Με μερεμέτια κάθαρση δεν γίνεται

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επικείμενη κατάργηση των ατελειών και των προνομίων εν ενεργεία ή συνταξιούχων βουλευτών, οι οποίοι διαπράττουν αδικήματα μείζονος κοινωνικής απαξίας, αποτελεί σαφώς ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση.

Είναι αδιανόητο να επιβραβεύονται με προνόμια άνθρωποι που προκαλούν τόσο βάναυσα το κοινωνικό αίσθημα και εισπράττουν τη χλεύη και την αποστροφή των πολιτών.

Ωστόσο, το βήμα αυτό θα παραμείνει μετέωρο ενόσω ο πολιτικός κόσμος της χώρας αισθάνεται ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο, λόγω όχι μόνον της ασυλίας της οποίας απολαμβάνουν όσοι κατέχουν τη βουλευτική ιδιότητα, αλλά κυριότερα, και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, που διαχωρίζει τους πολίτες σε παιδιά ανώτερων και κατώτερων θεών.

Όσο θεάρεστη κι αν είναι η χθεσινή απόφαση του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά να ζητήσει από τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου την προώθηση της παραπάνω ρύθμισης, αυτή δεν αποτελεί παρά «μερεμέτι», ενώ στην πραγματικότητα χρειάζεται ριζική ανακαίνιση το οικοδόμημα επί του οποίου εδράζεται σήμερα ο πολιτικός κόσμος της χώρας.

Την ίδια ώρα που ο κ. Σαμαράς λάμβανε την απόφαση αυτή, με αφορμή την κορυφαία επιπολαιότητα που επέδειξε ο κ. Μ. Λιάπης, στη Βουλή απορρίπτονταν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής αναφορικά με την πολυσυζητημένη και πολύχρονη υπόθεση των υποβρυχίων.

Δίχως να υπεισέλθουμε ούτε προς στιγμήν στην ουσία της υπόθεσης αυτής, το μόνο που οφείλουμε να σημειώσουμε είναι ότι η πρόταση για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για τη διερεύνησή της απορρίφθηκε στη βάση κυρίως πολιτικών κριτηρίων, που στόχο είχαν τη διαφύλαξη της κυβερνητικής συνοχής και της σταθερότητας του τόπου.

Αν και επρόκειτο περί μιας ορθής πολιτικής κίνησης, έγινε στον βωμό της δυνατότητας να κριθεί αυτή η υπόθεση και σε ό,τι αφορά την ενδεχόμενη εμπλοκή πολιτικών προσώπων σε αυτήν.

Για ακόμη μία φορά καταδείχθηκε ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών αποτελεί μια κατάφορη παραβίαση των θεμελίων επί των οποίων οφείλει να εδράζεται οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία: του διαχωρισμού των εξουσιών.

Οι πολιτικοί δεν μπορούν να δικάζουν πολιτικούς. Γι' αυτήν τη δουλειά υπάρχουν οι δικαστές. Τελεία και παύλα.

Όσο οι δύο  αυτοί διακριτοί ρόλοι «μπλέκουν», τόσο θα ενισχύεται το νέφος αδιαφάνειας που συχνά περικλείει την πολιτική ζωή του τόπου και τόσο θα παρέχεται έδαφος στείρας σκανδαλολογίας, οδηγώντας σε περαιτέρω απαξία τον πολιτικό κόσμο.

Στη μετά κρίση εποχή φαινόμενα όπως αυτά οφείλουν να μην υπάρχουν.

Αν σήμερα οδηγείται ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος στα πολιτικά άκρα, τούτο οφείλεται και στο αίσθημα απαξίας που τρέφει έναντι μετριοπαθέστερων δυνάμεων του πολιτικού φάσματος.

Ένα αίσθημα το οποίο καλλιεργήθηκε επί σειρά ετών εξαιτίας της διττής ασυλίας που απολαμβάνουν τα πολιτικά πρόσωπα.

Όταν γνωρίζεις ότι τελείς σε καθεστώς ιδιότυπης ασυλίας και ότι η όποια τυχόν υπόθεσή σου θα κριθεί με γνώμονα όχι την ουσία της, αλλά βάσει πολιτικών κριτηρίων τότε νιώθεις πως βρίσκεσαι στο απυρόβλητο. Υπό μιαν έννοια, ότι είσαι υπεράνω του νόμου.

Εάν ο φίλτατος κ. Σαμαράς κρίνει ότι αδικήματα μείζονος κοινωνικής απαξίας επισύρουν, πέραν των ποινικών ευθυνών τους, και έκπτωση από βουλευτικά προνόμια, γιατί δεν διευρύνει τη συλλογιστική αυτή σε ολόκληρο το φάσμα της εμπλοκής πολιτικών προσώπων σε ποινικές υποθέσεις;

Αν μη τι άλλο, θα καθιστούσε έτσι ψευδαίσθηση το αίσθημα μερίδας του πολιτικού κόσμου ότι είναι όντως παιδί ενός ανώτερου θεού…