Στα κάγκελα για μια χούφτα ευρώ…

Φίλτατοι, καλημέρα και καλή χρονιά!

Όσο «θεάρεστη» κι αν είναι η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό, αφού αντικατοπτρίζει το «νοικοκύρεμά» του, οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι, εξ’ ορισμού, σημαίνει ένα πράγμα: το κράτος μας παίρνει περισσότερα από όσα μας δίνει.

Παίρνει, δηλαδή, από τον κάθε φορολογούμενο πολίτη και από την οικονομία συνολικά, περισσότερα από όσα προσφέρει.

Η ισοσκέλιση λειτουργικών εσόδων και δαπανών, κι ακόμη περισσότερο η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, μπορεί να σημαίνει τον τερματισμό της σπατάλης και της φαυλότητας που χαρακτήριζε επί δεκαετίες τα δημόσια οικονομικά και να είναι ως αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού μια κρίσιμη και απαραίτητη συνθήκη για την πάλαι ποτέ ελλειμματική μας  χώρα, όμως το «δια ταύτα» δεν αλλάζει.

Μας παίρνουν πολλά και για την ακρίβεια μας παίρνουν περισσότερα από όσα χρειάζονται.

Μας τα παίρνουν, δε, σε συνθήκες υπερφορολόγησης και ανέχειας για μια τεράστια μερίδα του πληθυσμού της χώρας, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζεται στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό ΑΦΜ με ληξιπρόθεσμες οφειλές αλλά και στη διαρκή μεγέθυνση, με ρυθμό της τάξης του ενός δισ. ευρώ μηνιαίως,  του απολύτου χρηματικού μεγέθους των ληξιπρόθεσμων οφειλών, που πλέον ανέρχονται σε 61,4 δισ. ευρώ.

Όλα αυτά, δε, υπό την απειλή κατασχέσεων και πλειστηριασμών, οι οποίοι ουδέποτε τερματίστηκαν σε ότι αφορά στα χρέη προς το Δημόσιο, αλλά και με δυσθεώρητα πρόστιμα και προσαυξήσεις που υπερβαίνουν ακόμη και τα ακριβότερα επιτόκια πιστωτικών καρτών.

Τι κι αν οι ουρές στις εφορίες ξεκινούσαν τις τελευταίες ημέρες του έτους από τα ξημερώματα για την κατάθεση πινακίδων ΙΧ και μοτοσυκλετών, καταδεικνύοντας την ανέχεια των πολιτών;  

Τι κι αν πολλοί δεν πρόλαβαν καν να τις καταθέσουν ; Ούτε μια ημέρα παράταση δόθηκε και πλέον αυτοί οι άνθρωποι θα χρεωθούν όχι μόνον με τα τέλη κυκλοφορίας αλλά και με το ισόποσο πρόστιμο, έχουν - δεν έχουν να το δώσουν…

Ας αφήσουμε, δε, τον χθεσινό τραγέλαφο…

Αντίστοιχα, είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κανείς ότι στην Ελλάδα δεν συντρέχουν συνθήκες υπερφορολόγησης όταν μέσα σε μια και μόνη χρονιά έγιναν απαιτητοί τέσσερις διαφορετικοί φόροι επί των ακινήτων, επιπροσθέτως της φορολογίας εισοδήματος, των τελών αλληλεγγύης ή των οποιονδήποτε άλλων φόρων και χαρατσιών που μας έχουν φορτώσει για την επίτευξη αυτού του πρωτογενούς πλεονάσματος;

Μπορεί η εξασφάλιση του πλεονάσματος αυτού να αποτελεί όντως θετική εξέλιξη για τα δημόσια οικονομικά, όμως σημειώνεται ενώ, πρώτον, η φοροδιαφυγή παραμένει ακόμη μια τερατώδης ανοικτή πληγή και δεύτερον, το κράτος εμφανίζει ακόμη ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τον ιδιωτικό τομέα της τάξης των 6 δισ. ευρώ…

Αν είχαν φροντίσει να πληρώσουν αυτά τα «χρωστούμενα», μεγάλο τμήμα των οποίων δημιουργήθηκε εφέτος και άρα εντάσσεται στη «χρήση»,  τι είδους πλεόνασμα θα εμφάνιζε ο προϋπολογισμός;

Ας μην γελιόμαστε, φίλτατοι.

Μπορεί με την χορήγηση του 70% αυτού του  πρωτογενούς πλεονάσματος στους πλέον αδύναμους, με τη μία ή την άλλη μορφή, να θεωρεί η κυβέρνηση ότι μπορεί να καταπραΰνει ένα τμήμα του πόνου που δημιουργεί η υπερφορολόγηση, όμως η αλήθεια παραμένει μια: όσο μας τα παίρνουν τόσο χοντρά, άσπρη μέρα αυτός ο τόπος δεν πρόκειται να δει.

Η ανάπτυξη έρχεται μόνον με  λεφτά.

Όταν, δε, αυτά τα λεφτά από τη μία δεν τα δίνουν οι τράπεζες, επειδή τις κατάντησαν όπως τις κατάντησαν ελέω PSI και κρίσης, και από την άλλη τα παίρνει το κράτος που αρνείται να περιορίσει ακόμη περισσότερο τις δαπάνες του, τότε έξοδο από τη βαθειά κρίση και την ύφεση να μην περιμένετε γρήγορα…

Και βεβαίως να μην περιμένετε έξοδο από αυτήν την κρίση, αν κρατήσουν τα ηνία αυτού του τόπου άνθρωποι που πρεσβεύουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ότι «λεφτά υπάρχουν».

Ακόμη κι υπάρχουν, όσο το κράτος δεν περιορίζει τις δαπάνες του, θα μας τα παίρνουν είτε αυτοί, είτε οι άλλοι, με τον πλέον βάναυσο τρόπο κόβοντας έτσι κάθε ελπίδα ανάπτυξης από αυτόν τον τόπο…