Κράτος δικαίου και Χρυσή Αυγή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διαδικασία που εξελίσσεται αυτές τις ημέρες στην οδό Ευελπίδων, αναφορικά με τη Χρυσή Αυγή, αφορά στην απονομή δικαιοσύνης.

Η ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος των πολιτών είναι προφανώς σημαντική σε οποιαδήποτε κοινωνία, αλλά σαφώς έπεται της ύπαρξης κράτους δικαίου και τούτο δεν μπορεί να υπάρξει εάν οι λειτουργοί της δικαιοσύνης δεν αφεθούν ανενόχλητοι να ολοκληρώσουν το έργο τους.

Αυτήν τη στιγμή η όλη υπόθεση βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της προδικασίας και ερευνάται από τα όργανα της συντεταγμένης πολιτείας.

Κάποια στιγμή, κατά πάσα βεβαιότητα, θα φθάσει στο ακροατήριο και εν συνεχεία, εάν τούτο απαιτηθεί από τις εμπλεκόμενες πλευρές, θα φθάσει και σε επόμενο βαθμό.

Άρα, προς τι οι κλαυθμοί και οι αλαλαγμοί περί ήττας ή γκάφας τη μια ημέρα και οι πανηγυρισμοί περί δικαίωσης την αμέσως επομένη;

Γιατί να διαγράφουμε μονοκοντυλιά τις πλέον θεμελιώδεις διατάξεις τόσο του Συντάγματος (άρθρο 2) όσο και του διεθνούς δικαίου (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) περί τεκμηρίου αθωότητας;

Την προστασία του κράτους δικαίου δεν τη χρειάζεται μόνον ο «νοικοκύρης» ή ο «ενάρετος», αλλά ο καθένας, και ακριβώς αυτό καλείται σήμερα να επαναβεβαιώσει η συντεταγμένη πολιτεία παρέχοντας το δικαίωμα μιας δίκαιης δίκης σε όποιον κατηγορείται για οτιδήποτε.

Διαμέσου της διαδικασίας αυτής, εξάλλου, δηλαδή της απονομής δικαιοσύνης μέσω μιας δίκαιης δίκης, μπορεί να επαναβεβαιωθεί και η ορθή λειτουργία των θεσμών, και άρα η πίστη προς αυτούς, εδραιώνοντας και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Προς τους ίδιους ακριβώς θεσμούς τους οποίους μάχονται οι οπαδοί των άκρων, υποστηρίζοντας  είτε ότι δεν υπάρχουν, είτε ότι δεν χρειάζονται.

Το αδιαμφισβήτητο μεγαλείο της Δημοκρατίας αφορά τόσο στην επικράτηση της βούλησης της πλειονότητας, όσο και στην προστασία των μειονοτήτων.

Δύο στοιχεία τα οποία ουδέποτε ενστερνίστηκαν οι οπαδοί ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Ας μην γελιόμαστε, φίλτατοι. Προγραφές δεν χρειάζεται σήμερα η χώρα μας, ακριβώς όπως δεν χρειάζεται και «προστάτες», κάθε είδους.

Αντίθετα, αυτό που έχει προφανή ανάγκη η Ελλάδα της κρίσης είναι να καταδείξει για ακόμη μία φορά στην Ιστορία της ότι αποτελεί ένα κράτος πλήρως συντεταγμένο ακόμη και σε συνθήκες αμφισβήτησης των πλέον θεμελιωδών δημοκρατικών αξιών από εκπροσώπους των άκρων.

Στο ανιστόρητο «η χούντα άρχισε το ‘73», η Ελλάδα οφείλει να απαντήσει ότι εκείνο που άρχισε το καλοκαίρι του 1974 στη χώρα μας ήταν η επικράτηση της Δημοκρατίας και η δυνατότητα άσκησης όλων εκείνων των δικαιωμάτων και ελευθεριών που ήταν αδύνατη κατά τη διάρκεια της επταετούς ομηρίας της από τη χούντα των συνταγματαρχών.

Προφανώς στα χρόνια που κύλησαν έκτοτε υπήρξε φαυλότητα, λαϊκισμός, πελατειακές σχέσεις και αδιαφάνεια. Εναπόκειται, όμως, στους θεσμούς και στη βούληση των πολιτών, διαμέσου της προσήκουσας άσκησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων τους, η επούλωση των τραυμάτων του παρελθόντος.

Τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών το εκλογικό σώμα της χώρας μας τις εξέλεξε. Ουδείς άλλος. Και σε αυτό το εκλογικό σώμα εναπόκειται εφεξής η ανάδειξη των καλυτέρων, ώστε να διορθωθούν τα λάθη του παρελθόντος.

Αυτή είναι η Δημοκρατία και αυτοί είναι οι θεσμοί που οφείλει να έχει, ώστε να δικαιώνει την ύπαρξή της.

Όταν, λοιπόν, προτάσσουμε την ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος, θα ήταν τραγικό ατόπημα να ξεχνούμε ότι τούτο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον σε ένα πραγματικό κράτος δικαίου.

Ας το αφήσουμε λοιπόν να κάνει τη δουλειά του, ανενόχλητο, μπας και βρούμε κάποια στιγμή και την άκρη της υπόθεσης αυτής…