι όχι.

Το ελληνικό πρόγραμμα εξακολουθεί να έχει ένα χρηματοδοτικό κενό, το ύψος του οποίου, αν και εκτιμάται περί τα 8-10 δισ. ευρώ για την περίοδο 2014-2015, παραμένει αντικείμενο συζήτησης, καθιστώντας επιτακτικό το άνοιγμα της κουβέντας για τη βιωσιμότητά του.

Η Αθήνα εμφανίζεται να μην επιδιώκει «κούρεμα» με τη συμμετοχή του λεγόμενου δημόσιου τομέα, αφού το χρέος κρατούν πλέον, κυρίως, τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, αλλά επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του και βελτίωση των επιτοκιακών του όρων.

Το Βερολίνο, με εξαίρεση τον φίλτατο Β. Σόιμπλε, που ήδη μιλά για νέο δάνειο αυτής της τάξης μεγέθους, τηρεί σιγή ιχθύος και παραπέμπει στην έκθεση της τρόικας και στα στοιχεία της Eurostat τον Απρίλιο, κερδίζοντας χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές... 

Έτσι, όταν την Κυριακή ο φίλτατος κ. Βενιζέλος ανοίγει μια κρίσιμη συζήτηση μιλώντας σε μια ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα για το ενδεχόμενο ύπαρξης απειλής για τον Γερμανό φορολογούμενο σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όχι μόνον χαλάει τη γερμανική πολιτική «μανέστρα», αλλά κόβει και την όρεξη οποιουδήποτε σκεφτόταν να βάλει τα λεφτά του σε ελληνικά ομόλογα εφέτος, όπως θα ήθελε ο κ. Στουρνάρας…

Γιατί, λοιπόν, να μη βγει το Spiegel την αμέσως επόμενη ημέρα με τίτλο «ο κατά φαντασίαν θεραπευμένος» αναφερόμενο στον κ. Σαμαρά; Γιατί να μη χαρακτηρίσει την Ελλάδα «αποτυχημένο κράτος» (failed state) και να την εξισώσει με το Αφγανιστάν και το Πακιστάν;

Αν στην πολιτική ισχύει το αξίωμα ότι ορισμένα πράγματα γίνονται, αλλά δεν λέγονται, και κάποια λέγονται, αλλά δε γίνονται, τότε στις αγορές ισχύει πολύ περισσότερο.

Όταν, δε, πολιτική και αγορές μπλέξουν, τότε…