Γερμανικό «μάννα εξ ουρανού» και εθνική ανάγκη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όχι ότι χρειάζεται, διότι η απάντηση είναι ήδη γνωστή, αλλά αν τύχαινε να ρωτήσετε έναν οικονομολόγο σχετικά με τις άμεσες προοπτικές μιας χώρας η οποία εμφανίζει αποπληθωρισμό, αρνητική πιστωτική επέκταση, αθροιστική απώλεια εθνικού προϊόντος 25% και υψηλή ανεργία άνω του 27%, η απάντησή του, κατά πάσα βεβαιότητα, θα ήταν ότι απαιτείται ένα θαύμα για τη σωτηρία της.

Στην περίπτωσή μας, υπό τις παρούσες συνθήκες μειωμένης ζήτησης, ένα τέτοιο θαύμα μπορεί να προέλθει μόνον εάν, ως διά μαγείας, ανοίξουν ξανά οι κρουνοί της χρηματοδότησης από την πλευρά του τραπεζικού συστήματος, ενδεχόμενο προφανώς χλομό, ή εάν γίνει πραγματικότητα ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, όπως αυτό που έταξε χθες, σε πλήρη προεκλογικό οίστρο, ο φίλτατος κ. Π. Στάινμπρουκ.

Ένα σχέδιο όπως αυτό που στήριξε την ίδια τη Γερμανία στην πιο δύσκολη ώρα της και βοήθησε στην ανόρθωσή της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ελέω των ιστορικών μαθημάτων που είχαν αποκομίσει οι Σύμμαχοι και ιδίως οι Αμερικανοί, μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Είχαν κατορθώσει να διδαχτούν, με άλλα λόγια, ότι το κύριο αίτιο για την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ήταν η δική τους μυωπική προσέγγιση στο ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων και η εμμονή τους να τις εξασφαλίσουν πάση γερμανική θυσία, ακόμη και αν το κόστος ήταν να βυθίσουν τη χώρα στην ανεργία και τον υπερπληθωρισμό.

Είχαν μάθει, επίσης, ότι στο παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι χρειάζονται εταίρους και αγορές, που δύσκολα θα μπορούσαν να βρουν στην Ευρώπη, εάν η Γερμανία παρέμενε στα συντρίμμια της.

«Δεν αντιλέγω στην ανάγκη της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά εγώ δεν θα έδινα αυτό το φάρμακο σε θανατηφόρα δόση», είπε χαρακτηριστικά ο φίλτατος Πέερ, καταδεικνύοντας έτσι ότι αντιλαμβάνεται όχι μόνον τα «οικονομικά» της υπόθεσης, ως και εκ του αντικειμένου του, εξάλλου, αλλά κυριότερα τι απαιτείται για την αποκατάστασή τους.

Το έπραξε, δε, αυτό στη βάση μιας συγκροτημένης και υπεύθυνης ευρωπαϊκής θέσης, δεδομένου ότι το κόμμα του, οι Σοσιαλδημοκράτες, είχαν συναινέσει στα δύο προγράμματα βοήθειας που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα.

Το «ναι» στα προγράμματα δεν ήταν και «ναι» «στο ρόπαλο της σταθεροποίησης που επισείει η καγκελάριος στα κεφάλια των Ελλήνων. Εκείνο που αντίθετα θα έπρεπε να κάνει είναι να βοηθήσει τους Έλληνες να απογειωθούν πάλι οικονομικά και όχι να τους καρφώνει στο νοσοκομειακό κρεβάτι», σημείωσε στη διάρκεια της τηλεοπτικής του αντιπαράθεσης με την Α. Μέρκελ.

Αντιπαράθεση η οποία κατέδειξε για ακόμα μία φορά το πόσο απελπιστικά «λίγη» υπήρξε η Γερμανία, υπό τα ηνία της Μέρκελ, στη διαχείριση της τρέχουσας κρίσης της ευρωζώνης αλλά και το πώς το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αλλάξει σε περίπτωση συγκατοίκησης Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών στην καγκελαρία.

Εξέλιξη η οποία θα επέτρεπε στην κυριότερη οικονομία της ευρωζώνης να απεκδυθεί του ρόλου της πλέον ωφελημένης χώρας από την κρίση και να καταδείξει ότι μπορεί και η ίδια να παίρνει μαθήματα από την Ιστορία.

Μαθήματα τα οποία προφανώς οφείλουμε να αποκομίσουμε και εμείς, κατανοώντας την ανάγκη απελευθέρωσης της οικονομίας από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό στον οποίο εξακολουθούν να την υποβάλλουν το κράτος, οι συντεχνίες και τα καρτέλ.

Εάν δεν υπάρξει αυτή η απελευθέρωση αλλά και ένα συγκροτημένο σχέδιο εθνικής ανόρθωσης, θα βρισκόμαστε πάντα στη θέση του αδύναμου και εκείνου που ελπίζει για το μάννα εξ ουρανού ή το Σχέδιο Μάρσαλ από χώρες όπως η Γερμανία…