Τα πικρά μαθήματα μιας κρίσης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το «λουκέτο» στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ή σε όποιο άλλο ΑΕΙ συνεχίζει να έχει κατεβασμένα ρολά δεν αφορά μόνον στον σαφή και άμεσα ορατό κίνδυνο να χαθεί το εξάμηνο για τους φοιτητές ή στην οικονομική και άλλη ζημία που υφίστανται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας εξαιτίας της διακοπής χρηματοδοτούμενων ερευνητικών προγραμμάτων.

Αφορά, κυριότερα, στην ύπαρξη ή μη θεσμών στη χώρα μας.

Την άρνηση, επί σειρά εβδομάδων, των αρμόδιων πρυτανικών αρχών να παραδώσουν στην Πολιτεία τους περίφημους καταλόγους με τους διοικητικούς υπαλλήλους, στο πλαίσιο του μέτρου της διαθεσιμότητας, συνόδευσαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των υπαλλήλων αυτών, οι οποίες, αν και κρίθηκαν παράνομες μόλις την προηγουμένη εβδομάδα, συνεχίζονται με απόφαση που έλαβε χθες η Πανελλήνια Ομοσπονδία τους.

Ταυτόχρονα, σχολές του Πολυτεχνείου και άλλων ιδρυμάτων βρίσκονται υπό κατάληψη από ομάδες φοιτητών ενώ τις πύλες των πανεπιστημίων αυτών «φρουρούν» διοικητικοί υπάλληλοι, ώστε να αποφευχθεί η -τυχόν- επαναλειτουργία τους.

Όλα αυτά, δε, ενώ για ακόμη μία φορά οι πρυτανικές αρχές αρνούνται ή είναι αδύναμες να ασκήσουν το δικαίωμα που τους δίνει ο νόμος και να ζητήσουν την επέμβαση της Αστυνομίας.

Υπό το φως όμως αυτό, γιατί πρέπει άραγε η συζήτηση να περιστρέφεται σχετικά με το αν θα χαθεί ή όχι το εξάμηνο; Στο Πολυτεχνείο, ούτως ή άλλως, τα μαθήματα και οι εξετάσεις που είχαν ήδη προγραμματιστεί για αυτήν την εβδομάδα θυσιάζονται στον βωμό των συνεχιζόμενων κινητοποιήσεων…

Το μόνο ερώτημα που οφείλει να τεθεί υπό τις παρούσες περιστάσεις είναι έως πότε μπορεί μια συντεταγμένη Πολιτεία να ανέχεται την κατάφορη παραβίαση των νόμων της, εκ μέρους οποιουδήποτε, και πολύ περισσότερο εκ μέρους ανθρώπων που η ίδια μισθοδοτεί, με το χρήμα του κάθε φορολογούμενου.

Για όσο διάστημα ανέχεται φαινόμενα όπως αυτά, παύει να πληροί τις πλέον θεμελιώδεις προϋποθέσεις ύπαρξής της, στην ουσία αυτοκαταργούμενη.

Πρόκειται για ακριβώς το ίδιο λάθος που διέπραξαν αλλεπάλληλες κυβερνήσεις, πριν από την παρούσα, οδηγώντας τη χώρα μας στη σημερινή της κατάντια.

Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν ανήκουν ούτε στους διοικητικούς υπαλλήλους, ούτε στους πανεπιστημιακούς, και βεβαίως δεν ανήκουν ούτε σε κάποια ομάδα φοιτητών.

Ανήκουν στον ελληνικό λαό και στον συλλογικό φορέα έκφρασής του, που είναι η Πολιτεία.

Όταν το κράτος επιδεικνύει εξακολουθητικά ανοχή έναντι όσων παραβιάζουν τον νόμο, καταλύει την ίδια την ύπαρξή του και στέλνει μήνυμα ανομίας στην κοινωνία.

Εάν ο φίλτατος κ. Κ. Αρβανιτόπουλος εκτιμά ότι η παρούσα κατάσταση τιμά τόσο το χρήμα που με αιματηρές θυσίες δίνει στο κράτος ο κάθε φορολογούμενος πολίτης όσο και τις αγωνίες νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους αναφορικά με το δικαίωμά τους στη μόρφωση, σφάλλει θεμελιωδώς.

Συνθήκες και περιστάσεις ακριβώς όπως αυτές κατέστησαν τη χώρα μας άντρο αδιαφάνειας και οδήγησαν στον σταδιακό μαρασμό και στη χρεοκοπία της.

Η παιδεία στην Ελλάδα δεν είναι δωρεάν. Κάποιος πληρώνει γι' αυτήν και το χρήμα του γίνεται σκουπίδι όταν πετιέται αλόγιστα, δίχως σεβασμό, είτε σε αυτόν που το καταβάλλει, είτε στον σκοπό για τον οποίο το διέθεσε.

Αν δεν το έχουμε μάθει ακόμη αυτό, μετά από τα κάθε λογής δεινά στα οποία υποβλήθηκε και εξακολουθεί να υποβάλλεται η κοινωνία μας, τότε τι μας δίδαξε αυτή η κρίση; 

Αν όμως δεν μάθαμε τίποτε από την κρίση, τότε γιατί να πιστέψουμε ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτήν;