Νισάφι πια με την τρόικα…

Ακόμη κι αν όντως το μακιαβελικό θεατράκι που στήθηκε το βράδυ του Σαββάτου με τις ταυτόχρονες ανακοινώσεις της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, περί έλευσης της τρόικας αυτήν την εβδομάδα, αλλά ολοκλήρωσης των συνομιλιών... του χρόνου, αφορούσε στη μη εκπλήρωση σειράς ελληνικών δεσμεύσεων τους τελευταίους μήνες, δεν παύει να αποτελεί μία άκομψη και κακοστημένη ενέργεια εκ μέρους των εταίρων και δανειστών.

Την ίδια ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός αγωνίζεται στο βήμα της Βουλής να πείσει ακόμη και την κυβερνητική πλειοψηφία να εγκρίνει τον προϋπολογισμό, τον πρώτο εδώ και πολλά χρόνια που ελπίζεται ότι θα συνοδευτεί από ανάκαμψη της οικονομίας, δεν του τραβάς το χαλί κάτω από τα πόδια ώστε να περάσεις ένα μήνυμα...

Τι ακριβώς δεν αντιλαμβάνονται αυτοί οι άνθρωποι από τη σημερινή κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα, ώστε να προχωρούν σε τόσο άκομψες και άκαιρες ενέργειες;

Την κοινωνική ένδεια και απόγνωση, το «κώμα» της οικονομίας ή την άνοδο των πολιτικών άκρων;

Αν μη τι άλλο, καταδεικνύουν έτσι ότι τους λείπει τόσο η διορατικότητα όσο και η πραγματιστική σκέψη.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα έχει ανταποκριθεί μόνον σε 60 από τις 135 δεσμεύσεις της στη διάρκεια των τελευταίων μηνών και ότι το γεγονός τούτο αποτρέπει την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης εντός του έτους, όπως θα επιθυμούσε η ελληνική πλευρά εν όψει της επικείμενης ανάληψης της κοινοτικής προεδρίας, νομιμοποιείται η τρόικα να καταφεύγει σε τεχνάσματα της «ύστατης ώρας», στο παρά πέντε της ψήφισης του προϋπολογισμού, ώστε να ασκήσει πολιτική πίεση;

Στη διάρκεια των τελευταίων τριών ετών η τρόικα ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ έχει καταδείξει επανειλημμένως, τόσο με τα διαβόητα λάθη περί πολλαπλασιαστή, όσο και με την εμμονή που επέδειξε για την ταχεία προώθηση μέτρων όπως η διαθεσιμότητα, ακόμη κι αν δεν είχε υπάρξει η κατάλληλη ποιοτική προετοιμασία, ότι μπορεί να κινείται μόνον με τη λογική των αριθμών και ότι ακόμη και εκεί ενίοτε δεν τα πάει καλά...

Ως συνομιλητή της, βέβαια, είχε κατά καιρούς λογιών-λογιών ελληνικές κυβερνήσεις, και έως έναν βαθμό οι εμμονές της είναι κατανοητές.

Όμως, το μόνο που καταφέρνει υπό τις παρούσες συνθήκες είναι να καταδείξει ότι είτε αδυνατεί να κατανοήσει στοιχειωδώς την ελληνική πραγματικότητα είτε ότι έχει άλλες, ανομολόγητες, βλέψεις για την πατρίδα μας.

Πέρυσι, τέτοιο καιρό, σε συνεδρίασή του το Eurogroup ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις έναντι της χώρας μας σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρέος, στον βαθμό που η Ελλάδα θα έβαζε σε τάξη τα δημόσια οικονομικά της.

Εφέτος τον Δεκέμβριο, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, την ίδια ώρα που οι επιτελείς της τρόικας έστελναν τα μηνύματά τους μέσω «τουίτερ» στην Ελλάδα, η Βουλή υπερψήφιζε έναν προϋπολογισμό ο οποίος όχι μόνον είναι ισοσκελισμένος αλλά εμφανίζει και πρωτογενές πλεόνασμα, ανταποκρινόμενος έτσι πλήρως στις σχετικές δεσμεύσεις της χώρας μας έναντι των δανειστών.

Η ώρα, κατά συνέπεια, εκπλήρωσης των δικών τους δεσμεύσεων πλησιάζει, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις ώστε να καταδειχθεί κατά πόσον όλα τα εμπλεκόμενα μέρη σε αυτήν τη συμφωνία είναι προετοιμασμένα να τηρήσουν τον λόγο τους.

Από την πλευρά της Ελλάδας, η αλήθεια είναι ότι η πρόοδος είναι αργή και βασανιστική, σε πολλούς τομείς. Δεν είναι μόνον η επίκληση του ενός προαπαιτούμενου, αυτού των ΕΑΣ, που καταδεικνύει αυτήν την καθυστέρηση, αλλά κυριότερα εκείνη που αφορά στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και το άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων.

Αν θέλουμε να απαλλαγούμε μια και διά παντός από τον βραχνά των ξένων δανειστών και να ανακτήσουμε το τμήμα της εθνικής κυριαρχίας που μας στέρησε η υπαγωγή στο μνημόνιο, δεν έχουμε παρά να κάνουμε τον λόγο μας πράξη.

Δεν θα στερήσουμε, έτσι, μόνον επιχειρηματολογία από τους αμφιβόλων προθέσεων δανειστές μας. Πολύ σημαντικότερο, θα κατορθώσουμε να σταθούμε στα πόδια μας.

Είναι σε θέση να το προσφέρει αυτό στην Ελλάδα η παρούσα κυβέρνηση;