Χρεοκοπήσαμε και μυαλό δεν βάλαμε

Μετά από έξι χρόνια πρωτοφανούς ύφεσης και ανεργίας, πόσο πρόθυμοι είμαστε, ως χώρα, ως κοινωνία ή και ο καθένας από εμάς, να θέσουμε έναν φραγμό στα αίτια της κρίσης;

Πόσο πρόθυμοι είμαστε να απεκδυθούμε των αμαρτιών του παρελθόντος, ώστε να αποτρέψουμε το ενδεχόμενο επανάληψης όσων αποτρόπαιων βιώνουμε σήμερα;

Όσοι κράτησαν τα ηνία της χώρας αυτής στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, εμφανίστηκαν απρόθυμοι να αποδομήσουν το κράτος των πελατειακών σχέσεων και της αδιαφάνειας, το οποίο φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή μας κατάντια.

Πόσοι επίορκοι ή κοπανατζήδες, για παράδειγμα, βρέθηκαν κατά το διάστημα αυτό εκτός Δημοσίου; Κατά πόσο εκσυγχρονίστηκε ή βελτιώθηκε ο τρόπος λειτουργίας αυτού του κράτους, ώστε να γίνει αποτελεσματικότερος και λιγότερο σπάταλος;

Ας μην ξεχνάμε, ότι από τη χρεοκοπία του κράτους και τον πλήρη εκτροχιασμό των δημοσίων οικονομικών ξετυλίχθηκε το κουβάρι των επιπτώσεων για την υπόλοιπη οικονομία.

Αντίθετα, οι κυβερνήσεις των ετών του μνημονίου στηρίχθηκαν στην υπερφορολόγηση και τις οριζόντιες περικοπές, δίχως αξιολόγηση ή κατάργηση ανενεργών φορέων, ώστε να καλύψουν τόσο τις ανάγκες συντήρησης αυτού του υπερτροφικού και σπάταλου κράτους, όσο και τη δική τους αδυναμία να πατάξουν τη φοροδιαφυγή.

Η λογική του «τόσα μου λείπουν και τόσα σου παίρνω», παραμένει κυρίαρχη στα δημόσια οικονομικά, με λαμπρό παράδειγμα τον διαβόητο νόμο περί ακινήτων, βάσει του οποίου αν και θα βεβαιωθούν φόροι ύψους 3,25 δισ. ευρώ, τελικά θα εισπραχθούν 2,65 δισ. ευρώ, αφού το κράτος παραδέχεται ότι από ένα τμήμα της κοινωνίας «δεν θα τα πάρει» και έτσι τα γυρεύει από όσους μπορεί, αδιαφορώντας φυσικά για τις συνέπειες...

Όπως αδιαφορεί και για τη χρήση αντικειμενικών αξιών που είναι, σαφώς, πλασματικές έναντι των αγοραίων, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι κλέβει συνειδητά τον κάθε ιδιοκτήτη ακινήτου.

Πόσο διαφέρει, όμως, η λογική αυτή, από εκείνη που εφαρμόζουν ακόμη και σήμερα όσοι καταφεύγουν σε πρακτικές φοροδιαφυγής ή αντίστοιχα, όσοι λάμβαναν συντάξεις πεθαμένων συγγενών τους, ή επιδόματα μαϊμού, μέχρι την ώρα της περίφημης απογραφής των ασφαλιστικών ταμείων;

Πόσο διαφέρει αυτή η λογική, από εκείνη για την οποία βρέθηκε πίσω από της φυλακής τα σίδερα ο φίλτατος Α. Τσοχατζόπουλος ή αντίστοιχα, σε μικρότερο βαθμό αλλά με ένα μέτρο αναλογίας, από εκείνη στην οποία στηρίχθηκε ο Μ. Λιάπης, κυκλοφορώντας το πολυτελές αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες;

Ένα –μεγαλύτερο ή μικρότερο- τμήμα της κοινωνίας μας και φυσικά του πολιτικού κόσμου που αυτή αναδεικνύει, εξακολουθεί να πιστεύει ακόμη και σήμερα ότι έχει δικαίωμα στη λαμογιά.

Ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο σε ό,τι αφορά τους νόμους που ισχύουν για τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας.

Ότι αν δεν κλέψει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα φανεί λιγότερο «ευφυής», για να χρησιμοποιήσουμε έναν κόσμιο όρο, έναντι της υπόλοιπης κοινωνίας.

Έτσι, όμως, πέραν του ότι δικαιώνονται οι ισχυρισμοί ενός Έλληνα πρώην πρωθυπουργού έναντι των τότε Ευρωπαίων ομολόγων του, ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα βυθισμένη στη διαφθορά, ελάχιστη ελπίδα έχουμε να διαφύγουμε είτε από τα δεινά της παρούσας κρίσης, είτε από το ενδεχόμενο επανάληψής της.

Η πορεία μας θα στηρίζεται στη λαμογιά και στην εξαπάτηση του ενός προς τον άλλο και της μίας κοινωνικής ομάδας προς την άλλη.

Κι όσο βγει...