ΠΑΣΟΚ: Τα στερνά νικούν τα πρώτα…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένα κόμμα με ιστορική διαδρομή σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών και κυβερνητική θητεία περίπου μιας εικοσιπενταετίας δεν αποτελεί αμελητέα ποσότητα.

Το ΠΑΣΟΚ κράτησε τα ηνία του τόπου και διαμόρφωσε την πορεία του όπως ίσως κανένα άλλο κόμμα στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.

Σήμερα, ένα ερείπιο του παλιού εαυτού του, στέκει στα συντρίμμια αυτής της χώρας, επωμιζόμενο τα πολιτικά επίχειρα των επιλογών του κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς περιόδου.

Όπως σε κάθε ιστορία, έτσι και σε αυτήν υπάρχει ένα «καντάρι».

Ένας απολογισμός από τον οποίο δεν θα έπρεπε να λείπει ούτε η επούλωση των πληγών του εμφυλίου ή η δημιουργία του ΕΣΥ, ούτε όμως και η σταδιακή, αλλά σταθερή έκπτωση αρχών και αξιών που καταγράφηκε τόσο στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ όσο και στη χώρα, το εκλογικό σώμα της οποίας, ας μην ξεχνάμε, διατήρησε το κόμμα αυτό στην εξουσία επί τόσα χρόνια.

Η δημιουργία ενός συστήματος διαπλοκής ίσως να μην ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, όταν ευαγγελιζόταν την «Αλλαγή», ήταν όμως, σε μεγάλο βαθμό, το απότοκό της και γι' αυτό, εξάλλου, «τιμωρείται» σήμερα το δημιούργημά του.

Η δεξιά, όσο και εάν προσπάθησε -και είναι καταγεγραμμένη η προσπάθεια αυτή- παρέμεινε αδέξια και δεν μπόρεσε να επιδείξει αντίστοιχου βεληνεκούς επιτεύγματα στην ίδια κατεύθυνση, όσο πρόθυμα κι αν συμπαρασύρθηκε σε αυτήν.

Όταν όμως τα δύο κόμματα «εξουσίας» ανταγωνίζονται επί χρόνια το ένα το άλλο σε αυτήν τη φαύλη πορεία, στηριζόμενα στις πελατειακές τους σχέσεις και στη δημιουργία των δικών τους «τζακιών», ας μην απορούμε για την πορεία ούτε της οικονομίας, ούτε και της κοινωνίας.

Κυριότερα, ας μην απορούμε για την άνοδο των πολιτικών άκρων που βιώνει σήμερα ο τόπος μας, εν μέσω των οικονομικών και των κοινωνικών του ερειπίων.

Η αποξένωση του εκλογικού σώματος από τα δύο πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας αποτέλεσε φυσικό επακόλουθο της πορείας που αυτά τήρησαν επί δεκαετίες.

Η αποβιομηχάνιση, η «ποινικοποίηση» της επιχειρηματικότητας, η ενθάρρυνση της φοροδιαφυγής και της αυθαιρεσίας, όπως και η υπαγωγή συνολικά της οικονομίας σε ένα σχεδόν αμιγώς κρατικοδίαιτο καθεστώς, με συνέπεια την απώλεια της ανταγωνιστικότητάς της, αποτελούν στοιχεία του παζλ που μας οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία.

Ο μέσος δρόμος, της συνέπειας και της υπευθυνότητας, σπάνια ακολουθήθηκε στη χώρα μας.

Ίσως οι πολιτικές και κοινωνικές πληγές να ήταν βαθιές ή η απληστία μεγάλη.

Όμως, αν προβάλλει σήμερα ένα πολιτικό ζητούμενο, αυτό δεν μπορεί παρά να αφορά στην ανάδειξη υγιών δυνάμεων, οι οποίες θα μπορέσουν να ακολουθήσουν αυτόν τον μέσο δρόμο σταθερότητας και νηφαλιότητας.

Ο χώρος του πολιτικού κέντρου, που κάποτε κάλυπτε ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, παραμένει σήμερα σε μεγάλο βαθμό κενός και θα παραμένει έτσι για όσο διάστημα η Ελλάδα θα βρίσκεται δέσμια των επιταγών των εταίρων και δανειστών της.

Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς έναντι της πολιτικής ιστορίας αυτού του τόπου, ότι το κόμμα, ή μάλλον το «κίνημα», που ξεπήδησε μέσα από την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών το 1974 με στόχο να επουλώσει τα τραύματα δεκαετιών, επέλεξε να το πράξει όταν ξεκίνησε την πορεία του στην εξουσία το 1981, με ιδιαίτερα γενναίες αυξήσεις στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων…

Συνέχισε με το σύνθημα «Τσοβόλα δώστα όλα», στην κατάμεστη κεντρική πλατεία του Περιστερίου και μετά από το «εκσυγχρονιστικό» διάλειμμα Σημίτη, οδηγήθηκε στο «λεφτά υπάρχουν» και στην τελική κατάρρευση της χώρας και βεβαίως του ιδίου…

Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως είναι τραγική ειρωνεία ότι τα κυριότερα συνθήματα της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, την 3η Σεπτέμβρη του 1974, «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση», συνθλίφτηκαν υπό το βάρος της παρούσας χρεοκοπίας, με μεγάλο μερίδιο ευθύνης αυτού του κόμματος, και παραμένουν έως σήμερα το μέγα ζητούμενο.

Όμως, είπαμε. Όλοι, κάποτε, επωμίζονται το βάρος των επιλογών τους…