Γιατί δεν «πέφτει» η Χρυσή Αυγή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν η ενίσχυση των πολιτικών άκρων, που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης στη χώρα μας, σημειώθηκε ως αποτέλεσμα της καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας και της αποστροφής ενός τμήματός της για την αδιαφάνεια της πολιτικής ζωής του τόπου, όσα γίνονται σήμερα μπορούν να αντιστρέψουν αυτήν την τάση;

Με την ανεργία να αγγίζει σχεδόν έναν στους τρεις εκ των εργασιακά ενεργών, την υπερφορολόγηση να κυριαρχεί και την ανάκαμψη να εξακολουθεί να είναι μια απατηλή ελπίδα για το μέλλον, και μάλιστα σε ονομαστικό επίπεδο, το πρώτο εκ των δύο παραπάνω αιτίων εμφανίζεται να παραμένει σε πλήρη ισχύ.

Αντίστοιχα, με την υπόθεση του φίλτατου κ. Α. Τσοχατζόπουλου να έχει μόλις φθάσει σε μια (πρώτη;) κατάληξη και εκείνην του Βατοπεδίου να οδεύει τώρα προς το ακροατήριο για 14 εκ των εμπλεκομένων σε αυτήν, μετά από πολύχρονες διαδικασίες για αμφότερες, δύσκολα δημιουργείται η πεποίθηση περί ιδιαίτερης ταχύτητας στη διαδικασία απονομής Δικαιοσύνης στη χώρα μας…

Ας μην ξεχνάμε, δε, πόσες άλλες υποθέσεις ακόμη εκκρεμούν ενώπιον της Δικαιοσύνης ή δεν έχουν καν ανοίξει…

Αν, όμως, τα κύρια αίτια για την άνοδο των άκρων παραμένουν σε μεγάλο βαθμό σε ισχύ, τότε γιατί να υπάρξει μια τυχόν μετατόπιση τμήματος του εκλογικού σώματος προς κάποιο είδος πολιτικής νηφαλιότητας;

Ας μην ξεχνάμε ότι η εναλλαγή των δύο, πάλαι ποτέ, κομμάτων εξουσίας σε αυτήν στηρίχθηκε σε ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο σύστημα, προφανώς αδιαφανών, πελατειακών σχέσεων, το οποίο σήμερα όχι μόνον δεν μπορεί να συντηρηθεί, αλλά αποδομείται ταχύτατα, λόγω μνημονίου.

Το να «κατέβει από τα κάγκελα» όλος αυτός ο κόσμος προϋποθέτει την ύπαρξη ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και την πεποίθηση ότι όσοι κρατούν τα ηνία του τόπου το πράττουν για το συλλογικό συμφέρον και μόνον.

Υπό το πρίσμα αυτό, είναι κατανοητό και το μάλλον ήπιο «ξεφούσκωμα» που εμφανίζουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Αν πιστέψουμε τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, ένα ακραίο πολιτικό μόρφωμα, η ηγεσία του οποίου είναι υπόδικη και αντιμετωπίζει κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, εξασφαλίζει μόνον οριακά χαμηλότερα ποσοστά εκείνων που του επέτρεψαν να εισέλθει μόλις προ έτους στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Άρα;

Η πολιτική δημοσιονομικής προσαρμογής που ακολουθεί η κυβέρνηση μπορεί να προσφέρει στη χώρα εφέτος ένα ψήγμα πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά επ’ ουδενί δεν μπορεί να θεραπεύσει τα τραύματα που φέρει η ελληνική κοινωνία ως αποτέλεσμα της οικονομικής και της ηθικής χρεοκοπίας της χώρας.

Αν δεν μπορέσει για ακόμη μία φορά να κάνει σχέδια για το μέλλον ο πολίτης της χώρας αυτής και αν δεν νιώσει ότι ο τόπος διέπεται από σταθερότητα, αποφασιστικότητα και βούληση υγιούς βελτίωσής του, πολύ δύσκολα θα αποδομηθούν ή τουλάχιστον θα αποδυναμωθούν οι ακραίοι πολιτικοί σχηματισμοί.

Η αναστήλωση των θεσμών, όμως, είναι κυρίως δουλειά της κυβέρνησης.

Αν δεν υπάρξει επιτάχυνση στη διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης, εξάλειψη της γραφειοκρατίας που εξακολουθεί να διέπει τη λειτουργία της κρατικής μηχανής, πάταξη της αδιαφάνειας και του νεποτισμού, γιατί να «πιστέψει» ξανά ο κόσμος;

Αντίστοιχα, αν δεν κοπεί ο ομφάλιος λώρος της οικονομίας με το κράτος και δεν μπορέσει να ανθήσει η επιχειρηματικότητα, μέσω της αποφασιστικής προώθησης των διαρθρωτικών αλλαγών, γιατί να βάλει κανείς τα λεφτά του σε αυτόν τον τόπο και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας;

Τα αντιλαμβάνονται αυτά τα στοιχειώδη οι κυβερνώντες ή θα συνεχίσουν να διερωτώνται γιατί δεν πέφτουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής;