Η τύχη μας δεν κρύβεται στο Βερολίνο

Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών, σύμφωνα με όσα είχαν γίνει γνωστά έως αργά χθες το βράδυ, σε ό,τι μας αφορά κρίνεται, μάλλον, θετικό.

Η διαβόητη «Εναλλακτική για τη Γερμανία», ήτοι το κόμμα κατά του ευρώ, το οποίο στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία σε λαϊκιστικά συνθήματα κατά της Ελλάδας, στα βήματα της εφημερίδας Bild, μένει κατά πάσα πιθανότητα εκτός Βουλής.

Αντίστοιχα, εκτός Μπούντεσταγκ φαίνεται να μένουν και οι Φιλελεύθεροι του φίλτατου κ. Ρέσλερ, ο οποίος έγινε ιδιαίτερα γνωστός στην πατρίδα μας για τη σκληρή στάση που τήρησε απέναντί της, κατά την περίοδο του πρώτου μνημονίου.

Σε ό,τι αφορά τη φιλτάτη κ. Μέρκελ και τους Χριστιανοδημοκράτες, που φλερτάριζαν χθες το βράδυ έως και με την αυτοδυναμία, οι «εναλλακτικές», αν και εμφανίζονται τρεις, στην ουσία είναι μόνον δύο.

Η πρώτη αφορά, προφανώς, στην αυτοδυναμία και δεν πρέπει να αποκλειστεί, αν και κατά πάσα βεβαιότητα ακόμη και τότε θα επιδιωχθεί η εξασφάλιση μεγαλύτερης λαϊκής νομιμοποίησης, μέσω ενός συνασπισμού, είτε με τους Σοσιαλδημοκράτες, που φαίνεται να κερδίζουν πάνω από 180 έδρες, είτε με τους Πράσινους, οι οποίοι αντίστοιχα συγκεντρώνουν σημαντικό αριθμό εδρών.

Ενδεχόμενη συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών θα σηματοδοτούσε ένα τερατώδες λαϊκό έρεισμα, αλλά θα σήμαινε, πιθανότατα, και μια πιο «ευρωπαϊκή» προσέγγιση της γερμανικής κυβέρνησης εφεξής.

Αντίστοιχα, σύμφωνα με όσα διακήρυττε προεκλογικά ο κ. Π. Στάινμπρουκ, θα σήμαινε και μια ηπιότερη προσέγγιση σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της, ώστε να υπάρξει ταχύτερη ανάκαμψη στη χώρα.

Δραματικές μεταβολές, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, δεν αναμένονται σε περίπτωση συμμαχίας με τους Πράσινους...

Σε όλη αυτήν την υπόθεση, όμως, το κύριο διακύβευμα, από την πλευρά της Ελλάδος, αφορά, πρώτον, στο ενδεχόμενο απευθείας ανάληψης των κονδυλίων ύψους 50 δισ. ευρώ, που έχουν δοθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, από τον ESM και, δεύτερον, στα βήματα που μπορούν να γίνουν για την περαιτέρω ελάφρυνση του δημόσιου χρέους, μέσω επιτοκίων και χρόνου αποπληρωμής, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο.

Οποιοδήποτε από τα δύο αυτά ενδεχόμενα, ωστόσο, προϋποθέτει ότι εμείς θα έχουμε κάτι να «δείξουμε».

Προϋποθέτει, δηλαδή, ότι θα είμαστε σε θέση να πούμε προς τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές ότι οι δεσμεύσεις που αναλάβαμε ως χώρα εκπληρώνονται και ότι πλέον μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για την υλοποίηση και των δικών τους, βάσει όσων προβλέπει η απόφαση του Eurogroup (Δεκέμβριος 2012), για την περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους.

Με άλλα λόγια, μολονότι το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών της Γερμανίας κρίνεται σε πρώτη ανάγνωση θετικό, καθώς απομακρύνει ακραίες φωνές από την Μπούντεσταγκ και πιθανόν να οδηγήσει σε μια περισσότερο φιλοευρωπαϊκή και αναπτυξιακή στροφή τη γερμανική κυβέρνηση, επί της ουσίας η πορεία των πραγμάτων θα κριθεί στην Αθήνα και όχι στο Βερολίνο ή στις Βρυξέλλες.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, και κάτι ακόμη: κατά πόσον ο προϋπολογισμός έχει πρωτογενές πλεόνασμα ή όχι αφορά πρωτίστως εμάς και δευτερευόντως τους εταίρους και δανειστές.

Αν η χώρα μπορεί να προωθήσει και να φέρει σε πέρας τις μεταρρυθμίσεις, σε ζητήματα ανταγωνισμού, διαφάνειας, γραφειοκρατίας και τόσα άλλα που έχει ανάγκη ο τόπος, αφορά κυρίως εμάς και όχι οποιονδήποτε τρίτο.

Τώρα, αν σε όλα αυτά, τα μάλλον προφανή, υπάρξει, όπως έχει συμφωνηθεί, και μια περαιτέρω χείρα βοηθείας από τους εταίρους, υπό το φως των νέων συσχετισμών, τούτο μάλλον «θεάρεστο» θα είναι...