Το ανεξάρτητο κρατίδιο των ελληνικών πανεπιστημίων

Η άρνηση των πρυτάνεων να χορηγήσουν στην κυβέρνηση καταλόγους με τους διοικητικούς υπαλλήλους οι οποίοι απασχολούνται στα ΑΕΙ της χώρας, ώστε να προωθηθεί το μέτρο της κινητικότητας για 1.500 εξ αυτών, φέρνει για μία ακόμη φορά στο τραπέζι ένα πολύ απλό ερώτημα: σε ποιον ανήκουν τα ελληνικά πανεπιστήμια;

Είναι δικαίωμα των πρυτάνεων να αρνούνται στη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου έναν κατάλογο με τα ονοματεπώνυμα ανθρώπων που πληρώνονται με το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη;

Εξαιρούνται, άραγε, κατά την άποψη των πρυτάνεων, οι διοικητικοί υπάλληλοι των απανταχού ΑΕΙ από το μέτρο της κινητικότητας, καθιστώντας έτσι αδύνατη την ενδεχόμενη μετακίνησή τους σε κάποιον άλλον τομέα του δημοσίου, ο οποίος ίσως έχει περισσότερη ανάγκη τις υπηρεσίες τους;

Συνιστά αυτή η πράξη των πρυτάνεων κάποιου είδους παράπτωμα έναντι των καθηκόντων και των υποχρεώσεων που έχουν απέναντι στην Ελληνική Πολιτεία;

Αγγίζει, ίσως, τα όρια της ανυπακοής ή και της απείθειας έναντι μιας συντεταγμένης Πολιτείας και αν ναι ποια θα είναι η στάση που θα τηρήσει αυτή απέναντί τους;

Για πολλά χρόνια στη χώρα μας τα πανεπιστήμια ήσαν ένα ανεξάρτητο και αυτοδιοικούμενο κρατίδιο.

Οχυρωμένα πίσω από, συχνά ανίερες, συμμαχίες μεταξύ καθηγητών, φοιτητών και διοικητικών υπαλλήλων, όπως αυτές εκφράζονταν από τις εκάστοτε συντεχνιακές, παραταξιακές ή άλλες σκοπιμότητες των εμπλεκομένων, συνιστούσαν ένα κλειστό περιβάλλον.

Όπως, όμως, όλα τα κλειστά περιβάλλοντα, έτσι και αυτό υπέφερε, και όπως διαπιστώνουμε εξακολουθεί να υποφέρει, από σήψη.

Η άρνηση των πρυτάνεων να χορηγήσουν τα συγκεκριμένα στοιχεία προφανώς δεν αφορά μόνον την επιτυχία του μέτρου της κινητικότητας και την εκπλήρωση, έτσι, των όποιων δεσμεύσεων έχει αναλάβει η κυβέρνηση της χώρας έναντι εταίρων και πιστωτών, με στόχο την αποδέσμευση της επόμενης δόσης χρηματοδότησης από αυτούς.

Αφορά, κυριότερα, τον βαθμό διαφάνειας υπό τον οποίο λειτουργούν σήμερα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Κατά πόσον, δηλαδή, όσα διαδραματίζονται εντός των τειχών τους διέπονται από τους ίδιους κανόνες δικαίου οι οποίοι εφαρμόζονται στην υπόλοιπη επικράτεια.

Το «άβατο» της πανεπιστημιακής κοινότητας και η συντεχνία που δημιουργήθηκε επί τόσες δεκαετίες στα ΑΕΙ της χώρας κάποτε πρέπει να σπάσουν.

Ποιος έχει ξεχάσει τη λυσσαλέα αντίδραση του καθηγητικού κατεστημένου στην εφαρμογή ενός νόμου ο οποίος, με σχεδόν διακομματική στήριξη στο κοινοβούλιο, επιχειρούσε να σπάσει αυτό το άβατο δεκαετιών;

Πόσα πανεπιστήμια παρέμειναν κλειστά επί μήνες επειδή παραταξιακά, συντεχνιακά και εν τέλει προσωπικά συμφέροντα εμπόδιζαν τη διεξαγωγή αρχαιρεσιών για την ανάδειξη των διοικήσεών τους;

Αντίστοιχα, σε ποιους παρείχε στην πραγματικότητα προστασία έναντι του νόμου το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο, αν όχι σε όσους είχαν μετατρέψει αίθουσες των πανεπιστημίων αυτών σε ορμητήρια βίας;

Ο κατάλογος ίσως είναι μακρύς. Αφορά, όμως, στο μέλλον αυτής της χώρας και στην ελπίδα της να διεκδικήσει για ακόμη μία φορά ένα καλύτερο αύριο.

Η αντίδραση των πρυτάνεων οφείλει να αποτελέσει αφορμή για τη ριζική αναδιάταξη του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια.

Πρόκειται για ιδρύματα στα οποία έχει εναποθέσει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, ο κάθε γονιός, το κάθε παιδί τις ελπίδες του για ένα καλύτερο μέλλον.

Η απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου οφείλει να τερματιστεί, και όσοι πιστεύουν ότι τα ΑΕΙ είναι τσιφλίκι τους πρέπει να πάρουν την απάντησή τους.

Οτιδήποτε λιγότερο πολύ απλά δεν αρκεί.