Με ασπιρίνες δεν γιατρεύεται το Δημόσιο...

Το νομοσχέδιο για την αναμόρφωση του δημόσιου τομέα, που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα, αποτελεί ένα καλό, πρώτο, βήμα.

Οι περίφημες άδειες για τη χρήση υπολογιστή, που στοιχίζουν στον Έλληνα φορολογούμενο 1,8 εκατ. εργατοώρες ετησίως, όφειλαν να καταργηθούν.

Ο εξορθολογισμός του καθεστώτος χορήγησης αναρρωτικών και εκπαιδευτικών αδειών, που έδιναν το «δικαίωμα στην κοπάνα» με την επίκληση της ασθένειας, ή τη δυνατότητα σε μισθοδοτούμενους υπαλλήλους να απουσιάζουν έως και 3-4 έτη από την εργασία τους για εκπαιδευτικούς λόγους, αντίστοιχα, όφειλε να γίνει.

Η επιτάχυνση της πειθαρχικής διαδικασίας, ώστε το Δημόσιο να μπορεί να απαλλαγεί μια ώρα αρχύτερα από επίορκους και κοπανατζήδες, επίσης είναι ένα εξαιρετικό μέτρο.

Σαφέστατα, όμως, τα μέτρα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν μόνον ένα καλό πρώτο βήμα, υπό το φως της τερατώδους γραφειοκρατίας και της καταφανέστατης αναποτελεσματικότητας που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν σήμερα την ελληνική δημόσια διοίκηση.

Μια διοίκηση η οποία «έμαθε» πόσους υπαλλήλους αριθμεί μόνον ελέω του μνημονίου και των αλλεπάλληλων απογραφών που το συνόδευσαν και η οποία ακόμη αδυνατεί να ανταποκριθεί σε διαδικασίες στοιχειώδους αναδιάρθρωσής της, μέσω μέτρων όπως η διαθεσιμότητα ή η κινητικότητα.

Κακά τα ψέματα, φίλτατοι.

Βήματα γίνονται. Η φορολογική διοίκηση εκσυγχρονίζεται, κενά σε άλλους τομείς του στενού δημόσιου τομέα καλύπτονται ή τουλάχιστον γίνεται προσπάθεια ως προς αυτό, και εν τέλει επιχειρείται να μπει το μαγαζί σε τάξη και να γίνει πράξη το αυτονόητο.

Όμως, το μεγάλο πρόβλημα του δημόσιου τομέα ήταν και παραμένει η αναποτελεσματικότητά του, η γραφειοκρατία που το μαστίζει και η αδιαφάνεια που το συνοδεύει.

Αν σε αυτά προσθέσουμε την ασυλία που προσφέρει ο θεσμός της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και την παντελή απουσία κινήτρων για την αύξηση της παραγωγικότητας των ανθρώπων αυτών, τότε το τελικό αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα φτωχό και ασφαλώς δεν ανταποκρίνεται στα χρήματα που καταβάλλει για τη διατήρηση αυτού του «λευκού ελέφαντα» ο φορολογούμενος πολίτης.

Πρόκειται, δε, για ένα ζήτημα το οποίο δεν αφορά τόσο στο πλήθος των ανθρώπων που απασχολούνται σήμερα στον δημόσιο τομέα, όσο στον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούνται οι υπηρεσίες που προσφέρουν και στο τελικό αποτέλεσμα που παράγουν.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα ήταν μια δημοσιονομικά υγιής χώρα, οι κάτοικοι της οποίας ήταν σε θέση να σηκώσουν το βαρύ φορολογικό φορτίο που συνεπάγεται η λειτουργία ενός υπερμεγέθους δημόσιου τομέα, πώς θα διασφαλιζόταν ότι τα λεφτά τους πιάνουν τόπο;

Βάσει ποιων διαδικασιών και προτύπων ελέγχεται και αξιολογείται η αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων;

Πώς διασφαλίζονται η διαφάνεια και η χρηστή λειτουργία της κάθε δημόσιας υπηρεσίας που διαχειρίζεται τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη, είτε Έλληνα, είτε Ευρωπαίου, εάν αυτά αφορούν σε κοινοτικά κονδύλια;

Πώς εξασφαλίζονται η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα στην καθημερινή εργασία των ανθρώπων αυτών κατά την εξυπηρέτηση πολιτών ή επιχειρήσεων;

Η αναμόρφωση του δημόσιου τομέα, υπό το φως της κατάντιας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα για τη συντήρησή του, όφειλε να αποτελεί την υπ' αριθμόν ένα προτεραιότητα οποιουδήποτε κρατά τα ηνία της χώρας, και βεβαίως της παρούσας κυβέρνησης.

Η επίτευξη του περίφημου πρωτογενούς πλεονάσματος δεν αφορά μόνον στην αφαίμαξη του κάθε ειλικρινούς φορολογούμενου πολίτη και τον εξαναγκασμό του ιδίου και της οικογενείας του σε κατάσταση ανέχειας.

Κυριότερα, οφείλει να αφορά στον περιορισμό των δαπανών και στη δημιουργία ενός μικρότερου σε πλήθος προσωπικού, αλλά σαφώς αποτελεσματικότερου κρατικού μηχανισμού.

Τότε και μόνον τότε θα μπορεί να δίνει το χρήμα του ο φορολογούμενος και να πιστεύει ότι αξίζει τον κόπο...