ΑΕΙ: Ο αργός θάνατος του αυτοδιοίκητου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στο άρθρο 16, παράγραφος 5, του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδας, ορίζεται ρητά ότι:

«Η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα παρέχεται αποκλειστικά από πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση».

Τι δικαίωμα, όμως, έχουν στην αυτοδιοίκηση ή εν τέλει στην παροχή μόρφωσης προς τρίτους, νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα κληθούν να επιτελέσουν τον ρόλο των υπεύθυνων πολιτών, όσοι παραβιάζουν τον νόμο;

Το κακόγουστο θέατρο που διαδραματίζεται τις ημέρες αυτές στα πανεπιστήμια και ειδικότερα στο Καποδιστριακό και στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο αφορά τους θεσμούς.

Αφορά τους θεμελιώδεις κανόνες επί των οποίων εδράζεται οποιαδήποτε συντεταγμένη Πολιτεία.

Κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο που το Σύνταγμα ορίζει το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, ορίζει επίσης ότι «όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια», (Άρθρο 16, παρ.1) καθώς και ότι «η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα (Άρθρο 16, παρ.1).

Αν όμως έχουν έτσι τα πράγματα, τότε με ποιο δικαίωμα στερείται η δυνατότητα εγγραφής σε πανεπιστημιακές σχολές από χιλιάδες νέους, οι οποίοι πέτυχαν με κόπο, κόστος και αγωνία να εισαχθούν εφέτος στα ΑΕΙ;

Με ποιο δικαίωμα κρατούνται κλειστά επί σχεδόν έντεκα εβδομάδες, τώρα, δύο από τα σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας;

Απόφοιτοι στερούνται της δυνατότητας εξασφάλισης του περίφημου «χαρτιού», του πτυχίου, που κοπίασαν να αποκτήσουν, χάνοντας έτσι, ενδεχομένως, τόσο τη δυνατότητα εύρεσης απασχόλησης, σε καιρό θυελλώδους ανεργίας, όσο και μετάβασής τους στο εξωτερικό για την τυχόν συνέχιση των σπουδών τους.

Οικογένειες από την περιφέρεια της χώρας υποβάλλονται σε άσκοπα, τελικώς, έξοδα για τη διαβίωση των παιδιών τους στην Αθήνα και χιλιάδες φοιτητές υψώνουν φωνή αγωνίας για την απώλεια τόσο της εξεταστικής περιόδου, όσο και του εξαμήνου.

Μπροστά σε όλα αυτά, το μεν υπουργείο Παιδείας επικαλείται το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων και νίπτει τας χείρας του, οι δε διοικήσεις των ιδρυμάτων είτε υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους, είτε τηρούν στάση ανοχής έναντι της συνεχιζόμενης απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων.

Έτσι, όμως, χάνουν όλοι.

Χάνουν οι φοιτητές, επειδή δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση, χάνουν οι πανεπιστημιακοί, καθώς παρέχουν δικαίωμα αμφισβήτησης της δυνατότητάς τους να διοικήσουν τα του οίκου τους, χάνουν οι ίδιοι οι διοικητικοί υπάλληλοι, καθώς βρίσκονται ήδη στο μικροσκόπιο της Δικαιοσύνης, και εν τέλει χάνει η χώρα και οι θεσμοί της.

Ο Συνταγματικός Νομοθέτης κατοχύρωσε ορισμένα δικαιώματα βάσει ειδικών προβλέψεων, εκ των οποίων η μία δεν μπορεί να υπερισχύσει της άλλης.

Δεν είναι δυνατόν να στέκει αμέριμνη η Πολιτεία επικαλούμενη το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, λέγοντας ότι έχει εξαντλήσει τα ένδικα μέσα που είχε στη διάθεσή της, όταν την ίδια ώρα καταγγέλλει διά στόματος του υπουργού Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλου, εμμέσως πλην σαφώς, την ύπαρξη αδιαφάνειας στα ιδρύματα αυτά, λέγοντας πως στο ΕΚΠΑ σε σύνολο 1.337 διοικητικών υπαλλήλων οι 313 φέρουν το ίδιο επώνυμο… 

Αν εκτιμά ότι όντως υπάρχει αδιαφάνεια, ας κάνει κάτι γι' αυτό.

Εν τέλει, κάποτε, ίσως θα ήταν χρήσιμο σε αυτήν τη χώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι οι κανόνες, είτε με τη μορφή νόμων, είτε -πολύ περισσότερο- όταν καταγράφονται στο Σύνταγμά της, δεν μπορούν να εφαρμόζονται μερικώς ή κατά το δοκούν.

Το δικαίωμα στην απεργία υφίσταται, όμως η τήρηση της νομιμότητας είναι υποχρέωση όλων.

Αντίστοιχα, θα ήταν επίσης χρήσιμο να θυμόμαστε ότι η παιδεία παρέχεται δωρεάν στους Έλληνες σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, όμως γι' αυτήν την παιδεία τελικά κάποιος πληρώνει.

Σε αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος σήμερα φθάνει στα όρια της αξιοπρέπειάς του για να καταβάλλει, μέσω των φόρων, το κόστος αυτής της παιδείας, ποιος θα λογοδοτήσει για την κατασπατάληση του υστερήματός του;

Διότι είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή οι απαντήσεις θα αναζητηθούν.

Τότε, όμως, ενδέχεται να αλλάξουν πολλά…